Κατά τη διάρκεια μιας επίσκεψης σε ψυχιατρική κλινική, ρώτησα τον διευθυντή πώς καθορίζουν εάν ένας ασθενής πρέπει ή όχι να εισαχθεί στην κλινική για θεραπεία;
«Λοιπόν,» είπε ο διευθυντής, γεμίζουμε ως επάνω μια μπανιέρα, και έπειτα δίνουμε ένα κουταλάκι του γλυκού, ένα φλυτζάνι τσαγιού και έναν κουβά στον ασθενή και ζητάμε από αυτόν να αδειάσει την μπανιέρα».
«Ω, καταλαβαίνω»... είπα. «Ένα φυσιολογικό άτομο θα χρησιμοποιούσε τον κουβά επειδή είναι μεγαλύτερος από το κουτάλι ή το φλυτζάνι τσαγιού».
«Όχι» είπε ο διευθυντής...
Ένα φυσιολογικό άτομο θα τραβούσε την τάπα της μπανιέρας. Θέλετε ένα κρεβάτι κοντά στο παράθυρο;».
«Λοιπόν,» είπε ο διευθυντής, γεμίζουμε ως επάνω μια μπανιέρα, και έπειτα δίνουμε ένα κουταλάκι του γλυκού, ένα φλυτζάνι τσαγιού και έναν κουβά στον ασθενή και ζητάμε από αυτόν να αδειάσει την μπανιέρα».
«Ω, καταλαβαίνω»... είπα. «Ένα φυσιολογικό άτομο θα χρησιμοποιούσε τον κουβά επειδή είναι μεγαλύτερος από το κουτάλι ή το φλυτζάνι τσαγιού».
«Όχι» είπε ο διευθυντής...
Ένα φυσιολογικό άτομο θα τραβούσε την τάπα της μπανιέρας. Θέλετε ένα κρεβάτι κοντά στο παράθυρο;».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου