Η νέα σχολική χρονιά ξεκίνησε, με χαρά για τους γονείς και με κάποια συγκρατημένη αισιοδοξία από άλλους. Κάθε χρόνο πολλές οι αλλαγές και δεν ξέρεις τι περιμένει το παιδί σου. Παράλληλα θυμάσαι και το πως ήσουν εσύ στο σχολείο και αναπόφευκτα κάνεις συγκρίσεις. Είναι η περίοδος που συχνά αρκετοί αναπολούν και θα ήθελαν αν μπορούσαν να ξαναγυρίσουν στα μαθητικά τους χρόνια. Ο καθένας φαντάζομαι στη δική του αγαπημένη περίοδο. Υπάρχουν όμως και κάποιοι που δε θέλουν ούτε να το σκεφτούν. Γιατί άραγε;
Μπούλινγκ (bullying) ή αλλιώς εκφοβισμός
Οδεύοντας στα 44 μου σημαίνει πως τέλειωσα το σχολείο πριν 26 χρόνια και κάτι. Ένας αρκετά καλός μαθητής που ειδικά στα χρόνια του Λυκείου αρίστευσε. Όχι ότι ήμουν ποτέ «κακός» μαθητής όμως δεν ήμουν και ο αριστούχος της τάξης στο Δημοτικό. Τα χρόνια του δημοτικού σχολείου τα θυμάμαι με γλυκόπικρες αναμνήσεις. Αν δεν παίζεις μπάλα, αν δεν παίζεις μπάσκετ, αν δεν ακολουθείς τον αρχηγό της τάξης είσαι εκτός παρέας. Αν είσαι εκτός σημαίνει πως τα παιδιά θα σε κοροϊδέψουν αν ψευδίζεις, αν φοράς γυαλιά, αν είσαι κοντός ή ψηλός. Αν είσαι χοντρός ή αδύνατος, αν έχεις καινούργια τσάντα ή την περσινή.Αν φοράς τα ρούχα του μεγάλου σου αδερφού ή αν η μαμά σου έρχεται να σε πάρει από το σχολείο. Αν τρως σάντουιτς ή αν τρως φρούτα στο σχολείο. Τα παιδιά θα βρουν οτιδήποτε για να κοροϊδέψουν. Όχι όλα, κυρίως αυτά που έρχονται στο σχολείο με απωθημένα από το σπίτι και τους γονείς τους. Έρχονται με θυμό, με κρυμμένα δάκρυα, το παίζουν μάγκες γιατί έτσι τους έμαθε ο μπαμπάς τους. Το παίζουν όμορφες και ψηλομύτες γιατί έτσι τους είπε η μαμά τους. Κανένα παιδί δε γεννήθηκε και ήξερε να βρίζει, να κοροϊδεύει, να δέρνει και να χτυπάει. Σταματήστε να κατηγορείτε τους δάσκαλους σε αυτό το θέμα. Καιρός να δείτε τα χάλια σας.
Αν το παιδί σας είναι ένας εκφοβιστής, ένας θυμωμένος έφηβος, μια νεαρή επαναστάτρια γεμάτη νεύρα, ήρθε η ώρα να δείτε τι συμβαίνει στο σπίτι σας. Εσείς πως μεγαλώσατε; Εάν ήσασταν οι εκφοβιστές τότε το περάσατε και στο παιδί σας, μπράβο σας, χάσατε. Εάν ήσασταν το θύμα, προσέξτε το παιδί να μη μάθει να αποδέχεται την κάθε μορφή βίας. Ακόμα και η αποδοχή της αδιαφορίας από τους γονείς, είναι εκφοβισμός μέσω της απόρριψης. Κάθε σας κίνηση και κουβέντα είναι ένα μοχλός στο παιδί που μετέπειτα δεν ξέρουμε τι κινήσεις μπορεί να ενεργοποιήσει.
Το διαφορετικό ενοχλεί μέχρι και σήμερα
Η διαφορετικότητα έχει φανεί πως φοβίζει πολλούς εκεί έξω. Για αυτό και την πολεμούν χωρίς να ξέρουν καν τι τους ενοχλεί πραγματικά. Το διαφορετικό παιδί που θα κινείται αλλιώς, θα μιλάει αλλιώς, θα σκέφτεται αλλιώς, θα είναι το παιδί που θα μαγνητίζει τους εκφοβιστές αυτού του κόσμου. Εκτός αν μάθει να είναι δυνατός και γυρίσει την αδυναμία του σε δύναμη. Αυτό είχα κάνει εγώ, ούτε που ξέρω μέχρι και σήμερα από που πήγασε αυτό το θάρρος τότε. Οι τρόποι διαφυγής μου ήταν το ραδιόφωνο και σύντομα τα πρώτα βήματα στη δημοσιογραφία και ας ήμουν 15-16 ετών.Όταν μεγαλώνεις σε μια μικρή πόλη όπως η Ξανθή, το να γίνεις γνωστός είναι μεγάλη υπόθεση. Ξάφνου γυρίσαν οι εκφοβιστές και ήθελαν να γίνουν φίλοι μου. Εννοείται τους απέρριψα και προτίμησα να συνεχίσω να κάνω παρέα με όσους ήταν δίπλα μου πραγματικά. Αναφέρομαι στην προσωπική μου εμπειρία γιατί το βρισκω δίκαιο να μη βγάζω μόνο τις δικές σας ζωές στη δημοσιότητα. Το θέμα είναι όμως πως δεν είμαι ο κανόνας δυστυχώς. Ακόμα θυμάμαι συμμαθητές μας να είναι με δάκρυα στα ματιά, να βιώνουν την απόρριψη και τον χλευασμό. Γιατί ήταν από φτωχή οικογένεια, γιατί δεν είχαν χρήματα, γιατί είχαν άλλο θρήσκευμα, γιατί ήταν Μουσουλμανάκια, γιατί είχαν τρύπα τα παπούτσια τους.
Το διαφορετικό βλέπεις δεν έχει ως κριτήρια μόνο το σωματότυπο ή την εξωτερική εμφάνιση. Δεν έχουμε μάθει να αποδεχόμαστε τους πάντες. Το κορίτσι που θέλει να φοράει μόνο μαύρα, το αγόρι που θέλει να βαφεί τα μισά του νυχιά, το παιδί που ακόμα εξερευνάει τον εαυτό του, τον άνθρωπο που έρχεται από άλλον πολιτισμό και θρησκεία. Αν για όλα αυτά δεν τους μιλήσουμε εμείς οι μεγάλοι, οι δήθεν ώριμοι, από που θα τα μάθουν; Και έρχονται μέχρι και σήμερα παιδιά στο σχολείο που απεχθάνονται τα μαυράκια, τα ανάπηρα παιδιά, τα αγοροκόριτσα και ότι τους είπαν οι ρατσιστές γονείς τους. Δεν αφήνουν τα παιδιά να αποφασίσουν με ποιους θέλουν να κάνουν παρέα, μη τους χαλάσει το ουράνιο τόξο, έτσι ξαφνικά.
Το σχολείο δεν είναι το παν αλλά η ευτυχία του παιδιού σας
Φαντάσου να είσαι μαθητής με αναπηρία, να έχεις αυτισμό, να πάσχεις από ένα οποιοδήποτε σύνδρομο ή ανίατη ασθένεια. Να μη σου φτάνει ο χρόνιος πόνος της αόρατης αναπηρίας σου, να έχεις και το κάθε προκατειλημμένο να σε πειράζει και οι γονείς του να απειλούν το σχολείο γιατί είναι κάποιοι. Δικηγόροι, στρατιωτικοί, επιχειρηματίες, ο κάθε αρχοντοχωριάτης που νομίζει πως λόγω επαγγέλματος είναι ανώτερος από κάποιους άλλους. Αυτά τα παιδιά που μεγάλωσαν με αυτές τις συνθήκες δε θέλουν να γυρίσουν ούτε στο σχολείο, ούτε στα μαθητικά χρόνια.Αυτοί οι ενήλικες σήμερα που έχουν δικά τους παιδιά, τρέμει το φυλλοκάρδι τους για το ποιος ανόητος θα τα ενοχλήσει γιατί είναι πιο ευαίσθητα. Όσο και αν θέλουν να δουν τα παιδιά τους να ανθίζουν τόσο φοβούνται όσο είναι στο σχολείο. Γιατί ο γιος τους είναι ιδιαίτερα χαμογελαστός και αυτό μπορεί να μην αρέσει ούτε στη δασκάλα. Γιατί η κόρη τους είναι μαζεμένη και θέλουν όλοι να της βγάλουν το όνομα. Σε αυτούς τους γονείς, κάποιοι έχουν καταστρέψει για πάντα τα σχολικά τους χρόνια. Να λέτε ευτυχώς που προχωρήσαν μετά στη ζωή τους και την έχτισαν από την αρχή.
Αφήστε τα παιδιά σας να εκφραστούν και να είναι ο εαυτός τους. Για καλή μας τύχη το σχολείο δεν είναι τα πάντα και ούτε αποτελεί το μοναδικό κριτήριο για το πως θα εξελιχθούν. Οι επιλογές τους είναι πολλές στη σημερινή εποχή, το σημαντικό είναι να ζει το παιδί σας ευτυχισμένο. Να μην τα θυμάστε αυτά μόνο λίγο πριν τις εξετάσεις ή τις πανελλήνιες που σας πιάνει ο φόβος μην εκραγεί το παιδί. Να τα θυμάστε όλο το χρόνο και να κοιτάτε αν το παιδί σας έχει φίλους, αν είναι καλά, αν δεν έχει μπελάδες και είναι σιωπηλό. Εσείς να τους μάθετε πως κάθε παιδί, με ή χωρίς αναπηρία, με ή χωρίς γυαλιά, χρήματα, θρησκεία, δόξα, όνομα και φήμη, είναι ένα παιδί σαν και αυτό.
Υ.Γ. να ευχαριστήσω τους συμμαθητές και φίλους μου από τα σχολικά χρόνια, που ήταν εκεί όταν έπρεπε και όχι όταν είχαν συμφέρον. Στους υπολοίπους θα πω ένα ευχαριστώ που άθελα τους με οδηγησαν να γινώ κάτι που δε θα καταφέρουν να γίνουν ποτέ: καλύτερος άνθρωπος.
Σύνταξη, επιμέλεια κειμένου: Βογιατζής Ηλίας
Email επικοινωνίας: iliasvogiatzis@gmail.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου