Ο συγγραφέας αφοσιωμένος Πατρινολάτρης με τη μικροϊστορία του, προχωρεί σε αναδίφηση μιας ιστορικής συνοικίας, πάνω από τον Παντοκράτορα, γνωστής ως Καντριάνικα και περιγράφει με ανάγλυφο, όσο και παραστατικό τρόπο, στιγμιότυπα και καταστάσεις που έχουν βιωματικά αποτυπωθεί στη μνήμη των παλαιότερων Πατρινών.
Το βιβλίο του Νίκου K. Αντωνόπουλου αποτελεί σπονδή στην ιστορική μνήμη ως τεκμήριο πατριδογνωσίας και αναμνήσεων μιας εποχής, της εποχής της αθωότητας, που δυστυχώς πέρασε ανεπιστρεπτί καθώς το μπετόν συνέθλιψε δυστυχώς, ανθρώπινους χαρακτήρες, συνήθειες και τρόπο ζωής.
Ο Νίκος K. Αντωνόπουλος θυμάται τους χωμάτινους δρόμους της γειτονιάς με τις λακκούβες και τις πέτρες, τα πληγιασμένα πόδια των παιδιών και τα ξεχαρβαλωμένα παπούτσια. «Οι πατούσες γράφει χαρακτηριστικά έλιωναν από το παιχνίδι οι σόλες κρέμονταν, τα φόντια και τα βάρδουλα ξηλώνονταν, οι φτέρνες άνοιγαν, τα δάκτυλα έχασκαν και ξεμέναμε από υποδήματα. Δεν είχαμε και πολλά παπούτσια. Μόνο ένα ζευγάρι για καλά και άλλο ένα για καθημερινά. Πηγαίναμε στους τσαγκάρηδες της γειτονιάς για επιδιόρθωση».
Μέσα από το βιβλίο, παρέχονται πολύτιμες, χρήσιμες και άκρως ενδιαφέρουσες πληροφορίες, όπως ότι από το 1205 έως το 1267 η Πάτρα δυνάμωσε, το φρούριο και το λιμάνι ενισχύθηκαν. Η Πάτρα το ίδιο διάστημα, υπήρξε έδρα βαρονίας, του πριγκιπάτου της Αχαΐας. Ο πρώτος Φραγκογάλλος ηγεμόνας ο Αλεμάνος το 1267 θα πουλήσει τη βαρονία των Πατρών, στο Λατίνο αρχιεπίσκοπο της Πάτρας. Από την εποχή εκείνη, η Πάτρα θα αποτελέσει ένα ανεξάρτητο κρατίδιο, προσαρτημένο εκκλησιαστικά στην Αγία Έδρα. Μάλιστα από τον 15ο αιώνα, πιο κάτω από τα Καντριάνικα, ήταν μια φράγκικη εκκλησία. Από αυτή ξεκίνησε ο διάσημος Λατίνος αρχιεπίσκοπος της Πάτρας Βενέδικτος το 1413 ως μέγας ιεροψάλτης, που μετά ίδρυσε στη Ρώμη τη μεγάλη χορωδιακή σχολή των Καντόρων.
Το εξαιρετικό οδοιπορικό που επιμελήθηκε με επιστημονική εμβρίθεια και τεκμηριωμένα στοιχεία ο ρέκτης συγγραφέας, αποτελεί σπονδή στην άνω πόλη και την ευρύτερη περιοχή που μέχρι τώρα παρέμενε στο περιθώριο της τοπικής ιστορίας, ως μια υποβαθμισμένη συνοικία με τους ντόρους και τους γραφικούς ήρωες του καρναβαλιού.
Με το συγγραφικό του πόνημα ο Νίκος Κ. Αντωνόπουλος μπροστάρης στα νεανικά, μαθητικά και φοιτητικά του χρόνια σ’ όλους τους δημοκρατικούς αγώνες της γενιάς του «114» της δολοφονίας Λαμπράκη, κ.λ.π. αφήνει πολύτιμη παρακαταθήκη για όσους θελήσουν να εντρυφήσουν στην μικροϊστορία του, όπως σεμνά την αποκαλεί.
Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι στο βιβλίο υπάρχει μια ενδιαφέρουσα ενότητα με ενδοσκόπηση της διεθνούς πολιτικής με τίτλο «Η μεγάλη ρήξη και ο ιδεολογικός αναβρασμός», με αναφορά στις σχέσεις Μόσχας – Πεκίνου.
Για την ιστορία να αναφέρουμε ότι το καλαίσθητο βιβλίο, εκδόθηκε από τις εκδόσεις «Επίκεντρο» και περιέχει σπάνιες ανέκδοτες φωτογραφίες, όχι μόνο από τον οικογενειακό περίγυρο του Νίκου αλλά και το Σκαγιοπούλειο που φιλοξένησε παιδιά πολεμιστών του 1912 – 1922, τη διασκέδαση μελών της προδικτατορικής ΕΔΑ στο Γηροκομειό, τον αείμνηστο πατέρα του Κωνσταντίνο με τον αδελφικό του φίλο επί σειράν ετών αγωνιστή και στέλεχος της Αριστεράς Τάκη Σταθάτο κ.α.
ΘΑΝΑΣΗΣ ΜΠΑΜΠΑΝΕΒΑΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου