Πώς προσθέτουμε περιττό άγχος στον εαυτό μας και πώς μπορούμε να τον προστατεύσουμε

Το άγχος έχει γίνει ο μόνιμος σύντροφος στην καθημερινή μας ζωή. Σίγουρα δεν είμαι απαισιόδοξη και δεν συνηθίζω να μιλάω αρνητικά, ωστόσο είναι κάτι που το παρατηρώ γύρω μου.
Πάρα πολλοί “περπατάνε” στη ζωή τους καθημερινά, κουβαλώντας μονίμως το άγχος. Λες και είναι κάτι φυσιολογικό. Λοιπόν δεν είναι φυσιολογικό!
Αυτό που μπορούμε και πρέπει να κάνουμε είναι να προστατεύσουμε τον εαυτό μας, όσο μπορούμε, από πιθανές πηγές άγχους και σίγουρα να φροντίσουμε να μην το προσθέτουμε μόνοι μας στον εαυτό μας. Θα εξηγήσω αναλυτικά πώς μπορεί να γίνει αυτό.

Οι σκέψεις μας είναι η πραγματική πηγή άγχους

Κανένα γεγονός αυτό καθεαυτό δεν προκαλεί από μόνο του άγχος! Το άγχος προκαλείται από την ερμηνεία που κάνουμε για ένα γεγονός. Άρα αν μας έχει γίνει κακή συνήθεια να σκεφτόμαστε αρνητικά και το μυαλό μας παράγει ανεξέλεγκτα αρνητικές σκέψεις, είναι λογικό να βιώνουμε άγχος.
Για παράδειγμα, έκανα coaching πρόσφατα σε μια κυρία η οποία πνιγόταν από άγχος, γιατί σκεφτόταν ότι θα πεθάνει λόγω του κορονοϊού. Ο λόγος είναι ότι δουλεύει σε νοσοκομείο, αλλά όχι ως γιατρός ή νοσηλεύτρια. Άρα δεν έρχεται σε άμεση επαφή με ασθενείς. Γιατί λοιπόν να σκέφτεται ότι θα πεθάνει;
Δεν λέω ότι είναι παράλογη σκέψη. Σε οποιονδήποτε θα μπορούσε εν δυνάμει να συμβεί. Αλλά γιατί πρέπει να επιβαρύνουμε τον εαυτό μας καθημερινά με το να κάνουμε αυτή την απαίσια σκέψη; Σε τι βοηθάει;
Αυτό που πραγματικά βοηθάει είναι να κάνουμε ό,τι μπορούμε για να προφυλαχθούμε. Από εκεί και πέρα να σκεφτόμαστε θετικά, για να μην βλάψουμε και την ψυχική μας υγεία, που είναι εξίσου σημαντική με την σωματική.

Προσέχουμε τα ερεθίσματα που δεχόμαστε

Τα ερεθίσματα που δεχόμαστε μέσα από το περιβάλλον μας χτίζουν το φίλτρο αντίληψης μέσα από το οποίο βλέπουμε τον κόσμο. Άρα αν επιτρέπουμε να δεχόμαστε μαζικά αρνητικά ερεθίσματα, χτίζουμε ένα αρνητικό φίλτρο αντίληψης, το οποίο αρχίζει και βλέπει “όλο και πιο μαύρη” την πραγματικότητα. Για παράδειγμα αν βλέπεις καθημερινά ειδήσεις στην τηλεόραση, δεν είναι δυνατό να μην ψυχοπλακωθείς.
Επίσης στα social media που ο καθένας είναι ελεύθερος να ποστάρει ό,τι του κατέβει στο κεφάλι, πώς να προστατέψεις τον εαυτό σου από τα αρνητικά ερεθίσματα; Αν σκρολάρεις αμέριμνος στο newsfeed σου, το Facebook αποφασίζει για σένα με τον περιβόητο αλγόριθμό του, τι αποτελέσματα θα σου “σερβίρει”. Δεν λειτουργεί αξιοκρατικά όπως το Google, που ό,τι ακριβώς αναζητάς θα το βρεις, αρκεί να θέσεις το σωστό ερώτημα.
Το να έχεις παρουσία στα social media και να έχεις δεκάδες, εκατοντάδες ή χιλιάδες ακόλουθους, είναι μεγάλη ευθύνη. Δυστυχώς οι περισσότεροι το κάνουν χωρίς ευθύνη. Κάθε τι που ποστάρεις, περνάει μηνύματα στο μυαλό και στη συνείδηση των ανθρώπων που σε διαβάζουν. Άρα επηρεάζει τη διάθεσή τους, τις απόψεις τους και τη συμπεριφορά τους.
Έχετε παρατηρήσει πόσοι ξεφορτώνουν ανελέητα το δικό τους άγχος, θυμό ή πόνο, μέσα από το προφίλ τους; Ποστ του τύπου “Βαρέθηκα!” ή ποστ που αναφέρονται στο θάνατο των γονιών τους ή άλλων γνωστών, πιστεύετε ότι δεν προκαλούν άγχος σε όλους όσοι τα διαβάζουν; Ειλικρινά πείτε μου.

Παίρνουμε τη ζωή πολύ στα σοβαρά

Τέλος, θέλω να αναφερθώ σε άλλον έναν τρόπο με τον οποίο προσθέτουμε άγχος μόνοι μας στον εαυτό μας. Ο τρόπος ξεκινάει από το γεγονός ότι όσο μεγαλώνουμε, παίρνουμε τη ζωή και τον εαυτό μας πολύ στα σοβαρά. Σκεφτόμαστε σοβαρά, δείχνουμε σοβαροί, αντιδρούμε σοβαρά σε κάθε γεγονός.
Και τι κερδίζουμε με αυτό; Χάνουμε άφθονες πηγές χαράς γύρω μας. Λένε ότι τα βρέφη γελάνε κατά μέσο όρο 300 φορές ημερησίως, ενώ οι ενήλικες μόνο 18. Που χάνονται 280 ευκαιρίες γέλιου για τους ενήλικες με τα χρόνια; Χάνονται στο ότι μαθαίνουμε να αντιμετωπίζουμε τα πάντα στα σοβαρά, λες και είναι αυτή η καλύτερη στρατηγική.
Ίσως πηγάζει αυτό από το ότι μας νοιάζει πολύ το “τι θα πουν οι άλλοι!”.
Μα τι θα πουν πια αυτοί οι άλλοι και γιατί μας νοιάζει τόσο πολύ; Και ποιοι είναι αυτοί οι άλλοι στο κάτω κάτω της γραφής;
Ξέρετε πόσο αγχωτικό είναι όμως να σκεφτόμαστε τι θα πουν οι άλλοι; Βαραίνουμε και αποδυναμώνουμε τον εαυτό μας μόνοι μας με αυτή τη σκέψη.
Ίσως πηγάζει επίσης από το ότι ταυτίζουμε λανθασμένα την ενηλικίωση με τη σοβαρότητα ή τη σοβαροφάνεια. Μπορείς να μεγαλώσεις όσο θες και να μην χάσεις καθόλου την παιδικότητά σου αν θες. Χωρίς ταυτόχρονα να καταφεύγεις στην ανωριμότητα ή τη γελοιότητα.
Μπορείς επίσης να γελάς και να αντιμετωπίζεις με χιούμορ κάθε αντιξοότητα της ζωής, αντί να την αφήνεις να σε παίρνει από κάτω. Για κάθε τι που σε αγχώνει, σε εκνευρίζει ή σε απογοητεύει θα μπορούσες να γελάς. Αν έχεις ξεχάσει τον τρόπο, μπορείς να εκπαιδευτείς και να τον μάθεις.
Το θέμα είναι όμως να μην πιστέψεις επ’ ουδενί ότι είναι τα γεγονότα της ζωής που σε αγχώνουν. Η ερμηνεία που κάνεις για τα γεγονότα είναι που σου προκαλεί άγχος. Αν το αναγνωρίσεις αυτό και αποφασίσεις να το δουλέψεις, θα μπορέσεις και να το βελτιώσεις. Το θέμα είναι, θες;

Εύη Ξυραφά



enallaktikidrasi.com