Η γενιά των χτιστών

Τις τελευταίες δεκαετίες η χώρα μας διέρχεται έντονες οικονομικές μεταβολές, είτε ως μεθυστική επίπλαστη ανάπτυξη και αφθονία, είτε ως σκληρή κρίση και ανεργία. Και στις δύο περιπτώσεις ο Έλληνας τυφλώθηκε και απορροφήθηκε σε βαθμό που δεν διέβλεψε την κοινωνική παρακμή, την θεσμική κατάρρευση και την πολιτική εξαχρείωση. Κατανοώ ότι πολλοί Έλληνες αντιμετωπίζουν την ανεργία, τη φτώχεια, την σκληρή φορολογία και την απόγνωση, αφού δεν βλέπουν καμία προοπτική βελτίωσης.
Με σεβασμό και κατανόηση σ’ αυτά τα προβλήματα θ’ ασκήσω κριτική και θα προσφέρω μία εναλλακτική, εν είδει πολεμικού εγχειριδίου, για τα προβλήματά μας.
Ένας βασικός λόγος που διαιωνίζεται και χειροτερεύει η κατάσταση είναι ότι περιμένουμε και ελπίζουμε πως κάποια πολιτική παράταξη θα μας απαλλάξει από τα προβλήματά μας. Ακριβώς γι’ αυτό τον λόγο βλέπουμε όλους αυτούς τους λαοπλάνους και τους όψιμους σωτήρες να εκμεταλλεύονται αυτή την ανάγκη του Έλληνα για έναν σωτήρα και για λύση από πάνω. Η αλήθεια είναι ότι τα κόμματα και οι κυβερνήσεις φέρουν μεγάλο μερίδιο ευθύνης για την σημερινή κατάπτωση. Είναι σαν να ζητάμε από τον μαστροπό να φυλάξει την κόρη μας.
Το χρωστάμε στους εαυτούς μας, στα παιδιά μας και τους αγαπημένους μας, να σταθούμε επιτέλους όρθιοι και να μοχθήσουμε για να πετύχουμε. Ν’ αναβιώσουμε την κουλτούρα του αγωνιζόμενου και αυτοδημιούργητου ανθρώπου. Να ξυπνήσουμε από τον λήθαργο και να το πάρουμε απόφαση. Εμείς δεν είμαστε η γενιά που καταναλώνει, δεν είμαστε η γενιά που δρέπει τους καρπούς της προσπάθειας των προγόνων. Αυτή ήταν η γενιά των πατέρων μας. Εμείς είμαστε η γενιά που στέκεται ανάμεσα σε ερείπια και στάχτες και καλείται να πάρει μια σημαντική απόφαση: ή θα εγκαταλείψει ή θα μοχθήσει να χτίσει και ν’ αναγεννηθεί μέσα από τις στάχτες. Όμως αυτές οι γενιές, των χτιστών, ήταν ανέκαθεν σκληραγωγημένες, ατρόμητες, πειθαρχημένες και περήφανες. Δεν χωράει μαλθακότητα και τρυφηλότητα όταν έχεις σκοπό να χτίσεις και να πάρεις δύσκολες αποφάσεις. Θα στερηθείς και θα ιδρώσεις, αλλά ο,τι δημιουργήσεις θα είναι δικό σου, ολόδικό σου.

Οικονομικά/επαγγελματικά

Ένα πρόβλημα της ελληνικής κοινωνίας είναι ότι παρήγαγε τεράστιο αριθμό πτυχιούχων, αποτέλεσμα μίας κοινωνίας που ένοιωθε ντροπή για τη χειρωνακτική δουλειά. Δεν υποτιμώ τις σπουδές και το πτυχίο, όμως η αξία τους εξαρτάται από πολλούς παράγοντες. Εξαρτάται από την αγορά, από την θέληση και το κίνητρο του σπουδαστή, από το επίπεδο του πανεπιστημίου κλπ. Ωστόσο οι Έλληνες στη συντριπτική τους πλειοψηφία απέκτησαν πτυχία χωρίς καμία αξία, διότι σπουδάζουν επειδή πρέπει να σπουδάσουν, χωρίς κάποιο ιδιαίτερο λόγο, επειδή ήλπιζαν – και ελπίζουν – ότι θα προσληφθούν στο δημόσιο, γιατί θέλουν να ζήσουν κι αυτοί την ανέμελη φοιτητική ζωή, γιατί μεγάλωσαν με την πεποίθηση ότι τους περιμένει ένα εξασφαλισμένο και καλύτερο μέλλον, και κυρίως, γιατί με το πτυχίο δεν θα καταλήξουν χειρώνακτες. Αυτός είναι ο μεγαλύτερος φόβος του σύγχρονου Έλληνα. Να «ξεπέσει» σε μια χειρωνακτική δουλειά που λερώνεις τα χέρια σου, σε μία κοινωνικά απόβλητη εργασία, όπως το να γίνει αγρότης, τεχνίτης, ψαράς, κτηνοτρόφος, οικοδόμος, εργάτης. Η γενιά των παππούδων μας μεγάλωσε με την νοοτροπία «δουλειά να είναι, αρκεί να είναι τίμια και να μπορώ να φτιάξω ένα καλό σπιτικό» και εμείς μεγαλώσαμε με την νοοτροπία «σπούδασε για να μη γίνεις σαν κι αυτούς» εννοώντας τους παππούδες μας. Τουλάχιστον οι παππούδες μας έφτιαξαν μια οικογένεια και ένα σπιτικό. Μπορεί να μην ήταν εντυπωσιακό σπιτικό, αν κρίνουμε με τα δικά μας μέτρα, αλλά είναι πολύ καλύτερο από τα χρέη, την απόγνωση, την κρίση και την κοινωνική διάλυση που δημιουργήσαμε και βιώνουμε εμείς. Αυτό που θέλω να πω στους συμπατριώτες μου είναι να σταματήσουν ν’ αποφεύγουν την χειρωνακτική εργασία, να μην νοιώθουν ντροπή γι’ αυτά τα επαγγέλματα, αντίθετα να είναι υπερήφανοι και να δείχνουν εκτίμηση, να γίνουν τεχνίτες, να βγουν στη θάλασσα, να επιστρέψουν στη γη, να την καλλιεργήσουν και να την εκμεταλλευτούν όπως αυτοί γνωρίζουν και θεωρούν καλύτερα.

Οικογένεια

Αν υπάρχει κάποιος φορέας που περιόρισε τις συνέπειες της κρίσης και στήριξε τον άνεργο, τον επιχειρηματία που βλέπει τον τζίρο του να εξανεμίζεται από την κρίση και την φορολογία, τον πατέρα και την μητέρα που δεν μπορούν να εξασφαλίσουν τα βασικά αγαθά στα παιδιά τους, δεν ήταν το κράτος. Το κράτος δημιούργησε και συντηρεί αυτή την κατάσταση. Ήταν η οικογένεια. Ο θεσμός της οικογένειας παραμένει ισχυρός στη χώρα μας και είναι ίσως ο μοναδικός διαχρονικός θεσμός που έχει αντέξει. Αλλά αυτό δεν θα ισχύει για πάντα εάν παραμείνουμε αδρανείς και παθητικοί. Η οικογένεια υπονομεύεται με κάθε τρόπο για να πάψει να αποτελεί θεμέλιο και ανάχωμα της κοινωνίας. Το σύγχρονο συγκεντρωτικό κράτος θέλει άτομα εξαρτημένα απ’ αυτό, επομένως η οικογένεια αποτελεί εμπόδιο. Η στήριξη των παππούδων, των αδελφών και των συγγενών, η οικογενειακή ενότητα, είναι αυτά που βοήθησαν τον Έλληνα να σταθεί στα πόδια του και να μην καταρρεύσει. Γι’ αυτό, παρά τα όσα προβλήματα μπορεί να έχετε με την οικογένειά σας, φροντίστε να ενδυναμώσετε αυτό τον θεσμό και να τον διαιωνίσετε δημιουργώντας τη δική σας οικογένεια, ακόμη κι αν τα παιδιά δεν απολαμβάνουν τις ανέσεις και τα αγαθά που απόλαυσε η δική μας γενιά.

Οργάνωση/κοινοτισμός

Η κοινότητα είναι ένας θεσμός που αποδυναμώθηκε και χάθηκε εντελώς κάτω από την πίεση και την επέκταση του συγκεντρωτικού κράτους. Ο Έλληνας παραδοσιακά οργανωνόταν σε αυτοκυβέρνητες κοινότητες. Έφτιαχνε κοινοτικά σχολεία, εκκλησιές, γέφυρες, δρόμους και νοσοκομεία με δικούς του πόρους. Είχε τοπικά έθιμα και παραδόσεις, φορεσιές και διαλέκτους. Υπήρχε ένας οικογενειακός δεσμός ανάμεσα στα μέλη της κοινότητας που τους καθιστούσε αυτόνομους. Ο Ίων Δραγούμης έλεγε ότι τα μεγάλα πράγματα ξεκινούν από τα μικρά. Δεν μπορείς να είσαι κοσμοπολίτης αν δεν αγαπάς το έθνος σου, δεν μπορείς ν’ αγαπήσεις το έθνος σου αν δεν έχεις δεσμό με την κοινότητά σου. Οργανωθείτε λοιπόν κοινοτικά, φτιάξτε τοπικούς θεσμούς προσαρμοσμένους στις σύγχρονες ανάγκες και συνθήκες, ενδυναμώστε τον δεσμό μεταξύ των μελών, αναβιώστε τοπικά έθιμα, νοιώστε ότι είστε ζωτικό μέρος της κοινότητάς σας.

Πολιτική

Το πολιτικό σύστημα στηρίζεται στον εκφοβισμό του Έλληνα. Προσπαθεί να τον πείσει ότι έχει ανάγκη το σύστημα. Τον τρομοκρατεί ότι δεν υπάρχει εναλλακτική, ότι αν εγκαταλείψει το πρόγραμμα λιτότητας θα επέλθει καταστροφή. Ναι, θα επέλθει. Αλλά όχι για τον Έλληνα. Θα επέλθει για το πολιτικό σύστημα. Υπήρχαμε και ακμάζαμε για αιώνες στηριγμένοι στις δικές μας δυνάμεις. Ας το συνειδητοποιήσουμε. Αν υπάρχει κάποιος που ευνοείται απ’ αυτό το πρόγραμμα είναι το πολιτικό σύστημα που απαρτίζεται από πολιτικούς, ΜΜΕ, συνδικάτα, κρατικοδίαιτους επιχειρηματίες και βολεμένους. Όλοι οι υπόλοιποι καλούνται να στηρίξουν αυτά τα παράσιτα με τον ιδρώτα τους. Βρισκόμαστε σ’ ένα σταυροδρόμι: ή θα είμαστε η γενιά που θα εγκαταλείψει και θα παραδοθεί στη τωρινή μοίρα της ή θα είμαστε η γενιά που θα ξαναχτίσει ένα μέλλον για το έθνος.

ΠΗΓΗ