Συγκεκριμένα, το έθιμο προστάζει αναβάτες από την ευρύτερη περιοχή του Αγίου Γεωργίου, του Ευηνοχωρίου και των γειτονικών χωριών να κατευθύνονται στο σημείο για να προσκυνήσουν την σεπτή εικόνα του Αγίου.
Αργότερα, συγκεντρώνονται σε έναν κατάλληλο διαμορφωμένο χώρο έξω από το εκκλησάκι, αναμένοντας να ολοκληρωθεί η θεία λειτουργία για να λάβουν χώρα οι αγώνες. Μάλιστα, ο ιερέας με το πέρας του εκκλησιασμού εξέρχεται από το ξωκλήσι και ευλογεί τις ιπποδρομίες, που γίνονται προς τιμή του καβαλάρη Αγίου. Το έπαθλο του νικητή δεν είναι χρηματικό, αλλά ένα στεφάνι σχηματισμένο από ανοιξιάτικα άνθη, το οποίο περνάει στο λαιμό του αλόγου ο ιερέας.
Το ιδιαίτερο και εντυπωσιακό αυτό πατροπαράδοτο έθιμο το συναντάμε και την περίοδο της τουρκοκρατίας. Έτσι, το ξωκλήσι του Αη-Γιώργη γίνεται πόλος έλξης για τους κατοίκους της περιοχής που μετέχουν στην θεία λειτουργία, τιμώντας τον μεγαλομάρτυρα και τροπαιοφόρο στρατηλάτη, που κατέχει ξεχωριστή θέση στην ψυχή του λαού μας.
Στην συνεχεία οι καβαλάρηδες, ξεκινούν για την καθιερωμένη βόλτα στα χωριό τους, οπού μέχρι και πριν από μερικά χρόνια συνήθιζαν να περνάνε από κάθε σπίτι του χωριού που είχε Γιώργο. Σήμερα η συνήθεια αυτή έχει εκλείψει.
Το αναλλοίωτο αυτό έθιμο στο πέρασμα των αιώνων δεν έχει απολέσει την λάμψη του μέχρι σήμερα, συνεχίζοντας την ιστορική διαδρομή ακάθεκτα. Μάλιστα, το πλήθος των συμμετεχόντων, το πάθος για την νίκη, αλλά και ο ενθουσιασμός είναι τόσο έντονος, που προσδίδει ένα διαφορετικό χρώμα στο έθιμο αυτό μέχρι και σήμερα.
Ο Άγιος Γεώργιος
Η ταύτιση του Αγίου Γεωργίου με τους κατοίκους της περιοχής άρρηκτη ως κοινή μοίρα. Η διαδρομή του μεγαλομάρτυρα και τροπαιοφόρου ως πυγολαμπίδα για τους Χριστιανούς. Σύμφωνα με την ιερή παράδοση, ο Γεώργιος γεννήθηκε μεταξύ 275 και 281 στη Νικομήδεια της Βιθυνίας. Ο πατέρας του, Γερόντιος, στρατιωτικός και συγκλητικός, καταγόταν από πλούσια οικογένεια της Καππαδοκίας. Η μητέρα του, Πολυχρονία, προερχόταν από τη Λύδδα της Παλαιστίνης, ενώ και οι δύο είχαν βαπτιστεί Χριστιανοί.
Μετά τον θάνατο του πατέρα του, η οικογένεια του Αγίου μετακόμισε στην πατρίδα της μητέρας του, η οποία είχε φροντίσει να μεταλαμπαδεύσει στον Γεώργιο τις μεγάλες και ακατάλυτες αλήθειες της χριστιανικής θρησκείας.
Σε νεαρή ηλικία, ο Γεώργιος ακολούθησε στρατιωτική καριέρα και εντάχθηκε στο Ρωμαϊκό Στρατό, διακρινόμενος για τις ικανότητες και την ανδρεία του και έλαβε το αξίωμα του Τριβούνου. Μάλιστα, ο αυτοκράτορας Διοκλητιανός τον προήγαγε σε Δούκα (διοικητή) και Κόμη (συνταγματάρχη) στο σώμα της αυτοκρατορικής φρουράς.
Το 303 μ.Χ ο Διοκλητιανός κήρυξε άγριο διωγμό κατά των οπαδών του Ναζωραίου, στέλνοντας διαταγές σ’ όλο το Ρωμαϊκό κράτος, στις οποίες ανέφερε να συλλαμβάνονται όλοι οι Χριστιανοί και όσοι δεν θυσιάζουνε στα είδωλα να θανατώνονται. Ο Γεώργιος αρνήθηκε να εκτελέσει τις διαταγές του και ομολόγησε την πίστη του.
Η αντίδραση του αυτοκράτορα ήταν άμεση, καθώς δεν ανέμενε την συμπεριφορά αυτή από ένα δικό του άνθρωπο. Χαρακτηριστικά διέταξε να υποβάλλουν τον αθλητή του Χριστού σε φρικτά βασανιστήρια, προκειμένου να απαρνηθεί την πίστη του. Αφού τον λόγχισαν, του ξέσκισαν τις σάρκες με ειδικό τροχό από μαχαίρια. Έπειτα τον έριξαν σε λάκκο με βραστό ασβέστη και κατόπιν τον ανάγκασαν να βαδίσει με πυρωμένα μεταλλικά παπούτσια.
Ο Γεώργιος υπέμεινε καρτερικά το μαρτύριο και στις 23 Απριλίου 303 αποκεφαλίστηκε στα τείχη της Νικομήδειας, ενώ το προηγούμενο βράδυ είχε δει στον ύπνο του τον Χριστό, που έσκυψε τον φίλησε και του έβαλε ένα στεφάνι στο κεφάλι.
Την ημερομηνία αυτή τιμάται η μνήμη του σε όλο τον χριστιανικό κόσμο, με εξαίρεση τις ορθόδοξες εκκλησίες, όταν η 23η Απριλίου πέφτει πριν από το Πάσχα ή συμπίπτει με την εορτή αυτή, επειδή η ακολουθία του περιλαμβάνει αναστάσιμους ύμνους. Στην περίπτωση αυτή, ο εορτασμός του Αγίου Γεωργίου μετατίθεται για τη Δευτέρα της Διακαινησίμου.
Το λείψανο του Γεωργίου, μαζί με αυτό της μητέρας του, η οποία μαρτύρησε την ίδια ή την επόμενη ημέρα μεταφέρθηκε και τάφηκε στη Λύδδα. Από εκεί, όπως βεβαιώνουν οι πηγές, οι Σταυροφόροι πήραν τα ιερά λείψανα της Αγίας Πολυχρονίας και τα μετέφεραν στη Δύση. Επί του τάφου του Γεωργίου ο Μέγας Κωνσταντίνος έκτισε ναό.
Η θαυμαστή καρτερία που επέδειξε ο Γεώργιος κατά τη διάρκεια του μαρτυρίου του και τα θαύματα που επιτέλεσε, συνετέλεσαν στη μεταστροφή πολλών παρισταμένων Ρωμαίων στον Χριστιανισμό, με επιφανέστερη περίπτωση της συζύγου του Διοκλητιανού, Αλεξάνδρας, η οποία ασπάστηκε τον Χριστιανισμό μαζί με τους δούλους της, Απολλω, Ισαάκιο και Κοδράτο. Η μνήμη τους τιμάται στις 21 Απριλίου. Το πλέον υμνηθέν θαύμα του είναι η Δρακοκτονία.
Σύμφωνα με την παράδοση, στα περίχωρα της Κυρήνης, περιοχή της σημερινής Λιβύης, υπήρχε ένας δράκος που παραφύλαγε σε μια πηγή και εμπόδιζε την ύδρευση του χωριού, ενώ κατέτρωγε τους περαστικούς. Για να εξευμενίσουν τον δράκο, οι χωρικοί του έστελναν κάθε μέρα ως τροφή από ένα παιδί, το οποίο επέλεγαν δια κλήρου. Ο Θεός τους λυπήθηκε κι έστειλε τον Άγιο Γεώργιο για να εξολοθρεύσει τον δράκο, σε μια ημέρα που ήταν έτοιμος να καταβροχθίσει την όμορφη μοναχοκόρη του τοπικού άρχοντα. Ο Άγιος, μετά από φοβερή μονομαχία με τον δράκο, τον σκότωσε κι έσωσε την ωραία κόρη. Τότε ο πατέρας της, αλλά και όλο το χωριό που ήταν ειδωλολάτρες βαπτίστηκαν Χριστιανοί.
Εξάλλου, σύμφωνα με την ετυμολογία, το όνομα «Γεώργιος» είναι ελληνικότατο, είναι πνευματική μεταφορά από την αγροτική μας ζωή και βγαίνει από το ουσιαστικό «γεώργιον», που σημαίνει κτήμα ή χωράφι καλλιεργούμενο (ή καλλιεργήσιμο). Γίνεται, όμως, και επίθετο: «γεώργιος» για τον άνθρωπο που επιδέχεται την πνευματική καλλιέργεια ή που τον επέλεξε γ’ αυτό η Μοίρα ή ο Θεός.
Επιπλέον, ο Αη-Γιώργης είναι για τους Νεοέλληνες ό,τι ο Ηρακλής για τους αρχαίους. Μάλιστα, από τα βυζαντινά χρόνια ο αήττητος στρατηλάτης και τροπαιοφόρος θεωρείται προστάτης πόλεων και κρατών και στολίζει τα βασιλικά λάβαρα, καθώς και τις σημαίες και τους θυρεούς κρατών. Είναι Άγιος πολεμικός και προστάτης του πεζικού και του στρατού ξηράς. Πρόκειται για τον αγαπημένο, τιμημένο και δοξασμένο μάρτυρα σ΄ ολόκληρο τον κόσμο.
«Ως των αιχμαλώτων ελευθερωτής, και των πτωχών υπερασπιστής, ασθενούντων ιατρός, βασιλέων υπέρμαχος, Τροπαιοφόρε Μεγαλομάρτυς Γεώργιε, πρέσβευε Χριστώ τω Θεώ, σωθήναι τας ψυχάς ημών», αναφέρεται στο απολυτίκιο και ο εορτασμός στην Χάρη του στην καρδιά της Άνοιξης, με την άνθηση της φύσεως κρίνεται επιβεβλημένος.
Άλλωστε, οι ιπποδρομίες προς τη Χάρη του γεφυρώνουν το παρελθόν με το παρόν και προοιωνίζουν ένα ελπιδοφόρο μέλλον για την ορθοδοξία και τον ελληνισμό.
ΠΗΓΗ
Κείμενο: Ειρήνη Σωτηρίου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου