*Αρχείο – συλλογή διαχρονικών και εκπαιδευτικών αναλύσεων
«Μόνο όταν τα νερά υποχωρούν, όταν δηλαδή φεύγει η παλίρροια και ακολουθεί η άμπωτη, φαίνεται ποιός κολυμπάει χωρίς μαγιό» (Warren Buffet).
Άρθρο
Αυτό που διαπιστώνεται σήμερα στις χρηματαγορές, χωρίς να το αντιλαμβάνεται κανείς παρά το ότι διαρκεί ήδη ένα αρκετά μεγάλο διάστημα, είναι η σημαντικότερη ίσως «αλλαγή εποχής» των τελευταίων ετών – αιτία της οποίας είναι η αύξηση της ισοτιμίας του δολαρίου, κατά περίπου 12% από τα μέσα του 2014. Ένας από τους λόγους της αύξησης αυτής είναι η πρόβλεψη ανόδου των βασικών επιτοκίων εκ μέρους της Fed – με αποτέλεσμα να συνεχίσουν οι εισροές χρημάτων στις Η.Π.Α. και οι τοποθετήσεις σε δολάρια.
Η αύξηση όμως της ισοτιμίας του αμερικανικού νομίσματος, αποτελεί πρόβλημα για το χρηματοπιστωτικό σύστημα του πλανήτη – επειδή πάρα πολλές επιχειρήσεις στις αναπτυσσόμενες χώρες, από τη Βραζιλία έως τη Ρωσία και την Κίνα, έχουν δανεισθεί τα προηγούμενα πέντε έτη τεράστια ποσά σε συνάλλαγμα. Έχουν λοιπόν υπερχρεωθεί και μάλιστα σε δολάρια – σε ένα νόμισμα δηλαδή που δεν εκδίδουν οι χώρες τους και δεν τους ανήκει.
Γνωρίζοντας δε πως η βασική αιτία της χρεοκοπίας μίας χώρας είναι το εξωτερικό της χρέος σε ένα ξένο νόμισμα, επειδή η άνοδος της ισοτιμίας αυτού του νομίσματος αυξάνει τα χρέη της ανάλογα, κατανοούμε πως οι επιχειρήσεις στις αναπτυσσόμενες χώρες υπέπεσαν στη μητέρα όλων των αμαρτιών.
Στο σημείο αυτό οφείλουμε να σημειώσουμε ότι, πάρα πολλές από αυτές τις χώρες, μεταξύ των οποίων και η Κίνα, έχουν συνδέσει τα νομίσματα τους, με περισσότερη ή λιγότερη σαφήνεια, με το δολάριο – οπότε, όταν το αμερικανικό νόμισμα ισχυροποιείται, μοιάζει σαν να υιοθετείται εκ μέρους τους μία «περιοριστική νομισματική πολιτική», η οποία οδηγεί στην ύφεση και στον αποπληθωρισμό (όπως αυτή που βιώνουμε στην Ελλάδα).
Συνεχίζοντας, στο γράφημα που ακολουθεί φαίνεται ο συνολικός όγκος των δανείων σε δολάρια, χωρίς τις υποχρεώσεις των τραπεζών, τα οποία δόθηκαν σε οφειλέτες εκτός των Η.Π.Α. – όπου η επισκιασμένη επιφάνεια, στη δεξιά στήλη, αναφέρεται στο συνολικό ποσόν, σε όλες τις χώρες, το οποίο έχει φτάσει στα 9.000 δις $ ή 9 τρις $, από «μόλις» 6.000 δις $ το 2009.
.Οι καμπύλες με τα διάφορα χρώματα δείχνουν που ακριβώς έχει δοθεί το μεγαλύτερο μέρος των δανείων – ενώ διαπιστώνεται πως προηγούνται οι αναπτυσσόμενες αγορές (μοβ γραμμή, αριστερή στήλη), στις οποίες τα δάνεια σε δολάρια έχουν διπλασιαστεί μετά το ξέσπασμα της χρηματοπιστωτικής κρίσης (2008/2009) στα 4 τρις $, από 2 τρις $ προηγουμένως.
Με δεδομένο δε το ότι, όσο ανατιμάται το δολάριο, τόσο αυξάνονται τα χρέη τους, τα οποία γίνεται όλο και πιο δύσκολο να αναχρηματοδοτηθούν, ο κίνδυνος μαζικών χρεοκοπιών επιχειρήσεων και κρατών κλιμακώνεται – όπως στο παράδειγμα της Ρωσίας, όπου η τεράστια υποτίμηση του ρουβλίου κατά 50% περίπου, αύξησε ανάλογα τα εξωτερικά χρέη εκείνων των επιχειρήσεων που έχουν δανεισθεί σε δολάρια (άρθρο).
Φυσικά επίσης σε άλλα νομίσματα, όπως στο ευρώ ή στο φράγκο, τα οποία έχουν ανάλογα ανατιμηθεί, ενώ η Ρωσία που δυστυχώς φάνηκε πως κολυμπάει χωρίς μαγιό (ανάλυση), θα μπορούσε να είναι μόνο η αρχή του κακού – η οποία επιταχύνθηκε λόγω της παράλληλης μείωσης της τιμής του πετρελαίου, καθώς επίσης των δυτικών κυρώσεων.
Εάν δε ισχύει το ότι, ξεκίνησε να πουλάει χρυσό, επειδή διαφορετικά δεν μπορούν να καλυφθούν οι υποχρεώσεις της σε ξένο συνάλλαγμα, η κατάσταση της δυστυχώς θα επιδεινωθεί – κάτι που οφείλει να απασχολήσει άμεσα την ΕΕ, η οποία πρέπει να σταματήσει τις κυρώσεις, εάν δεν επιθυμεί να είναι το πεδίο που θα διεξαχθεί ο τρίτος παγκόσμιος πόλεμος (αν και η κεντρική τράπεζα της Ρωσίας διέψευσε τις φήμες, οι οποίες προέρχονται από τη γαλλική τράπεζα SG, ισχυριζόμενη πως όχι μόνο δεν πουλάει χρυσό, αλλά αγόρασε ακόμη 600.000 ουγγιές το Νοέμβρη).
Οι αναπτυσσόμενες οικονομίες
Αφού τονίσουμε πως η μητέρα όλων των αμαρτιών είναι αναμφίβολα ο δανεισμός σε ξένο νόμισμα, κάτι που δυστυχώς αφορά και τις χώρες της Ευρωζώνης, οι οποίες ουσιαστικά δανείζονται σε συνάλλαγμα, αφού δεν το εκδίδουν οι ίδιες μη έχοντας ενωθεί πολιτικά, τα εξής:
(α) Οι κινεζικές επιχειρήσεις έχουν υποχρεώσεις σε δολάρια της τάξης των 1.100 δις $ – όταν πριν από πέντε χρόνια ήταν μηδενικές.
(β) Οι ρωσικές επιχειρήσεις χρωστούν 751 δις $, ενώ τα χρέη της Βραζιλίας σε δολάρια φτάνουν στα 461 δις $ ή στο 20% του ΑΕΠ της.
(γ) Τα χρέη του Μεξικού σε δολάρια, το οποίο εξαρτάται επίσης από τις τιμές του πετρελαίου, όπως η Ρωσία και η Βραζιλία, είναι ύψους 381 δις $ ή 30% του ΑΕΠ του – ενώ πολλές άλλες χώρες, όπως η Κολομβία, η Βενεζουέλα, η Ινδονησία κλπ., έχουν ανάλογα μεγάλα χρέη στο αμερικανικό νόμισμα.
Με δεδομένο τώρα το ότι, όλα τα παραπάνω νομίσματα υποτιμώνται απέναντι στο δολάριο, όπως φαίνεται από το γράφημα που ακολουθεί (δολάριο σε σχέση με το ρωσικό ρούβλι και το βραζιλιάνικο Ρέαλ), η εξέλιξη είναι τρομακτική – αιματηρή θα έλεγε κανείς για τις επιχειρήσεις τους.
Ειδικότερα, επειδή τα έσοδα των επιχειρήσεων αυτών προέρχονται από την εγχώρια αγορά τους, στο εκάστοτε εθνικό τους νόμισμα (οι εξαγωγικές δεν αντιμετωπίζουν τόσο μεγάλα προβλήματα), ενώ οι υποχρεώσεις τους είναι σε δολάρια, η ανατίμηση του δολαρίου αυξάνει ανάλογα τα χρέη τους – οδηγώντας τις περισσότερες στη χρεοκοπία.
Αργά ή γρήγορα λοιπόν θα ακουστούν ακόμη περισσότερες ειδήσεις, σχετικά με την αδυναμία μεγάλων ομίλων στις αναπτυσσόμενες χώρες να εξοφλήσουν τα χρέη τους – γεγονός που, εφόσον συμβεί, παραδόξως θα ενισχύσει ακόμη περισσότερο το δολάριο.
Η αιτία θα είναι το ότι, οι αγορές θα εκλάβουν τέτοια φαινόμενα ως τα πρώτα δείγματα μίας χρηματοπιστωτικής κρίσης στις παραπάνω χώρες, οπότε θα αποσύρουν μαζικά τα χρήματα τους, τοποθετώντας τα στο ασφαλές «αμερικανικό λιμάνι». Επομένως, θα ξεκινήσει ο κύκλος του διαβόλου, όπου το ανατιμώμενο δολάριο θα οδηγεί σε χρεοκοπίες, οι οποίες θα ενδυναμώνουν τη φυγή κεφαλαίων προς τις Η.Π.Α., ισχυροποιώντας περαιτέρω το δολάριο κοκ.
Εάν λοιπόν ξεκινήσει ο παραπάνω «φαύλος κύκλος», τότε θα είναι πολύ δύσκολο να σταματήσει – με αποτέλεσμα να ενταθεί η ύφεση στον πλανήτη, η οποία τελικά θα επηρεάσει και τη Δύση. Εάν δε παρ’ ελπίδα προκύψουν χρεοκοπίες κρατών, τότε η χρηματοπιστωτική κρίση θα επιστρέψει δριμύτερη – πολύ πιο ισχυρή και καταστροφική από την πρόσφατη.
Άλλωστε αυτό συμπεραίνεται και από τις κατηγορίες της Αυστρίας, η οποία την ενοχοποιεί δημόσια για την κρίση χρέους της ζώνης του ευρώ – λόγω των καταστροφικών ασυμμετριών (ανάλυση).
Για να συνεχίσει όμως η Ευρωζώνη να έχει το συγκεκριμένο νόμισμα, οφείλει να ενωθεί τραπεζικά, δημοσιονομικά και πολιτικά – κάτι που είναι μάλλον απίθανο, εάν δεν αποχωρήσει η Γερμανία, η οποία όμως δεν θα το κάνει ποτέ (άρθρο). Η αιτία είναι αφενός μεν το ότι δεν τη συμφέρει, αφετέρου επειδή έχει μετατραπεί στον απόλυτο ηγεμόνα της ηπείρου μας – πραγματοποιώντας ειρηνικά το όνειρο του Χίτλερ.
Επομένως, αυτό που απομένει είναι η εκδίωξη της Γερμανίας από το θρόνο – η υποχρέωση της δηλαδή να συμμερίζεται τις απόψεις όλων των υπολοίπων χωρών. Αυτό θα μπορούσε να επιτευχθεί εάν συνεργαζόταν σωστά η Γαλλία με την Ιταλία – οι οποίες είναι από κοινού ισχυρότερες από τη Γερμανία.
Ολοκληρώνοντας, συμπεραίνεται επίσης ότι η Fed, η οποία εκδίδει το δολάριο, είναι ο απόλυτος κυρίαρχος του πλανήτη – επομένως οι ιδιώτες μέτοχοι της, οι μεγάλες τράπεζες των Η.Π.Α., το άντρο του χρηματοπιστωτικού κτήνους, κυβερνούν απολυταρχικά ολόκληρο τον κόσμο.
Στα πλαίσια αυτά, εάν δεν περιορισθεί η παγκοσμιοποίηση, η οποία εξυπηρετεί αποκλειστικά και μόνο το τοκογλυφικό τέρας, καθώς επίσης εάν δεν υιοθετηθεί ξανά ο κανόνας του χρυσού, ο οποίος περιορίζει δραστικά την ισχύ των τραπεζών, αφαιρώντας τους τη δυνατότητα να παράγουν χρήματα από το πουθενά, δεν πρόκειται να απελευθερωθούν οι άνθρωποι και τα κράτη από τη σκλαβιά του χρέους – ενώ θα συνεχίσουν να είναι έρμαιο των αγορών.
Βασίλης Βιλιάρδος, για το Analyst.gr
Φυσικά επίσης σε άλλα νομίσματα, όπως στο ευρώ ή στο φράγκο, τα οποία έχουν ανάλογα ανατιμηθεί, ενώ η Ρωσία που δυστυχώς φάνηκε πως κολυμπάει χωρίς μαγιό (ανάλυση), θα μπορούσε να είναι μόνο η αρχή του κακού – η οποία επιταχύνθηκε λόγω της παράλληλης μείωσης της τιμής του πετρελαίου, καθώς επίσης των δυτικών κυρώσεων.
Εάν δε ισχύει το ότι, ξεκίνησε να πουλάει χρυσό, επειδή διαφορετικά δεν μπορούν να καλυφθούν οι υποχρεώσεις της σε ξένο συνάλλαγμα, η κατάσταση της δυστυχώς θα επιδεινωθεί – κάτι που οφείλει να απασχολήσει άμεσα την ΕΕ, η οποία πρέπει να σταματήσει τις κυρώσεις, εάν δεν επιθυμεί να είναι το πεδίο που θα διεξαχθεί ο τρίτος παγκόσμιος πόλεμος (αν και η κεντρική τράπεζα της Ρωσίας διέψευσε τις φήμες, οι οποίες προέρχονται από τη γαλλική τράπεζα SG, ισχυριζόμενη πως όχι μόνο δεν πουλάει χρυσό, αλλά αγόρασε ακόμη 600.000 ουγγιές το Νοέμβρη).
Οι αναπτυσσόμενες οικονομίες
Αφού τονίσουμε πως η μητέρα όλων των αμαρτιών είναι αναμφίβολα ο δανεισμός σε ξένο νόμισμα, κάτι που δυστυχώς αφορά και τις χώρες της Ευρωζώνης, οι οποίες ουσιαστικά δανείζονται σε συνάλλαγμα, αφού δεν το εκδίδουν οι ίδιες μη έχοντας ενωθεί πολιτικά, τα εξής:
(α) Οι κινεζικές επιχειρήσεις έχουν υποχρεώσεις σε δολάρια της τάξης των 1.100 δις $ – όταν πριν από πέντε χρόνια ήταν μηδενικές.
(β) Οι ρωσικές επιχειρήσεις χρωστούν 751 δις $, ενώ τα χρέη της Βραζιλίας σε δολάρια φτάνουν στα 461 δις $ ή στο 20% του ΑΕΠ της.
(γ) Τα χρέη του Μεξικού σε δολάρια, το οποίο εξαρτάται επίσης από τις τιμές του πετρελαίου, όπως η Ρωσία και η Βραζιλία, είναι ύψους 381 δις $ ή 30% του ΑΕΠ του – ενώ πολλές άλλες χώρες, όπως η Κολομβία, η Βενεζουέλα, η Ινδονησία κλπ., έχουν ανάλογα μεγάλα χρέη στο αμερικανικό νόμισμα.
Με δεδομένο τώρα το ότι, όλα τα παραπάνω νομίσματα υποτιμώνται απέναντι στο δολάριο, όπως φαίνεται από το γράφημα που ακολουθεί (δολάριο σε σχέση με το ρωσικό ρούβλι και το βραζιλιάνικο Ρέαλ), η εξέλιξη είναι τρομακτική – αιματηρή θα έλεγε κανείς για τις επιχειρήσεις τους.
Ειδικότερα, επειδή τα έσοδα των επιχειρήσεων αυτών προέρχονται από την εγχώρια αγορά τους, στο εκάστοτε εθνικό τους νόμισμα (οι εξαγωγικές δεν αντιμετωπίζουν τόσο μεγάλα προβλήματα), ενώ οι υποχρεώσεις τους είναι σε δολάρια, η ανατίμηση του δολαρίου αυξάνει ανάλογα τα χρέη τους – οδηγώντας τις περισσότερες στη χρεοκοπία.
Αργά ή γρήγορα λοιπόν θα ακουστούν ακόμη περισσότερες ειδήσεις, σχετικά με την αδυναμία μεγάλων ομίλων στις αναπτυσσόμενες χώρες να εξοφλήσουν τα χρέη τους – γεγονός που, εφόσον συμβεί, παραδόξως θα ενισχύσει ακόμη περισσότερο το δολάριο.
Η αιτία θα είναι το ότι, οι αγορές θα εκλάβουν τέτοια φαινόμενα ως τα πρώτα δείγματα μίας χρηματοπιστωτικής κρίσης στις παραπάνω χώρες, οπότε θα αποσύρουν μαζικά τα χρήματα τους, τοποθετώντας τα στο ασφαλές «αμερικανικό λιμάνι». Επομένως, θα ξεκινήσει ο κύκλος του διαβόλου, όπου το ανατιμώμενο δολάριο θα οδηγεί σε χρεοκοπίες, οι οποίες θα ενδυναμώνουν τη φυγή κεφαλαίων προς τις Η.Π.Α., ισχυροποιώντας περαιτέρω το δολάριο κοκ.
Εάν λοιπόν ξεκινήσει ο παραπάνω «φαύλος κύκλος», τότε θα είναι πολύ δύσκολο να σταματήσει – με αποτέλεσμα να ενταθεί η ύφεση στον πλανήτη, η οποία τελικά θα επηρεάσει και τη Δύση. Εάν δε παρ’ ελπίδα προκύψουν χρεοκοπίες κρατών, τότε η χρηματοπιστωτική κρίση θα επιστρέψει δριμύτερη – πολύ πιο ισχυρή και καταστροφική από την πρόσφατη.
Επίλογος
Το ευρώ, το δεύτερο παγκόσμιο αποθεματικό νόμισμα, είναι αναμφίβολα το πολυτιμότερο περιουσιακό στοιχείο όλων των χωρών της Ευρωζώνης, συμπεριλαμβανομένης της Γερμανίας – η οποία διαφορετικά δεν θα είχε τα τεράστια πλεονάσματα στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών της, πάνω από το 60% των οποίων προέρχονται από τους εταίρους της.Άλλωστε αυτό συμπεραίνεται και από τις κατηγορίες της Αυστρίας, η οποία την ενοχοποιεί δημόσια για την κρίση χρέους της ζώνης του ευρώ – λόγω των καταστροφικών ασυμμετριών (ανάλυση).
Για να συνεχίσει όμως η Ευρωζώνη να έχει το συγκεκριμένο νόμισμα, οφείλει να ενωθεί τραπεζικά, δημοσιονομικά και πολιτικά – κάτι που είναι μάλλον απίθανο, εάν δεν αποχωρήσει η Γερμανία, η οποία όμως δεν θα το κάνει ποτέ (άρθρο). Η αιτία είναι αφενός μεν το ότι δεν τη συμφέρει, αφετέρου επειδή έχει μετατραπεί στον απόλυτο ηγεμόνα της ηπείρου μας – πραγματοποιώντας ειρηνικά το όνειρο του Χίτλερ.
Επομένως, αυτό που απομένει είναι η εκδίωξη της Γερμανίας από το θρόνο – η υποχρέωση της δηλαδή να συμμερίζεται τις απόψεις όλων των υπολοίπων χωρών. Αυτό θα μπορούσε να επιτευχθεί εάν συνεργαζόταν σωστά η Γαλλία με την Ιταλία – οι οποίες είναι από κοινού ισχυρότερες από τη Γερμανία.
Ολοκληρώνοντας, συμπεραίνεται επίσης ότι η Fed, η οποία εκδίδει το δολάριο, είναι ο απόλυτος κυρίαρχος του πλανήτη – επομένως οι ιδιώτες μέτοχοι της, οι μεγάλες τράπεζες των Η.Π.Α., το άντρο του χρηματοπιστωτικού κτήνους, κυβερνούν απολυταρχικά ολόκληρο τον κόσμο.
Στα πλαίσια αυτά, εάν δεν περιορισθεί η παγκοσμιοποίηση, η οποία εξυπηρετεί αποκλειστικά και μόνο το τοκογλυφικό τέρας, καθώς επίσης εάν δεν υιοθετηθεί ξανά ο κανόνας του χρυσού, ο οποίος περιορίζει δραστικά την ισχύ των τραπεζών, αφαιρώντας τους τη δυνατότητα να παράγουν χρήματα από το πουθενά, δεν πρόκειται να απελευθερωθούν οι άνθρωποι και τα κράτη από τη σκλαβιά του χρέους – ενώ θα συνεχίσουν να είναι έρμαιο των αγορών.
Βασίλης Βιλιάρδος, για το Analyst.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου