Όσα θα πρέπει να έχουν στο μυαλό τους οι μητέρες που μεγαλώνουν μόνες τους τα παιδιά

Όταν μια μητέρα μεγαλώνει μόνη της τα παιδιά τα περισσότερα προβλήματα ανακύπτουν όταν το παιδί αντιληφθεί τη «διαφορετικότητα» της δικής του οικογένειας.
Τότε η μητέρα καλείται να εξηγήσει με τρόπο κατανοητό τους λόγους για την ανάγκη ή την επιλογή της να μεγαλώσει μόνη της το παιδί αυτό, χωρίς να του μεταφέρει μηνύματα απόρριψης από τον βιολογικό πατέρα και τονίζοντας ότι η διαφορετικότητα δεν είναι κάτι κακό.
Άλλωστε τα παιδιά των μονογονεϊκών οικογενειών μπορεί να μεγαλώσουν με πολύ πιο υγιή τρόπο και να αποκτήσουν καλή κοινωνικοποίηση και πρότυπα συμπεριφοράς σε σχέση με τα παιδιά εκείνα που μεγαλώνουν και με τους δύο γονείς.

Τι θα πρέπει να θυμούνται οι μητέρες που μεγαλώνουν μόνες τους τα παιδιά;

Όταν μιλάτε για τους κανόνες, κάντε το με τρόπο ξεκάθαρο και με σταθερότητα, ώστε να νιώθουν ότι μεγαλώνουν σε ένα περιβάλλον που χαρακτηρίζεται από οργάνωση.
Σε καμία περίπτωση μην πέσετε στην παγίδα να αντιμετωπίσετε το παιδί ως ενήλικα. Είναι το παιδί σας και δεν γίνεται να αναλάβει καθήκοντα ενήλικα, ελλείψει ενός δεύτερου ενήλικα στην οικογένεια.
Να είστε πρόθυμοι στις ερωτήσεις του παιδιού, σε σχέση με τον άλλο γονέα, με απόλυτη ειλικρίνεια και με τρόπο ευαίσθητο και κατανοητό από το παιδί.

Να αποφεύγετε συμπεριφορές που μπορεί να προκαλέσουν πίεση στο παιδί, όπως το να χρειάζεται να «διαλέξει» με ποιον γονέα θα μείνει μετά από ένα διαζύγιο. Οι πιθανές συγκρούσεις μεταξύ των γονέων πρέπει να παραμένουν μεταξύ σας και να μεταφέρεται στο παιδί μια ατμόσφαιρα σταθερότητας και αγάπης, όπου και οι δύο γονείς, ανεξάρτητα από τις μεταξύ τους διαφορές, νοιάζονται για το καλό του παιδιού τους και δεν το χρησιμοποιούν με οποιονδήποτε τρόπο στις μεταξύ τους διαφορές.
Τα παιδιά συχνά κρύβουν τον θυμό τους, προκειμένου να μη στενοχωρήσουν και να προστατεύσουν τους γονείς τους από επιπλέον θλίψη. Το να τους επιτρέπουν οι γονείς να τους δουν να κλαίνε τους δίνει κατά κάποιον τρόπο την «άδεια» να κάνουν το ίδιο και να μοιραστούν μαζί τους τα επώδυνα συναισθήματά τους. Όπως γνωρίζουν καλά οι ενήλικες, η ζωή συνεχίζεται, παρά τις τραγωδίες που προκύπτουν.
Τα παιδιά μπορεί να μην κατανοούν ότι τα σχέδια ζωής αναπροσαρμόζονται ή αλλάζουν και αυτό είναι κομμάτι του πένθους, που μπορεί να χρειαστεί πολύ καιρό και αρκετή επεξεργασία.



govastileto.gr