Σχολική άρνηση του παιδιού ή του γονιού

Δεν είναι καθόλου παράδοξο ότι οι ψυχολογικές δυσκολίες που μπορεί να αντιμετωπίσει το παιδί στο σχολείο, μπορεί να εκδηλωθούν από τις πρώτες κιόλας μέρες της φοίτησής του.
Για τα περισσότερα παιδιά η φοίτηση στο σχολείο αποτελεί την πρώτη τους εμπειρία παρατεταμένης απομάκρυνσης από το σπίτι. Μεταξύ άλλων, αυτό σημαίνει ότι για πολλές ώρες το παιδί δεν έχει καμιά πρόσβαση στη μητρική προστασία. Τα σκήπτρα της εξουσίας έχουν περάσει σε άλλα χέρια, σε «ξένα» χέρια.
Το παιδί, με την είσοδό του στο σχολείο, μεταφέρεται από ένα σχετικά «κλειστό» θα λέγαμε σύστημα, όπου οι κανόνες και οι απαιτήσεις του είναι γνωστές και προβλέψιμες, σε ένα σύστημα «ανοιχτό», όπου η ζωή είναι γεμάτη από απροσδόκητα, απρόβλεπτα και μερικές φορές δυσάρεστα γεγονότα. Οι απαιτήσεις και οι εντάσεις του καινούριου περιβάλλοντος είναι πολλές και το παιδί πρέπει να διαθέτει αρκετή ευελιξία και αυτοέλεγχο για να μπορέσει να τις αντιμετωπίσει.
Αυτές οι δύο αλλαγές στη ζωή του παιδιού, αποτελούν αλλαγές και στη ζωή των γονιών. Έτσι, η είσοδος του παιδιού στη σχολική ζωή σημαίνει και είσοδος των γονιών σε μια άλλη ζωή. Για τη μητέρα, ειδικά εάν δεν εργάζεται, οι μόνες δραστηριότητές της, μέχρι εκείνη την στιγμή, ήταν σε σχέση με το παιδί και τον περισσότερο χρόνο της τον αφιέρωνε σε εκείνο. Όταν το παιδί αρχίζει να φεύγει από το σπίτι, πολλές μητέρες λένε «Και τώρα τι θα κάνω; Δεν έχω τι να κάνω. Τριγυρνάω μέσα στο σπίτι χωρίς να ξέρω τι να κάνω». Αυτό είναι απόλυτα φυσικό, γιατί μέχρι τώρα η καθημερινότητά της ήταν με βάση τις ανάγκες του παιδιού που ήταν στο σπίτι. Και εδώ είναι μια πολύ κρίσιμη στιγμή. Την ώρα που το παιδί φεύγει σιγά σιγά από το σπίτι και βγαίνει σε ένα «ανοιχτό» σύστημα, βγαίνει στη ζωή, η μητέρα θα πρέπει να το απελευθερώσει. Δεν μπορούν να φανταστούν οι γονείς, πόσο πολύ το παιδί αφουγκράζεται τις δυσκολίες και τις έννοιες τους. Εάν αντιληφθεί ότι το άνοιγμά του προς τη ζωή και το προχώρημά του δυσκολεύει τους γονείς τους, θα προσπαθήσει με κάθε τρόπο να τους προστατεύσει. Είναι πολύ πιθανό λοιπόν, την ανάγκη και επιθυμία του γονιού να έμενε το παιδί μαζί του στο σπίτι, να την κάνει το παιδί δική του μη θέλοντας να πάει στο σχολείο, επειδή «πονάει η κοιλιά του», για παράδειγμα. Βέβαια, είναι πολύ σημαντικό, αν το παιδί παραπονιέται για πόνους να το εξετάσει κάποιος γιατρός. Τις περισσότερες φορές, όμως, ο πόνος δεν είναι πραγματικός και λειτουργεί σαν δικαιολογία για μείνει το παιδί με τη μητέρα του, προκειμένου να μην τη δυσκολεύει και να τη βλέπει ευτυχισμένη. Για να είναι καλά το παιδί στο σχολείο, θα πρέπει να είναι σίγουρο ότι η μητέρα του είναι καλά στο σπίτι ή τη δουλειά. Η προσαρμογή του παιδιού στο σχολείο εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από την προσαρμογή του γονιού στη μεγάλη και σημαντική αυτή αλλαγή, στο άνοιγμα του παιδιού εκτός σπιτιού.

Από την Τριανταφυλλιά Χαρίλα, Ψυχολόγο – ψυχοθεραπεύτρια, MSc Εργασιακή Υγεία, Ειδίκευση στην Συστημική – Οικογενειακή Ψυχοθεραπεία
Τηλ. Επικοινωνίας 210.9956190
http://www.kepsy.gr



http://psychografimata.com