11 τρόποι που τονώνουν την αυτοπεποίθηση ενός παιδιού

Φαίνεται απλό..κι όμως δεν είναι! Η αυτοπεποίθηση ενός παιδιού δεν είναι κληρονομική, αλλά αναπτύσσεται με τα χρόνια, ξεκινώντας από τη βρεφική κιόλας ηλικία του.

1. Αγαπώ το παιδί μου, έτσι όπως ακριβώς είναι.

Η αγάπη δεν θέλει ανταλλάγματα. Το παιδί θέλει να νιώθει τους γονείς του δίπλα του, να αισθάνεται σιγουριά για την αγάπη τους, όποια αταξία κι αν έχει κάνει. Η αγάπη δεν είναι κάτι που σήμερα το έχω και αύριο το χάνω. Γι’ αυτό προσοχή σε φράσεις, όπως: Φάε όλο το φαγητό σου, αλλιώς δεν σ’αγαπάω, κάνε ησυχία για να σε αγαπάω περισσότερο, κτλ.

2. Επαινώ και επιβραβεύω το παιδί μου.

Ένας γονέας δεν πρέπει ποτέ να χάνει την ευκαιρία να λέει μπράβο στο παιδί του, όταν εκείνο έχει κατορθώσει να φέρει εις πέρας μια δουλειά (π.χ. εργασία, άσκηση, κατασκευή, ζωγραφιά, κτλ). Το «Μπράβο» μας πρέπει να είναι αληθινό, να φαίνεται στα μάτια μας ο ενθουσιασμός και όχι να είναι ψεύτικος.

3. Είμαι ο καθρέπτης του παιδιού μου.

Τι μπορεί να σημαίνει αυτό; Το παιδί καθρεπτίζεται στον γονέα, δηλαδή μέσα από τις αντιδράσεις του, θετικές ή αρνητικές καταλαβαίνει το παιδί μέχρι που μπορεί να φτάσει και αποκτά εικόνα του εαυτού του. Προσδιορίζεται με βάση το τι άποψη έχουν οι γύρω του για εκείνο, αλλά μέγιστη σημασία και βαρύτητα δίνεται στη γνώμη των γονέων.

4. Δεν συγκρίνω-δεν βάζω ταμπέλες.

Από τα συνηθέστερα λάθη των γονέων είναι η σύγκριση του παιδιού τους, με κάποιο άλλο παιδί ή με τον/την αδερφό/ή του. Εξαρτάται βέβαια από το πώς θα γίνει η σύγκριση. Αλλιώς είναι να πούμε: «Δες τον Δημήτρη τι ήσυχα που παίζει, είμαι σίγουρος ότι αν προσπαθήσεις μπορείς και εσύ να παίξεις ήσυχα», και αλλιώς : «Δες τι ήσυχος που είναι ο Δημήτρης, αυτό είναι παιδί, όχι εσύ ο καπετάν - φασαρίας». Με τον πρώτο τρόπο έχουμε πολλές πιθανότητες να πετύχουμε αυτό που θέλουμε, με τον δεύτερο τρόπο όχι μόνο δεν έχουμε αλλά θα δημιουργηθεί και αντιπαλότητα ανάμεσα στα παιδιά. Από την άλλη, οι ταμπέλες (π.χ. χαζός, ανόητος κτλ.) στιγματίζουν το παιδί θίγοντας την αυτοπεποίθησή του, ειδικά αν οι ταμπέλες προέρχονται από τους ίδιους τους γονείς του.

5. Περνώ ώρες με το παιδί μου.

Ο πατέρας και η μητέρα πρέπει να βρίσκουν χρόνο να παίζουν με το παιδί τους, να γίνουν και αυτοί παιδιά και να διασκεδάσουν όλοι μαζί. Μπορούν να του διαβάσουν το αγαπημένο του παραμύθι, να δουν μια ωραία ταινία όλοι μαζί φτιάχνοντας ποπ-κορν ή το αγαπημένο γλυκό του παιδιού, να πάνε έναν ωραίο περίπατο ή στο λούνα παρκ. Το παιδί μέσα από αυτή τη διαδικασία θα νιώσει σημαντικό και όχι μόνο και παραμελημένο.

6. Αναθέτω ευθύνες στο παιδί μου.

Του αναθέτω δουλειές του σπιτιού, όπως το μάζεμα των παιχνιδιών του, το στρώσιμο του κρεβατιού του, η τακτοποίηση της ντουλάπας κ.ά. για να νιώσει υπεύθυνο, σημαντικό και χρήσιμο, ειδικά όταν το επαινέσουμε για τις δουλειές που έφερε εις πέρας. Ποτέ δεν ξανακάνω τη δουλειά που πριν από λίγο έκανε το παιδί μου, προσπαθώντας να την διορθώσω, διότι το παιδί θα βιώσει ματαίωση και το πιο πιθανό είναι να μην την ξανακάνει.

7. Ακούω το παιδί μου.

Έχω πάντα τα αυτιά μου ανοιχτά να ακούσω οποιαδήποτε πληροφορία από το παιδί μου. Είμαι πάντα διαθέσιμος να ακούσω τα νέα του από το σχολείο, να συζητήσω τυχόν παράπονά του, διαφωνίες με συμμαθητές του, να δω το «Α’» στην ορθογραφία του, να ακούσω τι μάθανε στο σημερινό μάθημα, αφήνοντάς το να με διδάξει και όλα αυτά με πολύ μεγάλο ενδιαφέρον. Το παιδί νιώθει μοναδικό.

8. Ενθαρρύνω το παιδί μου.

Δεν έχει σημασία αν τα καταφέρει ή όχι. Σημασία έχει να προσπαθήσει όσο το δυνατόν περισσότερο. Και εδώ είναι που χρειάζεται τους γονείς του συμπαραστάτες. Οι γονείς πρέπει να σπρώχνουν το παιδί προς τον στόχο, όσο ακατόρθωτο κι αν τους φαίνεται να τον φτάσει το παιδί τους. Το παιδί θα πάρει δύναμη από την εμπιστοσύνη και την πίστη που του δείχνουν οι γονείς του κι ας μην καταφέρει εν τέλει να φτάσει στον στόχο. Πάντα προετοιμάζουμε το παιδί για μια ενδεχόμενη αποτυχία.

9. Καλώ φίλους του στο σπίτι.

Το παιδί θα χαρεί πολύ. Θα νιώσει μοναδικό όταν δει τους γονείς του να ετοιμάζουν με χαρά ένα πάρτι γι΄αυτό καλώντας τους φίλους του. Η παρουσία μου στο πάρτι πρέπει να είναι διακριτική. Με αυτόν τον τρόπο, βοηθώ το παιδί μου να κοινωνικοποιηθεί και ταυτόχρονα ελέγχω και τις παρέες του (διακριτικά πάντα).

10. Δεν το καταπιέζω, το αφήνω ελεύθερο.

Το παιδί πρέπει με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, να νιώθει ότι μετρά η γνώμη του, ακόμα κι αν στο τέλος γίνει αυτό που θέλει ο γονιός. Πρέπει να νιώθει ελεύθερο, να έχει το δικαίωμα επιλογής, να νιώθει ότι τον καταλαβαίνουν οι γονείς του και ότι αν του απαγορεύσουν κάτι είναι για να το προστατεύσουν. Σε προτεραιότητα μπαίνουν τα «θέλω» και οι προσδοκίες του παιδιού και όχι τα «θέλω» των γονέων. Σέβομαι τις επιθυμίες του παιδιού μου, όποιες κι αν είναι αυτές.

11. Μεταδίδω τη γνώση στο παιδί μου.

Προσπαθώ ως γονιός να παρέχω στο παιδί όσο το δυνατόν περισσότερα εφόδια, γνώσεις και αξίες που θα το ακολουθούν σε όλη του τη ζωή. Το μαθαίνω να αγαπά και να σέβεται τον εαυτό του, να έχει κριτική άποψη, κάνοντάς του μαθήματα ζωής, το προετοιμάζω για τους κινδύνους και τις δυσκολίες της ζωής, δημιουργώ έναν ακέραιο και δυνατό χαρακτήρα γεμάτο αυτοπεποίθηση.

____
~ Μπόχτη Ελένη
apodoxi.gr
πηγή : http://antikleidi.com
http://upogia-taxi.blogspot.gr/2014/08/11.html?utm_source=feedburner&utm_medium=feed&utm_campaign=Feed:+Upogia-taxi+%28upogia-taxi%29