Μια για τη μαμά, μια για τον μπαμπά – Η τεχνική ταΐσματος που δημιουργεί τραύματα

Μια για τη μαμά, μια για τον μπαμπά: Από άγνοια κυρίως χιλιάδες κουταλάκια χρόνια τώρα γίνονται τρενάκια σε δρομολόγια που συνδέουν την μπουκιά με την αγάπη
Αφήνεις τη δύναμή σου, μια για τη μαμά – δεν μ’ αγαπάς; μια για τον μπαμπά – να κλαίει ο καημένος που δεν τρως… Πως γράφουν όλα αυτά στις παιδικές ψυχούλες;
Η Μάρω από παιδί είχε πρόβλημα με την εικόνα του σώματός της και με το φαγητό, το οποίο αποτελούσε για εκείνη ένα μέσο εκτόνωσης και χαράς. Μιλώντας στο podcast του Αιγινήτειου νοσοκομείου με θέμα τις διατροφικές διαταραχές, η Μάρω μίλησε για τη δική της ιστορία και τη μάχη της με την ψυχογενή βουλιμία, εξηγώντας πώς η μητέρα της ευθύνεται για την παχυσαρκία της από παιδί.

Μάρω: “Έπρεπε να φάω για να έχω την αγάπη της μαμάς μου”

Η εξομολόγηση της Μάρως, συγκινεί. Και δεν είναι πρωτάκουστη, μιας και οι περισσότερες ως παιδιά έχουμε βιώσει την αγωνία των μαμάδων μας να φάμε για να μεγαλώσουμε. Όπως και τις έχουμε ακούσει συνεχώς να μας έλεγαν: “μια μπουκιά για τη μαμά που την αγαπάς¨.
Και αυτή η σύγχυση της μητρικής αγάπης και της ανταπόδοσης από το παιδί, έφερε την Μάρω αντιμέτωπη με τις διατροφικές διαταραχές από πολύ νωρίς.

Μια για τη μαμά, μια για τον μπαμπά – Η τεχνική ταΐσματος που δημιουργεί τραύματα

“Περιμέναμε να επιστρέψει η μητέρα μας στο σπίτι και να μας φέρει κάτι να φάμε, γλυκό, φαγητό. Πάντα κάτι μας έφερνε”, λέει η Μάρω, η οποία εξηγεί πως η αγωνία της μητέρας της ήταν να φάνε. Να φάνε πολύ και συνέχεια. Και ακόμα και αν δεν είχε όρεξη, έτρωγε γιατί στο παιδικό της μυαλό ένιωθε πως έπαιρναν αγάπη από τη μητέρα της μέσα από το φαγητό.
“Ήμουν και είμαι ευαίσθητη. Ήθελα την αγάπη της μητέρας μου. Έπρεπε να φάω για να έχω την αγάπη της μαμάς μου”, λέει. Και συγκλονίζει στο σημείο που παραδέχεται πως το φαγητό συνδέθηκε με το συναίσθημα. “Η μαμά ένιωθε απόρριψη αν δεν τρώγαμε το φαγητό της”, εξομολογείται η Μάρω.
Όμως, το φαγητό ήταν και για τη μητέρα της η εύκολη λύση. Όταν γκρίνιαζαν τούς έδινε φαγητό για να ηρεμήσουν.

Η μάχη με τη βουλιμία

Όπως εξηγεί η Μάρω, από παιδάκι ήταν με παραπανίσια κιλά. “Ήμουν από μικρή παχουλή και με κορόιδευαν τα παιδιά. Προσπάθησα με ακραίους τρόπους να χάσω κιλά, προκειμένου να έχω την αποδοχή τους”. Το πρώτο βουλιμικό επεισόδιο ήταν στα 17 της χρόνια. Μια φορά κλείστηκε στο δωμάτιο κι έκανε εμετό μετά το φαγητό.
Όμως, ο “εφιάλτης” της βουλιμίας ήρθε στα φοιτητικά της χρόνια, τότε που η Μάρω έφυγε από το σπίτι και πήγε να σπουδάσει μόνη σε άλλη πόλη. “Ως φοιτήτρια έτρωγα απίστευτες ποσότητες φαγητού και μετά έκανα εμετό” παραδέχεται η Μάρω.
Για να προσθέσει: “Μπορεί να είχα φύγει από τη μαμά, όμως, είχε μείνει η συνήθεια”.
Και συγκλονίζει όταν παραδέχεται πως: “Με αυτόν τον τρόπο νόμιζα ότι θα βρω την τέλεια ισορροπία. Να ικανοποιώ δηλαδή τη μαμά μου τρώγοντας και μετά να κάνω εμετό για να αποβάλλω το φαγητό”.
Η θεραπεία διήρκησε περίπου στα 3 χρόνια και όπως τονίζει, τη βοήθησε πολύ.
Πρόγραμμα Εκπαίδευσης και Υποστήριξης ειδικών της Ψυχικής Υγείας για την αντιμετώπιση των Διαταραχών Πρόσληψης Τροφής
Η Μονάδα Διαταραχών Πρόσληψης Τροφής του Αιγινήτειου Νοσοκομείου δημιούργησε το podcast όπου μιλάνε με ανθρώπους που οι ίδιοι ή τα αγαπημένα τους πρόσωπα παλεύουν με τις Διαταραχές Πρόσληψης Τροφής.
Το podcast υλοποιείται στα πλαίσια της δράσης για τις Διαταραχές Πρόσληψης Τροφής του προγράμματος «Προαγωγή Ψυχικής Υγείας σε Ευπαθείς Πληθυσμούς» που εκπονείται από την Α’ Ψυχιατρική Κλινική του ΕΚΠΑ , με χρηματοδότηση από την Περιφέρεια Αττικής.