Κι είναι, όντως, ύπουλο, γιατί καμιά φορά δεν μπορούμε να το ξεχωρίσουμε. Μοιάζει καλό, αλλά καταλήγει να μας τρώει τα σωθικά. Παίρνει τη μορφή των κοντινών μας ανθρώπων και σαν διάολος μας βάζει να αμφισβητούμε ακόμα και το αν η ταυτότητά μας γράφει πράγματι το όνομά μας. Όποιοι γλυτώσουμε από βέβαιο θάνατο, θα μεγαλώσουμε απότομα. Κάτι σαν το κρεβάτι του Προκρούστη. Μόνο που εδώ θα σε προσκαλέσει στην κλίνη του, κι αν είσαι αρκετά ψηλός, θα σε πετσοκόψει στα μέτρα του.
Οι τοξικές βόμβες πέφτουν με δυο τρόπους. Είτε σε τραυματίζουν ακαριαία και πας κατευθείαν στον γιατρό, είτε μοιάζουν με ηχητικά όπλα που παράγουν μικροκύματα και σε ελέγχουν σιωπηλά. Τώρα φαντάσου αυτές τις δύο περιπτώσεις σε ανθρώπους. Ο ένας σε προσβάλλει ή σε κρίνει ανοιχτά, ενώ ο άλλος σε αμφισβητεί ήρεμα και πολιτισμένα. Διακρίνεις καμία διαφορά; Αν ναι, ξανασκέψου το. Ο ένας σε χαστουκίζει, ενώ ο άλλος σου ρίχνει στη γωνία ποντικοφάρμακο στο τσάι. Για όλη αυτή την ενεργητική ή παθητική χειραγώγηση, περνάμε κάποιο καιρό θεωρώντας πως μας αγαπούν. Ώσπου έρχεται η στιγμή που το ίδιο μας το σώμα, τους απορρίπτει. Θέλουμε να εκσφενδονιστούμε μακριά.
Θυμήσου, σε παρακαλώ, τον παγκόσμιο κανόνα του «ό,τι έχω μέσα μου, αυτό μπορώ να δώσω». Το δηλητήριο δεν είναι δικό σου, δικό τους είναι. Με συμβόλαιο. Το σκορπάνε ασυνείδητα γιατί δεν αντέχουν να μη μοιραστούν λίγη απ’ τη σαπίλα. Κι εμείς το ‘χουμε κάνει. Μη βγάζουμε την ουρά μας απ’ έξω. Δεν πειράζει, όμως. Μέρος του δρόμου είναι η εκτόξευση αλλά και τα πυρά που δεχόμαστε. Μόνο που κάπου στο τέλος, ο στόχος δε μπορεί να ‘ναι άλλος απ’ την ίδια την αρτιμέλεια. Μη χάσουμε κάνα πόδι ή κάνα χέρι στην εμπλοκή.
Ένα στοπ στο πόλεμο αρκεί. Ένα στοπ στον φαύλο κι άρρωστο κύκλο της τοξικότητας αρκεί. Βλέπεις, ό,τι δίνεις, παίρνεις. Όταν σταματήσεις να σε αμφισβητείς, δε θα επιτρέπεις να σε αμφισβητούν. Θα αρκείσαι στην άποψη και θα την χρησιμοποιείς ως τροφή για σκέψη. Όταν πάψεις να σε κρίνεις, δε θα παραχωρείς χώρο σε κανένα για να το κάνει. Όταν θα μάθεις να γιατρεύεις τις πληγές σου, κανείς δε θα μπορεί να σου ανοίξει εύκολα καινούργιες. Πήγες και σε έναν πόλεμο, μην ξεχνιόμαστε!
Το εξαίσιο νέο είναι πως μέσα απ’ την τοξικότητα αντιλαμβανόμαστε την υγεία, την ηρεμία, τη ροή, την αλήθεια και την ακεραιότητα. Μέσα από εκείνη, αναδύονται οι πολυπόθητοι θησαυροί. Ζήσε όλες τις πλευρές της ζωής και παρατήρησε πού και με ποιους νιώθεις ελεύθερος, ο εαυτός σου. Χωρίς υποτιθέμενα καλοπροαίρετα κίνητρα. Χωρίς χειριστικές συμβουλές. Χωρίς κουτσομπολιά. Χωρίς επικρίσεις. Χωρίς γκρίνια. Χωρίς μιζέρια. Χωρίς θυματοποιήσεις. Χωρίς βία. Και βία είναι οποιαδήποτε εχθρική για μας ενέργεια. Μία κακεντρέχεια ισοδυναμεί με μία τρικλοποδιά.
Έχει γραφτεί ένα ρητό που λέει: «Ο πόνος είναι αναπόφευκτος, η ταλαιπωρία είναι προαιρετική». Επαγρύπνηση θέλει η ζωή. Κι επειδή για κάποιο λόγο υπάρχει σε όλα η αντίθετη όψη, ας φανούμε θαρραλέοι να γνωρίσουμε όλες μας τις πλευρές. Μόνο έτσι θα επιλέξουμε τι μας είναι χρήσιμο και τι μας βοηθά πραγματικά. A! Και μην ξεχάσουμε το starting point. Μέσα μας…
Συντάκτης: Πάολα Ανδριωτάκη
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
pillowfights.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου