Μια δύσκολη περίοδος μπορεί να περιέχει πόνο, στεναχώρια, κλάμα και λίγο κατάθλιψη. Όμως στα δύσκολα μαθαίνεις τον εαυτό σου.
Βλέπεις τα όριά σου, τις δυνάμεις σου και φυσικά τους ανθρώπους που είναι κοντά σου. Σκέφτεσαι τα λάθη σου και παίρνεις μαθήματα που θα σε βοηθήσουν στο επόμενο βήμα σου. Από τα λάθη μας και τις εμπειρίες μαθαίνουμε τι είναι η ζωή και τι θέλουμε να αλλάξουμε ώστε να την κάνουμε καλύτερη. Ο πάτος για τον καθέναν μας είναι διαφορετικός. Πάτο πιάνεις όταν βλέπεις τον εαυτό σου σε κατάσταση που δεν τον έχεις ξαναδεί.
Το βλέπεις σε εκείνα τα πρωινά που ξυπνάς και ίσα που μπορείς να βγάλεις φωνή. Ή κάποιες στιγμές που θες να φωνάξεις. Ο καθρέφτης σου φανερώνει κάποιον ξένο. Άλλη μια μέρα ν’ αντικρίζεις το είδωλo που δε θυμίζει καθόλου εσένα. Και να ντυθείς μ’ εκείνο το ουτοπικό χαμόγελο που χθες πέταξες κάπου μέσα στο σπίτι. Εκείνο το χαμόγελο που σου στερούσε οξυγόνο. Που πέταξες για ν’ ανασάνεις όταν δε σε έβλεπε κανείς.
Ο πάτος κάνει πάντα θόρυβο. Κάθε πόνος μπορεί να σε σύρει στα χαμηλά. Και ο πόνος προκαλεί θρήνο για ό,τι η ψυχή σου αντιλαμβάνεται σαν απώλεια. Θρηνείς για τις χαμένες σου ευκαιρίες, για τον εραστή σου, για τη ανεργία σου, την αφραγκία σου, το θάνατο, την αγάπη, την υγεία. Κι η λίστα δεν έχει σταματημό.
Δε γίνεται να αποφύγεις τη στιγμή της διάλυσης. Πάντα έρχεται αυτή η περίοδος που έχεις πιστέψει πως όλα έχουν χαθεί, Το αίσθημα της καταστροφής σε καταδιώκει. Όλα καταστρέφονται γύρω σου. Φαίνονται όλα τόσο ανεξέλεγκτα που στο τέλος μεταμφιέζεσαι σε ό,τι σιχαινόσουν.
Και μαθαίνεις πως οι καταστροφές γεννάνε λύκους που ουρλιάζουν σε κάθε σου βήμα. Μεταμορφώνεσαι σε αγρίμι. Μα όταν ξεφεύγεις από τον πάτο και επιτέλους ξανασυστήνεσαι, είσαι άνθρωπος με μορφή πιο προσιτή στην κοσμοθεωρία σου, στο μυαλό σου. Ένας ψυχισμός σοφότερος και με περίσσια τόλμη πια. Χάνεις την ηθική σου για λίγο, μα επισκευάζονται όσα έμπαζαν στην παλιά εκδοχή σου!
Ξεφορτώνεσαι όλα τα περιττά που είχες μαζέψει τόσα χρόνια. Γιατί μπορεί όταν πέφτεις να γνωρίζεις για πρώτη φορά το δαίμονά σου, αλλά οραματίζεσαι πεντακάθαρα πια τη ζωή που αξίζεις. Κάνεις ξεσκαρτάρισμα σε στόχους, αξίες και ανθρώπους. Κυνηγάς τις στιγμές γιατί περνάνε αστραπιαία. Σε μισείς. Αλλάζεις. Μα ύστερα σ’ αγαπάς. Και τότε μετατρέπεσαι σε ήρεμη δύναμη!
Κι αν το δεις λίγο διαφορετικά, στο τέλος δε θα μείνει η πτώση κι η υποτίμηση της αξιοπρέπειάς σου, αλλά ήταν η μεγαλύτερη ώθηση για να φτάσεις ψηλότερα από εκεί που ήσουν πριν. Κι όλα αυτά μέχρι τον επόμενο πάτο. Γιατί θα ξανάρθει. Αλλά εσύ θα έχεις μεγαλύτερη αυτογνωσία και πυγμή αυτή τη φορά.
Για να μπορέσεις να προχωρήσεις όμως θα πρέπει πρώτα να αναγνωρίσεις την κατάστασή σου και να την αποδεχτείς. Είναι πάντα δελεαστικό να προσπαθήσεις να ρίξεις όλο το φταίξιμο σε άλλους ανθρώπους ή εξωτερικές συνθήκες για το που βρίσκεσαι τώρα. Είναι ο πιο απλός τρόπος για να βραχυκυκλώσεις τη νέα ζωή που πας να φτιάξεις. Το πρώτο βήμα λοιπόν πρέπει να είναι να αποδεχτείς την κατάσταση. Το ζητούμενο δεν είναι να οικτίρεις τον εαυτό σου για τα λάθη σου, αλλά να καταλάβεις τι πρέπει να αλλάξεις στη ζωή σου αλλά και τι είναι στη δύναμή σου να αλλάξεις.
Όμως δεν είναι τυχαίο που πολλοί επιτυχημένοι άνθρωποι που άλλαξαν ριζικά τη ζωή τους έχουν συχνά ένα κοινό: Είχαν πιάσει πάτο με κάθε πιθανή έννοια. Το να πιάνεις πάτο είναι σκληρό και άσχημο, αλλά το καλό είναι πως αν το προσεγγίσεις σωστά, μπορεί να αποτελέσει το ξεκίνημα της νέας σου ζωής. της ζωής που πάντα ήθελες να κάνεις. Στην πραγματικότητα μπορεί να γίνει μία από τις πιο δυνατές εμπειρίες που κάθε άνθρωπος μπορεί να έχει.
Όταν πιάνεις πάτο είναι η ευκαιρία σου! Συστήνεσαι με τον εαυτό σου, μαθαίνεις τα όριά σου τα ξεπερνάς γίνεσαι δυνατότερος πιο ανθεκτικός κι αυθεντικός, χτίζεις γερές βάσεις για τον εαυτό σου. Συγχαρητήρια! Είσαι πλέον η καλύτερη εκδοχή του εαυτού σου!
Και τώρα βρες μου ένα λόγο να φοβηθείς την κατρακύλα!
Δανάη Λιβανού
enallaktikidrasi.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου