Διότι απλά είμαστε «οι Έλληνες»!

Χθες βράδυ παρακολούθησα το ιστορικό ματς πρόκρισης της Εθνικής ομάδας μας και από την υπερένταση της χαράς μου, κατάφερα (μετά από καιρό) να ονειρευτώ χαρές και μεγαλεία, αναγνώριση, σεβασμό και υποκλίσεις από του ξένους, για τη Χώρα μας!! Συνέχισα να «ονειρεύομαι» μια δυναμική έφοδο, ακόμα μεγαλύτερες επιτυχίες και άλλες κατακτήσεις, όπως τότε... στο παρελθόν!!
Έτσι, ξύπνησα πρωί-πρωί, για να δω και να απολαύσω τα… επινίκια, τις διθυραμβικές δηλώσεις, τα ευμενή σχόλια, τα ροδοπέταλα που έραιναν την παρέλαση των θριαμβευτών, ΕΔΩ... στον τόπο τους!! Και αντ’ αυτών, είδα πολλά μεν μπράβο, αλλά και άλλα τόσα δύσοσμα «ναι μεν αλλά», από τους γνωστούς τηλεσχολιαστές και… «ειδήμονες»!!!
Απηυδισμένος, είπα να συνεχίσω τον καφέ μου στη βεράντα μου, παρέα με το πράσινο της θέας μπας και ηρεμήσω. Αντίθετα όμως, η πρωινή ησυχία και η μοναξιά της θέας, κέντρισαν περαιτέρω τη δυσθυμία μου και ανέστησαν το ζόμπι ερώτημα: «τελικά τι λαός είμαστε»;
ΝΑΙ !! Ποδοσφαιρικά είμαστε μια μικρο-μεσαία περιφερειακή δύναμη, που παίζει ένα αναχρονιστικό ποδόσφαιρο, δεν έχει τεχνική και φυσική κατάσταση, δεν διακρίνεται για το σύστημα, την οργάνωση και το μεθοδικό της παιχνίδι, που να έχει στόχο την ανάπτυξη, την παραγωγή ευκαιριών και το επιθετικό πνεύμα. Παίζουμε ένα παιχνίδι «αγώνα και αγωνίας», που βασίζεται στην άμυνα με πάθος, στην αυτοθυσία μπροστά στην εστία μας και στην αναζήτηση ευκαιρία – αφορμής... για γιουρούσι και μπουρλότο!!
Είναι αυτή -η ίδια τακτική- που δημιουργεί τα πικρόχολα σχόλια εχθρών και φίλων, το γέλωτα και τη λοιδορία τους, ακόμα και τότε που, αυτοί εγκαταλείπουν το στίβο ηττημένοι και εμείς ….. συνεχίζουμε να στεκόμαστε στο βάθρο νικητές, στεφανωμένοι και τροπαιοφόροι !! Είναι αυτό το πάθος, που μας επιτρέπει να βρισκόμαστε και να συμμετέχουμε συνεχώς, στο «κλαμπ της ελίτ», έστω και... γαντζωμένοι απ’ τα κάγκελα του εξώστη του!!
ΓΙΑΤΙ όμως αυτή η απρεπής αντίφαση, οι αποτυχημένοι να ασκούν κριτική στους επιτυχημένους; Μα γιατί απλά, γι’ αυτούς (τους ξένους) σημασία έχει η αειφόρος διάρκεια, η σταθερή απόδοση, η προγραμματισμένη εξέλιξη,  το έλλογο συμπέρασμα, το εξηγήσιμο αποτέλεσμα και ΟΧΙ, οι όποιες αναλαμπές, η υπέρβαση… το θαύμα, που αναβλύζει βαθιά μέσα από το μυαλό και την καρδιά ΜΑΣ και όχι από τους μύες και τα πνευμόνια ΤΟΥΣ!! Ξέρουν ασφαλώς και αυτοί τι σημαίνει πόλεμος, τι σημαίνει μάχη και τακτική, τι σημαίνει συγκροτημένη θυσία στο βωμό του καθήκοντος και της αποστολής τους. Αυτό όμως που δε ξέρουν είναι, τι σημαίνει «αυτο-θυσία», πάθος, αίσθημα, ψυχή, ξεροκεφαλιά και πείσμα… Ρωμαίικο!! Αυτό δηλαδή που ανατρέπει την πραγματικότητα και σε καταξιώνει… στο όνειρο!!
Και ενώ έτσι, με μια γλυκιά γεύση συγκατάβασης δικαιολογώ τους ξένους –μιας άλλης ράτσας- ξαφνικά νοιώθω πολλή πικρία μέσα μου, για τη δική μου ράτσα, τους «δικούς μας», που συμπεριφέρονται ως «οι υπεράνω» ξένοι, υπερβάλλοντας στην κακομοιριά και τη μιζέρια μας και υποτιμούν ισοπεδώνοντας τις επιτυχίες μας, με μιαρές σκιές και απροσδιόριστους αστερίσκους!!
Αλλά μήπως «παντού τα πάντα» ίδια, δεν είναι που βλέπουμε στην ιστορική καθημερινότητα μας!! Στην οικονομική, στην κοινωνική και στην πολιτική μας ζωή, δεν είμαστε το ίδιο αναχρονιστικοί, ανατσούμπαλοι, παίχτες με πάθος μεν, αλλά χωρίς οργάνωση, σύστημα και ομαδικό πνεύμα δε. Παίχτες που ματώνουν να υπερασπίσουν την εστία τους (το καβούκι τους), αλλά δεν τους ενδιαφέρει να βγουν και να αναπτυχθούν έξω από την περιοχή τους. Παίχτες που συνεχώς αρκούνται να μη χάσουν και ξεχνούν... πώς να κερδίσουν, που μονίμως περιμένουν τον ήρωα «πυρπολητή», που με αυτοθυσία θα εισβάλει να ανατινάξει τα αντίπαλα δίκτυα και να τους χαρίσει –επιτέλους- τον ζωογόνο αυτοσεβασμό, την πρόσκαιρη αναγνώριση και τους αναγκαίους για την επιβίωσή τους… βαθμούς; Δεν είμαστε αυτοί που, ως άτομα παντού διαπρέπουμε και όλοι επιζητούν να είμαστε δίπλα τους, ενώ σαν «ομάδα» αυτή, που… παντού οι πάντες στοιχηματίζουν, ότι σίγουρα είναι αποτυχημένη και χαμένη, αλλά τελικά πάντα επιβιώνει γαντζωμένη γερά στα κάγκελα των «κλαμπ της ελίτ», έτσι ώστε όλοι να ψάχνονται και να αναλύουν, το… «πώς και τα κατάφεραν ΠΑΛΙ αυτοί οι Έλληνες»;
Είμαστε όμως και «αυτοί» (οι ίδιοι), που πάνω στην ώρα της νίκης και του θριάμβου, θα βρούμε «κάποιο» τρόπο να δηλητηριάσουμε τη χαρά μας, να δημιουργήσουμε ενοχές και αμφισβητήσεις για την επιτυχία μας, να αμαυρώσουμε τη λάμψη της και να αμφισβητήσουμε τη διάστασή της, να απαξιώσουμε την αξία και αυτής της ίδιας της θυσία ΜΑΣ; Εμείς είμαστε αυτοί, που τη στιγμή του θριάμβου, «γκρεμίζουμε τα τείχη» για να υποδεχτούμε τους ήρωές μας, τους οποίους αμέσως μετά, τους ξεχνούμε, τους περιθωριοποιούμε ή και τους φυλακίζουμε, τους εξορίζουμε και τους εκτελούμε, την ίδια στιγμή που δοξάζουμε, επευφημούμε τους άσχετους, τους δημαγωγούς, τους ανερμάτιστους λαϊκιστές, τους ανεπρόκοπους και τους κάθε λογής μειοδότες;
Μήπως τελικά είμαστε ένας αυτοκαταστροφικός «λαός φοίνικας», καταραμένος να αυτο-πυρπολείται και αενάως να αναγεννάται… από τις στάχτες του!!
Μήπως πράγματι είμαστε μια ξεχωριστή ράτσα «ακατέργαστης ύλης», που δε μπαίνει στα σύγχρονα καλούπια, αλλά, στη μοναχική και ιδιόμορφη εξέλιξη της, μόνη της «αυτο-κατεργάζεται» από το σφυρί και το ακόνι της Ιστορίας της.
Μήπως απλά είμαστε «οι Έλληνες», με τα μεγάλα κουσούρια και τις ξεχωριστές αρετές!!
ΚΩΣΤΑΣ ΒΟΥΛΓΑΡΑΚΗΣ