Είναι περίεργη, αν όχι και ανεξήγητη η ξαφνική αποκάλυψη των διημειφθέντων στις Κάννες, στα τέλη του 2011, που γίνεται ακριβώς τις παραμονές των τριπλών εκλογών. Φαίνεται, καταρχήν, βάσιμη η υπόθεση ότι επιχειρείται η εκμετάλλευση αυτών των αποκαλύψεων, από κάποια πολιτικά κόμματα, που μεθόδευσαν αυτές τις δημοσιεύσεις.
Η πρώτη παρατήρηση αναφέρεται στο περίφημο GREXIT, που δεσπόζει στα γεγονότα εκείνης της περιόδου, αλλά που ωστόσο ερμηνεύεται με περισσότερους από έναν τρόπους, ανάλογα με τις επιδιώξεις της κάθε πλευράς, που το χρησιμοποιεί. Για τους πρωτεργάτες των θλιβερών εξελίξεων, που ήταν και παρόντες στις δραματικές εκείνες συσκέψεις, το ζητούμενο προφανώς είναι να εμφανιστεί το GREXIT ως άμεση απειλή εναντίον της χώρας, από την οποίαν την διέσωσε η αποφασιστικότητα και διορατικότητά τους. Και ο στόχος αυτός θα μπορούσε, ενδεχομένως, να αποτελεί τη βάση της αναβίωσης των ημερών στις Κάννες. Η εκδοχή αυτή, εξάλλου, φαίνεται να ενισχύεται και με το εύρημα του σχεδίου Ζ, το οποίο δήθεν προωθούσε ο αντιπαθής στους Έλληνες Σόιμπλε, γιατί ήθελε δήθεν να διώξει την Ελλάδα από την Ευρωζώνη, για να παραδειγματιστούν οι υπόλοιποι Νοτιοευρωπαίοι και να μην τολμήσουν να αντιδράσουν στην εφαρμογή των προγραμμάτων στραγγαλιστικής λιτότητας στις χώρες τους. Παρότι το Υπουργείο Οικονομικών της Γερμανίας διέψευσε ότι ο κ. Σόιμπλε ζητούσε, τότε, την έξοδο της Ελλάδας από την Ευρωζώνη, ωστόσο η έμμεση αναφορά σ’ αυτήν εξακολουθεί να τροφοδοτεί τις πρωθυπουργικές προεκλογικές ομιλίες, καθώς και τα τηλεοπτικά παράθυρα. Το βέβαιο, πάντως, είναι ότι το σχέδιο Ζ, που μπορεί να υπάρχει ή και να μην υπάρχει, να αφορά την Ελλάδα ή όχι μόνον αυτήν, έχει πάρει τη θέση σωσιβίου, ακριβώς τώρα τις παραμονές των εκλογών με τη βοήθεια του οποίου, οι πρωτεργάτες του ελληνικού δράματος, επιδιώκουν άφεση αμαρτιών για τις πράξεις ή τις παραλείψεις τους, αυτές που οδήγησαν την Ελλάδα στην καταστροφή. Αυτή είναι η πρώτη εκδοχή του GREXIT των Καννών, αλλά ταυτόχρονα και η λιγότερο πειστική. Και τούτο, επειδή την περίοδο που αυτά συνέβαιναν, το ευρώ κινδύνευε θανάσιμα, κυρίως από την πολύ πιθανή χρεοκοπία της Ιταλίας. Είναι, λοιπόν, πολύ δύσκολο, αν όχι αδύνατον, να υποστηριχθεί σοβαρά ότι οι επικεφαλής της ΕΕ, διαπνέονταν από τέτοια ασύγγνωστη επιπολαιότητα, ώστε να αντιμετώπιζαν την πυροδότηση της Ευρωζώνης, ως δική τους επιλογή, απλώς και μόνο για να δώσουν ένα μάθημα στην Ελλάδα. Ένα μάθημα, που άλλωστε είχε ήδη δοθεί στην Ελλάδα, από τους εταίρους μας, με τη μορφή του γνωστού «καψονιού» εναντίον του ΓΑΠ.
Και εδώ να παρατηρηθεί ότι οι σχετικές πληροφορίες των άρθρων των Financial Times, αν δεν ήταν τόσο απελπιστικά εξευτελιστικές για την Ελλάδα και τον ελληνικό λαό, θα μπορούσαν να είναι, σχεδόν, διασκεδαστικές. Πράγματι, οι λοιποί αρμόδιοι της ΕΕ, εκτός του δικού μας εκπροσώπου, συνωμότησαν σαν μικρά παιδιά εναντίον του ΓΑΠ, και αποφάσισαν να τον καλέσουν κατεπειγόντως στα σαλόνια του παλατιού των Καννών, όπου θα γινόταν η σύσκεψη. Οι ίδιοι θα πήγαιναν μια ώρα πριν από την καθορισμένη, για να καταστρώσουν τις λεπτομέρειες για το πώς θα «βάλουν στον τοίχο και πώς θα σπρώξουν στη γωνία τον ΓΑΠ». Και, τούτο, επειδή τόλμησε να διατυπώσει την άποψη ότι για ένα τόσο σοβαρό θέμα, όπως η «διάσωση» της Ελλάδας, με τον τρόπο που την πρότειναν οι εταίροι μας, δηλαδή με το εγκληματικό «κούρεμα», θα ήταν σκόπιμο να αποφανθεί ο ελληνικός λαός. Ασφαλώς, ένα από τα βασικά σφάλματα του ΓΑΠ ήταν ότι δεν σκέφθηκε το πόσο οι επικεφαλής της ΕΕ «φοβούνται τα δημοψηφίσματα όπως ο διάβολος το λιβάνι». Οπωσδήποτε, όμως, για να του αναγνωριστεί αυτή η καταρχήν «καλή πρόθεση», θα ήταν απαραίτητο να την συνεχίσει, και όχι να υποκύψει στις μετέπειτα πιέσεις, που ως σημείο αφετηρίας είχαν τους επικεφαλής της ΕΕ. Συγκεκριμένα, όπως τώρα αποκαλύπτεται, έντρομοι οι ηγέτες της ΕΕ στο άκουσμα ενός δημοψηφίσματος στην Ελλάδα ανέθεσαν, προφανώς, στον κ. Μπαρόζο να έρθει σε τηλεφωνική επαφή με τον κ. Σαμαρά, που τότε ήταν στην αντιπολίτευση, και να του ζητήσει να επέμβει, ώστε να «επανέλθει η λογική», στις ελληνικές αντιδράσεις. Και, πράγματι, με τη συνδρομή και του κ. Βενιζέλου, ο ΓΑΠ πείστηκε να εγκαταλείψει οριστικά κάθε ιδέα περί δημοψηφίσματος. Στο σημείο αυτό το θρίλερ των Καννών δημιουργεί ένα αναπάντητο ερώτημα: το γιατί, δηλαδή, η ιδέα του δημοψηφίσματος τρομοκράτησε σε τέτοιο βαθμό το διευθυντήριο της ΕΕ, εφόσον έπρεπε να είναι γνωστή η μεγάλη πλειοψηφία των Ελλήνων, που ήταν και είναι υπέρ της παραμονής στο ευρώ.
Αλλά, ας επιστρέψουμε στα έργα και στις ημέρες του «μεσολαβητή» κ. Μπαρόζο, ο οποίος στη συνέχεια θα πληροφόρησε, ασφαλώς, τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης ότι αποφασίστηκε, άνωθεν, ο αποκεφαλισμός του ΓΑΠ, και ότι ο νέος πρωθυπουργός της Ελλάδας, όπως το αναφέρει ο δημοσιογράφος των Financial Times, στα αποκαλυπτικά του σχετικά άρθρα, είχε ήδη υποδειχθεί από τους επικεφαλής της ΕΕ, στη ίδια εκείνη σύσκεψη. Να σημειωθεί, εδώ, ότι η προσφυγή σε «φυτευτούς» κυβερνήτες, κατά προτίμηση για τις αποικίες χρέους, είναι ολοένα συχνότερη τον τελευταίο καιρό (Βλ. Μαρία Νεγρεπόντη-Δελιβάνη «Η εν ψυχρώ δολοφονία της Ελλάδας…» σ.33-35). Αλλά, στην ίδια εκείνη σύσκεψη, στις Κάννες, με βάση τις σχετικές αποκαλύψεις των Financial Times, και με τη μεσολάβηση πάντοτε του κ. Μπαρόζο, αποφασίστηκε η συγκρότηση κοινής κυβέρνησης Σαμαρά-Βενιζέλου, με κύρια φυσικά εντολή την απαρέγκλιτη συνέχιση και ολοκλήρωση των μνημονιακών προγραμμάτων.
Η δυστυχία της Ελλάδας στις Κάννες, ήταν δυστυχώς το ότι ο ΓΑΠ δεν διέθετε το απαραίτητο σθένος και έτσι υπέκυψε άδοξα, στα πυρά του κ. Σαμαρά, που ενισχύθηκαν και από αυτά του κ. Βενιζέλου, και που περιέγραφαν με τα μελανότερα χρώματα το μέλλον της τυχόν ανυπάκουης Ελλάδας, πάντοτε κατά τις περιγραφές των άρθρων των Financial Times. Πώς, όμως, μπορεί, πρωθυπουργός, να δικαιολογήσει, στους πολίτες που κυβερνά, την απέχθειά του για τη διενέργεια δημοψηφίσματος, αν και αυτό θα αφορούσε ένα ζήτημα ζωής και θανάτου;
Και για να επανέλθω στην προσπάθεια αποκρυπτογράφησης των λόγων, για τους οποίους οι αποκαλύψεις γεγονότων του 2011, αποφασίστηκε να γίνουν τώρα, και μάλιστα από μια από τις εγκυρότερες εφημερίδες της υφηλίου. Το πιθανότερο είναι ότι ο τότε πιθανολογούμενος κίνδυνος ενός Grexit, που δήθεν αποφεύχθηκε χάρη στις ενέργειες των νυν κυβερνώντων, κρίθηκε σκόπιμο να συνδυαστεί, προεκλογικά, και με τον υποτιθέμενο τωρινό κίνδυνο ενός Grexit νεότερης γενιάς, με την υπόσχεση ότι και πάλι θα απομακρυνθεί, εάν και εφόσον παραμείνουν στην εξουσία οι «φύλακες άγγελοι» της Ευρωζώνης.
Ωστόσο, η παραπάνω σύνθετη υπόθεση έχει πολυάριθμες έωλες πλευρές. Και τούτο, επειδή στην πραγματικότητα, η σωτηρία της Ελλάδας, στη διάσκεψη των Καννών, που όλα δείχνουν ότι είχε μεγάλες πιθανότητες να προωθηθεί, δυστυχώς, ούτε καν επιχειρήθηκε. Πράγματι, ο τρόμος που επικρατούσε, μεταξύ των επικεφαλής της ΕΕ, για την πιθανή διάλυση της Ευρωζώνης, και που έκανε την κυρία Μέρκελ να κλάψει, θα ήταν ένα πολύ ισχυρό όπλο για την Ελλάδα, αν αποφάσιζε να το χρησιμοποιήσει. Οι Κάννες εμφάνισαν, για ένα κλάσμα χρόνου, μια ανέλπιστη ευκαιρία για την Ελλάδα, που όμως δυστυχώς δεν αξιοποιήθηκε. ΄
Όπως δεν αξιοποιήθηκε και το κατοχικό δάνειο, και το λάθος του ΔΝΤ, και ο απεχθής και επαχθής χαρακτήρας του χρέους, κ.ά. Θα αρκούσε στις Κάννες, η συνέχιση της πίεσης, που άρχισε με τον ΓΑΠ, και που έπρεπε να ενταθεί με τη βοήθεια της τότε αντιπολίτευσης. Δυστυχώς, όμως, όπως πάντοτε αποκαλύπτουν τα περί ων πρόκειται άρθρα των Financial Times, οι κ.κ. Σαμαράς και Βενιζέλος ισοπεδώθηκαν με τις επιθυμίες των επικεφαλής της ΕΕ, που χωρίς ενδοιασμό μετέτρεψαν την Ελλάδα στο απαραίτητο πειραματόζωο για να επιτευχθεί η σωτηρία της Ευρωζώνης, με αντάλλαγμα την εθνική μας εξαθλίωση και το απόλυτο αδιέξοδο.
Συνεπώς, οι αποκαλύψεις των Financial Times, στην περίπτωση που πράγματι απέβλεπαν στο να διευκολύνουν τους νυν κυβερνώντες στις προσεχείς εκλογές, έχουν καταλήξει στο διαμετρικά αντίθετο. Δεν αποκλείεται, φυσικά, αν και η υπόθεση δείχνει απίθανη, ο στόχος αυτών των αποκαλύψεων να ήταν η συνδρομή στους αντιμνημονιακούς, και που αποτελεί μια δεύτερη εκδοχή.:
Η πρώτη παρατήρηση αναφέρεται στο περίφημο GREXIT, που δεσπόζει στα γεγονότα εκείνης της περιόδου, αλλά που ωστόσο ερμηνεύεται με περισσότερους από έναν τρόπους, ανάλογα με τις επιδιώξεις της κάθε πλευράς, που το χρησιμοποιεί. Για τους πρωτεργάτες των θλιβερών εξελίξεων, που ήταν και παρόντες στις δραματικές εκείνες συσκέψεις, το ζητούμενο προφανώς είναι να εμφανιστεί το GREXIT ως άμεση απειλή εναντίον της χώρας, από την οποίαν την διέσωσε η αποφασιστικότητα και διορατικότητά τους. Και ο στόχος αυτός θα μπορούσε, ενδεχομένως, να αποτελεί τη βάση της αναβίωσης των ημερών στις Κάννες. Η εκδοχή αυτή, εξάλλου, φαίνεται να ενισχύεται και με το εύρημα του σχεδίου Ζ, το οποίο δήθεν προωθούσε ο αντιπαθής στους Έλληνες Σόιμπλε, γιατί ήθελε δήθεν να διώξει την Ελλάδα από την Ευρωζώνη, για να παραδειγματιστούν οι υπόλοιποι Νοτιοευρωπαίοι και να μην τολμήσουν να αντιδράσουν στην εφαρμογή των προγραμμάτων στραγγαλιστικής λιτότητας στις χώρες τους. Παρότι το Υπουργείο Οικονομικών της Γερμανίας διέψευσε ότι ο κ. Σόιμπλε ζητούσε, τότε, την έξοδο της Ελλάδας από την Ευρωζώνη, ωστόσο η έμμεση αναφορά σ’ αυτήν εξακολουθεί να τροφοδοτεί τις πρωθυπουργικές προεκλογικές ομιλίες, καθώς και τα τηλεοπτικά παράθυρα. Το βέβαιο, πάντως, είναι ότι το σχέδιο Ζ, που μπορεί να υπάρχει ή και να μην υπάρχει, να αφορά την Ελλάδα ή όχι μόνον αυτήν, έχει πάρει τη θέση σωσιβίου, ακριβώς τώρα τις παραμονές των εκλογών με τη βοήθεια του οποίου, οι πρωτεργάτες του ελληνικού δράματος, επιδιώκουν άφεση αμαρτιών για τις πράξεις ή τις παραλείψεις τους, αυτές που οδήγησαν την Ελλάδα στην καταστροφή. Αυτή είναι η πρώτη εκδοχή του GREXIT των Καννών, αλλά ταυτόχρονα και η λιγότερο πειστική. Και τούτο, επειδή την περίοδο που αυτά συνέβαιναν, το ευρώ κινδύνευε θανάσιμα, κυρίως από την πολύ πιθανή χρεοκοπία της Ιταλίας. Είναι, λοιπόν, πολύ δύσκολο, αν όχι αδύνατον, να υποστηριχθεί σοβαρά ότι οι επικεφαλής της ΕΕ, διαπνέονταν από τέτοια ασύγγνωστη επιπολαιότητα, ώστε να αντιμετώπιζαν την πυροδότηση της Ευρωζώνης, ως δική τους επιλογή, απλώς και μόνο για να δώσουν ένα μάθημα στην Ελλάδα. Ένα μάθημα, που άλλωστε είχε ήδη δοθεί στην Ελλάδα, από τους εταίρους μας, με τη μορφή του γνωστού «καψονιού» εναντίον του ΓΑΠ.
Και εδώ να παρατηρηθεί ότι οι σχετικές πληροφορίες των άρθρων των Financial Times, αν δεν ήταν τόσο απελπιστικά εξευτελιστικές για την Ελλάδα και τον ελληνικό λαό, θα μπορούσαν να είναι, σχεδόν, διασκεδαστικές. Πράγματι, οι λοιποί αρμόδιοι της ΕΕ, εκτός του δικού μας εκπροσώπου, συνωμότησαν σαν μικρά παιδιά εναντίον του ΓΑΠ, και αποφάσισαν να τον καλέσουν κατεπειγόντως στα σαλόνια του παλατιού των Καννών, όπου θα γινόταν η σύσκεψη. Οι ίδιοι θα πήγαιναν μια ώρα πριν από την καθορισμένη, για να καταστρώσουν τις λεπτομέρειες για το πώς θα «βάλουν στον τοίχο και πώς θα σπρώξουν στη γωνία τον ΓΑΠ». Και, τούτο, επειδή τόλμησε να διατυπώσει την άποψη ότι για ένα τόσο σοβαρό θέμα, όπως η «διάσωση» της Ελλάδας, με τον τρόπο που την πρότειναν οι εταίροι μας, δηλαδή με το εγκληματικό «κούρεμα», θα ήταν σκόπιμο να αποφανθεί ο ελληνικός λαός. Ασφαλώς, ένα από τα βασικά σφάλματα του ΓΑΠ ήταν ότι δεν σκέφθηκε το πόσο οι επικεφαλής της ΕΕ «φοβούνται τα δημοψηφίσματα όπως ο διάβολος το λιβάνι». Οπωσδήποτε, όμως, για να του αναγνωριστεί αυτή η καταρχήν «καλή πρόθεση», θα ήταν απαραίτητο να την συνεχίσει, και όχι να υποκύψει στις μετέπειτα πιέσεις, που ως σημείο αφετηρίας είχαν τους επικεφαλής της ΕΕ. Συγκεκριμένα, όπως τώρα αποκαλύπτεται, έντρομοι οι ηγέτες της ΕΕ στο άκουσμα ενός δημοψηφίσματος στην Ελλάδα ανέθεσαν, προφανώς, στον κ. Μπαρόζο να έρθει σε τηλεφωνική επαφή με τον κ. Σαμαρά, που τότε ήταν στην αντιπολίτευση, και να του ζητήσει να επέμβει, ώστε να «επανέλθει η λογική», στις ελληνικές αντιδράσεις. Και, πράγματι, με τη συνδρομή και του κ. Βενιζέλου, ο ΓΑΠ πείστηκε να εγκαταλείψει οριστικά κάθε ιδέα περί δημοψηφίσματος. Στο σημείο αυτό το θρίλερ των Καννών δημιουργεί ένα αναπάντητο ερώτημα: το γιατί, δηλαδή, η ιδέα του δημοψηφίσματος τρομοκράτησε σε τέτοιο βαθμό το διευθυντήριο της ΕΕ, εφόσον έπρεπε να είναι γνωστή η μεγάλη πλειοψηφία των Ελλήνων, που ήταν και είναι υπέρ της παραμονής στο ευρώ.
Αλλά, ας επιστρέψουμε στα έργα και στις ημέρες του «μεσολαβητή» κ. Μπαρόζο, ο οποίος στη συνέχεια θα πληροφόρησε, ασφαλώς, τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης ότι αποφασίστηκε, άνωθεν, ο αποκεφαλισμός του ΓΑΠ, και ότι ο νέος πρωθυπουργός της Ελλάδας, όπως το αναφέρει ο δημοσιογράφος των Financial Times, στα αποκαλυπτικά του σχετικά άρθρα, είχε ήδη υποδειχθεί από τους επικεφαλής της ΕΕ, στη ίδια εκείνη σύσκεψη. Να σημειωθεί, εδώ, ότι η προσφυγή σε «φυτευτούς» κυβερνήτες, κατά προτίμηση για τις αποικίες χρέους, είναι ολοένα συχνότερη τον τελευταίο καιρό (Βλ. Μαρία Νεγρεπόντη-Δελιβάνη «Η εν ψυχρώ δολοφονία της Ελλάδας…» σ.33-35). Αλλά, στην ίδια εκείνη σύσκεψη, στις Κάννες, με βάση τις σχετικές αποκαλύψεις των Financial Times, και με τη μεσολάβηση πάντοτε του κ. Μπαρόζο, αποφασίστηκε η συγκρότηση κοινής κυβέρνησης Σαμαρά-Βενιζέλου, με κύρια φυσικά εντολή την απαρέγκλιτη συνέχιση και ολοκλήρωση των μνημονιακών προγραμμάτων.
Η δυστυχία της Ελλάδας στις Κάννες, ήταν δυστυχώς το ότι ο ΓΑΠ δεν διέθετε το απαραίτητο σθένος και έτσι υπέκυψε άδοξα, στα πυρά του κ. Σαμαρά, που ενισχύθηκαν και από αυτά του κ. Βενιζέλου, και που περιέγραφαν με τα μελανότερα χρώματα το μέλλον της τυχόν ανυπάκουης Ελλάδας, πάντοτε κατά τις περιγραφές των άρθρων των Financial Times. Πώς, όμως, μπορεί, πρωθυπουργός, να δικαιολογήσει, στους πολίτες που κυβερνά, την απέχθειά του για τη διενέργεια δημοψηφίσματος, αν και αυτό θα αφορούσε ένα ζήτημα ζωής και θανάτου;
Και για να επανέλθω στην προσπάθεια αποκρυπτογράφησης των λόγων, για τους οποίους οι αποκαλύψεις γεγονότων του 2011, αποφασίστηκε να γίνουν τώρα, και μάλιστα από μια από τις εγκυρότερες εφημερίδες της υφηλίου. Το πιθανότερο είναι ότι ο τότε πιθανολογούμενος κίνδυνος ενός Grexit, που δήθεν αποφεύχθηκε χάρη στις ενέργειες των νυν κυβερνώντων, κρίθηκε σκόπιμο να συνδυαστεί, προεκλογικά, και με τον υποτιθέμενο τωρινό κίνδυνο ενός Grexit νεότερης γενιάς, με την υπόσχεση ότι και πάλι θα απομακρυνθεί, εάν και εφόσον παραμείνουν στην εξουσία οι «φύλακες άγγελοι» της Ευρωζώνης.
Ωστόσο, η παραπάνω σύνθετη υπόθεση έχει πολυάριθμες έωλες πλευρές. Και τούτο, επειδή στην πραγματικότητα, η σωτηρία της Ελλάδας, στη διάσκεψη των Καννών, που όλα δείχνουν ότι είχε μεγάλες πιθανότητες να προωθηθεί, δυστυχώς, ούτε καν επιχειρήθηκε. Πράγματι, ο τρόμος που επικρατούσε, μεταξύ των επικεφαλής της ΕΕ, για την πιθανή διάλυση της Ευρωζώνης, και που έκανε την κυρία Μέρκελ να κλάψει, θα ήταν ένα πολύ ισχυρό όπλο για την Ελλάδα, αν αποφάσιζε να το χρησιμοποιήσει. Οι Κάννες εμφάνισαν, για ένα κλάσμα χρόνου, μια ανέλπιστη ευκαιρία για την Ελλάδα, που όμως δυστυχώς δεν αξιοποιήθηκε. ΄
Όπως δεν αξιοποιήθηκε και το κατοχικό δάνειο, και το λάθος του ΔΝΤ, και ο απεχθής και επαχθής χαρακτήρας του χρέους, κ.ά. Θα αρκούσε στις Κάννες, η συνέχιση της πίεσης, που άρχισε με τον ΓΑΠ, και που έπρεπε να ενταθεί με τη βοήθεια της τότε αντιπολίτευσης. Δυστυχώς, όμως, όπως πάντοτε αποκαλύπτουν τα περί ων πρόκειται άρθρα των Financial Times, οι κ.κ. Σαμαράς και Βενιζέλος ισοπεδώθηκαν με τις επιθυμίες των επικεφαλής της ΕΕ, που χωρίς ενδοιασμό μετέτρεψαν την Ελλάδα στο απαραίτητο πειραματόζωο για να επιτευχθεί η σωτηρία της Ευρωζώνης, με αντάλλαγμα την εθνική μας εξαθλίωση και το απόλυτο αδιέξοδο.
Συνεπώς, οι αποκαλύψεις των Financial Times, στην περίπτωση που πράγματι απέβλεπαν στο να διευκολύνουν τους νυν κυβερνώντες στις προσεχείς εκλογές, έχουν καταλήξει στο διαμετρικά αντίθετο. Δεν αποκλείεται, φυσικά, αν και η υπόθεση δείχνει απίθανη, ο στόχος αυτών των αποκαλύψεων να ήταν η συνδρομή στους αντιμνημονιακούς, και που αποτελεί μια δεύτερη εκδοχή.:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου