Πώς εγκαταστάθηκαν στη Σικελία οι αρχαίοι Έλληνες και οι Καρχηδόνιοι

Η Νάξος βρισκόταν στην ανατολική ακτή της Σικελίας, δίπλα στο όρος Αίτνα.
Το 735 π.Χ. ένας στολίσκος πλοίων έφτασε στην ανατολική ακτή της Σικελίας. Το πλήρωμα καταγόταν από την Ελληνική πόλη της Χαλκίδας, περίπου 600 μίλια ανατολικά. Όταν πάτησαν το πόδι τους στο έδαφος της Σικελίας, οι Έλληνες ερεύνησαν τη γύρω περιοχή: ένα μικρό ακρωτήρι εκτεινόταν από την ακτή, ενώ μια φυσικά προστατευμένη ακτογραμμή εκτεινόταν στον αμέσως βορρά. Στα δυτικά η Αίτνα βρισκόταν υπέρτατη.
Εκεί εγκαταστάθηκαν οι Χαλκιδείς και δημιούργησαν τον πρώτο Ελληνικό οικισμό στη Σικελία. Ονομάστηκε Naxus.
Η Νάξος ήταν η πρώτη από τις πολλές Ελληνικές αποικίες στη Σικελία. Μέσα σε δέκα χρόνια από την ίδρυσή της, έξι ακόμη Ελληνικοί οικισμοί είχαν δημιουργηθεί στο νησί. Μέσα σε εκατό χρόνια αυτός ο αριθμός πλησίασε τις είκοσι. Στις αρχές του 5ου αιώνα π.Χ., οι Ελληνικές πόλεις ήταν διάσπαρτες στις ανατολικές και νότιες ακτές της Σικελίας. Ωστόσο, δεν ήταν πλέον όλες μικροί, απομονωμένοι οικισμοί. Μέχρι τότε πολλοί είχαν γίνει εξέχουσες πολιτικές οντότητες στο νησί, που κυβερνώνταν από ισχυρούς τυράννους.

Ιπποκράτης

Το 491 π.Χ., μεγάλο μέρος της ανατολικής Σικελίας βρισκόταν στα χέρια ενός τέτοιου άνδρα. Το όνομά του ήταν Ιπποκράτης, ο ηγεμόνας μιας σχετικά μικρής Ελληνικής πόλης που λεγόταν Γέλα (Ιταλική γλώσσα: Gela). Παρά το μικρό της μέγεθος, υπό την ηγεσία του Ιπποκράτη η Γέλα έγινε ο πυρήνας του ισχυρότερου βασιλείου της Σικελίας.
Κατάκτηση μετά από κατάκτηση, νίκη μετά από νίκη, από το 491 π.Χ. Ο Ιπποκράτης και ο στρατός του έμοιαζαν ασταμάτητοι. Ωστόσο, καμία ταχεία επέκταση δεν συνεχίζεται για πάντα και αργότερα το ίδιο έτος ο Ιπποκράτης σκοτώθηκε ενώ πολιορκούσε τα Μέγαρα Υβλαία, μια από τις τελευταίες πόλεις στην ανατολική ακτογραμμή που παρέμεινε να αντιστέκεται στη δύναμή του. Η εποχή του Ιπποκράτη είχε τελειώσει, αλλά σύντομα πήρε τη θέση του ένας άλλος φιλόδοξος τύραννος.

Η αυτοκρατορία του Ιπποκράτη το 491 π.Χ.
Εκτεινόταν από το Zancle στα βορειοανατολικά
έως τον ποταμό Himeras στα νότια.
Πίστωση εικόνας: History Hit Γέλων

Προερχόμενος από ευγενές υπόβαθρο, ο Γέλων ήταν ανώτερος αξιωματικός ιππικού στον στρατό του Ιπποκράτη. Ήταν πολύ σεβαστός μεταξύ των στρατιωτών και ο Γέλων το χρησιμοποίησε αυτό προς όφελός του, ανέλαβε τον έλεγχο και ονομάστηκε διάδοχος του Ιπποκράτη. Στόχος του ήταν να συνεχίσει την επέκταση που είχε ξεκινήσει ο προκάτοχός του. Τα πράγματα όμως, αρχικά, δεν πήγαν σύμφωνα με το σχέδιο.
Λίγο καιρό μετά την κατάκτηση της εξουσίας, ο Γέλων έχασε τον έλεγχο του Ζάνκλε, του Ελληνικού προμαχώνα στα βορειοανατολικά, από τον αντίπαλο τύραννο Αναξίλα που βρισκόταν στα στενά στο Ρήγιο. Ήταν ένα χτύπημα για τον Γέλον. Ποτέ ξανά δεν θα έλεγχε εκείνο το ζωτικό μέρος του νησιού, την πύλη προς τη νότια Ιταλία.

Ξεπερνώντας τον Ιπποκράτη

Στη διάρκεια της ζωής του ο Ιπποκράτης είχε κατακτήσει σχεδόν όλη την ανατολική ακτή της Σικελίας. Ωστόσο, δύο Ελληνικές πόλεις του είχαν διαφύγει: τα Μέγαρα Υβλαία και οι Συρακούσες. Και οι δύο πόλεις θα έπαιζαν εξέχοντες ρόλους σε οποιαδήποτε βιογραφία του Ιπποκράτη: είχε χάσει τη ζωή του έξω από τα τείχη της πρώτης και εναντίον της δεύτερης είχε κερδίσει ίσως τη μεγαλύτερη νίκη του το 492 π.Χ., στη μάχη του ποταμού Ήλωρου.
Ωστόσο, δεν είχε καταλάβει τις Συρακούσες στον απόηχο αυτής της αποφασιστικής μάχης και η πόλη παρέμεινε ελεύθερη από τον έλεγχο του Ιπποκράτη.
Μέχρι το 483 π.Χ. ο Γέλων είχε εκπληρώσει τις μεγάλες φιλοδοξίες του Ιπποκράτη. Όχι μόνο είχε εισβάλει και κατέστειλε με επιτυχία τα Μέγαρα Υβλαία, αλλά είχε επίσης υποτάξει τις Συρακούσες. Η υποταγή των Συρακουσών ήταν ιδιαίτερα κομβική. Αναγνωρίζοντας τις δυνατότητές του για δύναμη και ευημερία, ο Γέλων τοποθέτησε την αυλή του εκεί, ερημώνοντας τις γειτονικές πόλεις και μεταφέροντάς τες στην προβλεπόμενη μητρόπολη του. Η Γέλα δεν ήταν πλέον το επίκεντρο της αυτοκρατορίας του Γέλωνα. Αυτός ο ρόλος ήταν τώρα στις Συρακούσες.

Η συμμαχία

Η αναδημιουργία των Συρακουσών ήταν ένα κομμάτι σε ένα πολύ μεγαλύτερο παζλ για τον Γέλων. Γύρω στο 490 π.Χ., όταν ο Γέλων προσπαθούσε να εγκαθιδρύσει το καθεστώς του, συμμάχησε με έναν άλλο ισχυρό τύραννο στο νησί: τον Θήρωνα, τον άρχοντα του Ακράγα. Ενώνοντας τις επικράτειές τους σε μια συμμαχία, το νεοσύστατο μπλοκ Συρακουσών-Ακράγκας ήλεγχε σημαντικό τμήμα της ανατολικής και νότιας πλευράς του νησιού.
Αλλά δεν ήταν η μόνη μεγάλη δύναμη στη Σικελία. Στα δυτικά, εκτεινόμενη κατά μήκος της βόρειας ακτής της Σικελίας, η βορειοαφρικανική πόλη Καρχηδόνα είχε σημαντική επιρροή.

Καρχηδόνα στη Σικελία

Αρχικά ιδρύθηκε από Φοίνικες αποίκους γύρω στο 814 π.Χ., η πόλη της Καρχηδόνας έγινε σύντομα το κέντρο μιας μεγάλης αυτοκρατορίας. Η Ισπανία, η Σαρδηνία, η Νουμιδία, οι Βαλεαρίδες Νήσοι και η Λιβύη ήταν όλα τα μέρη όπου εγκαταστάθηκαν οι Καρχηδόνιοι. Ωστόσο, μια κερδοφόρα χώρα τράβηξε τα βλέμματα περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη: η Σικελία, το στολίδι της Μεσογείου.
Τον 8ο αιώνα π.Χ., αυτοί οι «Punic» (Πουνικοί, συνήθως γνωστοί ως Καρχηδόνιοι, ήταν ένας Σημιτικός λαός που μετανάστευσε από τη Φοινίκη στη Δυτική Μεσόγειο κατά την Πρώιμη Εποχή του Σιδήρου) άποικοι είχαν ιδρύσει τη Motya στο ακραίο δυτικό άκρο της Σικελίας – την πρώτη τους αποικία. Ακολούθησαν και άλλοι οικισμοί και πολύ γρήγορα η πουνική επιρροή είχε αποκτήσει ισχυρή βάση στις βόρειες και δυτικές ακτές της Σικελίας, μέσα στις οποίες περιλαμβάνονταν μερικοί αξιόλογοι Ελληνικοί και Σικελιώτικοι οικισμοί – ο Σελίνος, η Σεγκέστα και ο Έρυξ, για παράδειγμα. Μέχρι το 483 π.Χ., η Καρχηδονιακή επιρροή εξαπλώθηκε σε όλο το μήκος αυτών των δύο ακτών, από το Σελίνο στα δυτικά έως το Ρήγιο στη νότια Ιταλία.
Ως εκ τούτου, μεγάλο μέρος της Σικελίας χωρίστηκε μεταξύ δύο μπλοκ εξουσίας το 483 π.Χ.: ο Γέλων και ο Θήρων στα ανατολικά και νότια, η Καρχηδόνα και οι σύμμαχοί της στα βόρεια και στα δυτικά. Πριν από αυτό το διάστημα οι σχέσεις μεταξύ τους ήταν εγκάρδιες, αν και είχαν συμβεί περιστασιακά εδαφικά επεισόδια. Το 580 π.Χ., για παράδειγμα, Έλληνες άποικοι είχαν προσπαθήσει με θάρρος να ιδρύσουν έναν οικισμό στο δυτικό άκρο της Σικελίας, κοντά στο Λιλυβαίο. Οι Καρχηδόνιοι όμως νίκησαν γρήγορα την εκστρατεία.
70 χρόνια αργότερα οι Καρχηδόνιοι κατέστρεψαν μια άλλη εκστρατεία, με επικεφαλής έναν βασιλικό Σπαρτιάτη που ονομαζόταν Δώριος (ο αδελφός του φημισμένου Λεωνίδα ), η οποία είχε επίσης στόχο να δημιουργήσει έναν οικισμό στη δυτική Σικελία εντός της σφαίρας των Punic. Και τα δύο αυτά περιστατικά μπορεί να έχουν θρόισμα πατριωτικών φτερών και από τις δύο πλευρές, αλλά ο πόλεμος πλήρους κλίμακας δεν φαινόταν ποτέ πιθανός. Αλλά μέχρι το 483 π.Χ., πλησίαζε γρήγορα.