Κόκκαλα από αγελάδες, κατσίκες, πρόβατα και γουρούνια, θαλασσινά (αχιβάδες, στρείδια, μύδια) και ψαροκόκκαλα βρέθηκαν στο πηγάδι. Καλό κρασί από την Σάμο, την Λέσβο, την Κόρινθο αλλά και την Αττική έδειξαν οι αμφορείς που ανακαλύφθηκαν.
Κατσαρόλες, ψησταριές, πιάτα, μπολ, γουδιά, αλατιέρες, ό,τι δηλαδή χρειάζεται ένας ταβερνιάρης για να κάνει τη δουλειά του. Οι συνήθειες δεν άλλαξαν, καθώς οι πελάτες έπιναν πολύ και καλό κρασί, έτρωγαν τους εκλεκτούς μεζέδες και ίσως έπαιζαν και τυχερά παιχνίδια και γι΄ αυτό το καπηλειό είχε κακή φήμη.
Ο κάπελας ίσως ήταν και έμπορος. Πουλούσε κρασί, ξύδι και πυρσούς για το δρόμο. Να βλέπουν οι πελάτες να γυρίζουν σπίτι τους και να φωτίζουν το δρόμο μην τους επιτεθεί κανείς και τους κλέψει το μανδύα.
Το κρασί το έπιναν αραιωμένο κι ο κάθε πελάτης είχε το δικό του κύπελλο. Μας το λέει ο Βελψίδημος στον «πλούτο» του Αριστοφάνη. «Έχουμε έναν ταβερνιάρη στη γειτονιά κι όποτε μου έρχεται η διάθεση για κανένα κρασάκι πάω κι αυτός – μόνο αυτός – ξέρει πως το θέλω αραιωμένο».
Ενώ λοιπόν η αριστοκρατία διασκέδαζε στα συμπόσια, ο λαός στις ταβέρνες έπινε κι έτρωγε έστω και βερεσέ! Ήταν βλέπετε πολύ διαδεδομένη η πίστωση στην αρχαιότητα. Κι όταν έπινε κανείς λίγο παραπάνω άρχιζε και τις παληκαριές όπως ο δούλος Παφλαγόνας τον οποίο ο Αριστοφάνης βάζει να λέει τη φράση: «Μόλις φάω παλαμιδοφέτες ζεστές και πιω κρασί σκέτο θα λιώσω εγώ τους στρατηγούς της Πύλου…»
πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου