«Η κατά τα λοιπά «δημοσιονομικά ενάρετη Γερμανία», η οποία υποτίθεται ότι μπήκε πριν από την Ελλάδα το 1999 στην Ευρωζώνη με δημόσιο χρέος στο όριο του 60% του ΑΕΠ, παραποίησε επίσης το πραγματικό δημόσιο χρέος της – αφού ποτέ δεν συμπεριέλαβε σε αυτό, όπως όφειλε μετά την επανένωση των δύο Γερμανιών, το δημόσιο χρέος της τέως Ανατολικής Γερμανίας.
Ειδικότερα, μετά την επανένωση των δύο Γερμανιών στις 03.10.1990, η πρώην δυτική Γερμανία ανέλαβε τη διαχείριση ενός αντίστοιχου Υπερταμείου με αυτό της Ελλάδας, κάτω από την ονομασία «Treuhandanstalt» (καταπιστευματικό ίδρυμα) – το οποίο είχε στην ιδιοκτησία του τα περιουσιακά στοιχεία της πρώην Ανατολικής Γερμανίας (DDR).
Ο σκοπός του συγκεκριμένου ταμείου που ξεκίνησε η προτελευταία κυβέρνηση της DDR λίγο πριν την επανένωση, ήταν η αξιοποίηση των περιουσιακών στοιχείων της «περιοχής» – κάτι που δρομολογήθηκε από τον τότε υπουργό οικονομικών της Δυτικής Γερμανίας κ. T. Waigel, σε συνεργασία με τον τότε υπουργό εσωτερικών και σχεδιαστή της γερμανικής επανένωσης κ. Σόιμπλε. Αντί όμως να αξιοποιηθεί η δημόσια περιουσία, εκποιήθηκε σε εξευτελιστικές τιμές – με στόχο αφενός μεν να εξοφληθεί το κρατικό χρέος της Ανατολικής Γερμανίας, αφετέρου να προκληθεί ανάπτυξη με τη δημιουργία υποδομών που θα χρηματοδοτούνταν με τα υπόλοιπα έσοδα του ξεπουλήματος.
Η δημόσια περιουσία της DDR εκποιήθηκε κυρίως σε ιδιώτες και επιχειρηματίες της Δυτικής Γερμανίας, συχνά με τη καλυμμένη συμμετοχή πολιτικών που συμμετείχαν σε ένα όργιο διαφθοράς – ενώ συνολικά έκλεισαν ή ξεπουλήθηκαν πάνω από 12.000 κρατικές βιομηχανίες, αρκετές από τις οποίες ήταν κολοσσοί ακόμη και για τα γερμανικά δεδομένα.
Η ίδια διαδικασία ακολουθήθηκε με περίπου 25.000 μικρομεσαίες επιχειρήσεις (εμπορικά καταστήματα, εστιατόρια, ξενοδοχεία, φαρμακεία, κινηματογράφοι κλπ.), οι οποίες άλλαξαν χέρια σε απίστευτα χαμηλές τιμές – χωρίς ίχνος αλληλεγγύης ή οίκτου εκ μέρους του εμπνευστή της ληστείας κ. Σόιμπλε, παρά το ότι επρόκειτο ουσιαστικά για συμπολίτες του.
Περαιτέρω, η κεντρική τράπεζα της πρώην Δυτικής Γερμανίας είχε υπολογίσει το δημόσιο χρέος της DDR στα 344 δις μάρκα ή στα 172 δις € – ένα ποσόν που ισοδυναμούσε με το 83% του ΑΕΠ της. Από την άλλη πλευρά, η τελευταία υπουργός οικονομικών της DDR κυρία C. Luft το Φεβρουάριο του 1990, είχε υπολογίσει τη δημόσια περιουσία στα 600 δις μάρκα ή περί τα 300 δις €.
Μετά την ολοκλήρωση όμως του ξεπουλήματος εκ μέρους του «Υπερταμείου» του κ. Σόιμπλε, στα τέλη του 1994, σε λιγότερο δηλαδή από πέντε χρόνια μετά την επανένωση, δεν περίσσεψε ούτε ένα μάρκο για τη διεξαγωγή επενδύσεων στην περιοχή – αντίθετα, δημιουργήθηκε χρέος της τάξης των 200 δις μάρκων ή 100 δις €, πέραν αυτού της πρώην Ανατολικής Γερμανίας! Ως εκ τούτου η κατασκευή των υποδομών επιβάρυνε τους απλούς Πολίτες της Γερμανίας – οι οποίοι χρηματοδότησαν το πάρτι των ελίτ της χώρας τους με τους ειδικούς «φόρους αλληλεγγύης» που τους επιβλήθηκαν για πάρα πολλά χρόνια.
Ακολούθησαν βέβαια αμέτρητες δίκες στα γερμανικά δικαστήρια, εναντίον της προέδρου του Υπερταμείου κυρίας B. Breuel και των στελεχών του – για υπεξαίρεση χρημάτων, καθώς επίσης για κατάχρηση δημόσιας περιουσίας και δημοσίου χρήματος. Όλες αυτές οι δίκες όμως δεν οδήγησαν πουθενά – αφού η κυβέρνηση της ενωμένης πλέον Γερμανίας είχε φροντίσει προηγουμένως να ψηφίσει την ασυλία ολόκληρου του προσωπικού του Υπερταμείου.
Την ίδια περίπου εποχή ξεκίνησε η παραποίηση των στοιχείων του συνολικού γερμανικού χρέους με διάφορα τεχνάσματα, μπροστά στα οποία τα swaps της Ελλάδας ωχριούν – αρχικά μέσω ενός ειδικού ταμείου που διαδέχθηκε το προηγούμενο, με την ευρηματική ονομασία «Ταμείο εξόφλησης κληρονομικών βαρών» (Erblastentilgungsfond)!
Σε τελική ανάλυση πάντως η εξυγίανση της πρώην Ανατολικής Γερμανίας, από την οποία πλούτισαν οι δυτικές ελίτ όπως η ρωσική και λοιπή Ολιγαρχία από την πρώην Σοβιετική Ένωση, κόστιζε περί τα 150 δις € για πάνω από δέκα χρόνια – ένα τεράστιο ποσόν που χρηματοδοτήθηκε αφενός μεν από τους απλούς Γερμανούς Πολίτες μέσω της αύξησης των φόρων και του περιορισμού του κοινωνικού κράτους, αφετέρου από τους εταίρους της Γερμανίας στην Ευρωζώνη και στην ΕΕ, μέσω των εξαγωγών της.
Εκτός αυτού η χώρα απέφυγε την πληρωμή των πολεμικών επανορθώσεων, όπως είχε συμφωνηθεί για την περίπτωση της επανένωσης της (άρθρο) – ζημιώνοντας μεταξύ άλλων την Ελλάδα με πάνω από 200 δις € που της οφείλει, ενώ η ελληνική απαίτηση είναι ένας από τους λόγους που τοποθετήθηκε η πατρίδα μας στο στόχαστρο της καγκελαρίου (Μ.Τ. με παρεμβάσεις)«.
Ανάλυση
Η παραπάνω περιληπτική περιγραφή του τρόπου, με τον οποίο συμπεριφέρθηκε η δυτική Γερμανία του κ. Σόιμπλε στην ανατολική, δεν πρέπει να αφήνει καμία αμφιβολία στους Έλληνες, ακόμη και στους πλέον αισιόδοξους, σχετικά με το τι θα ακολουθήσει – αφού μία κυβέρνηση που λήστεψε με τέτοιον απαίσιο τρόπο τους δικούς της συμπατριώτες, ασφαλώς δεν θα έχει κανέναν ηθικό φραγμό, οίκτο, έλεος, δισταγμό, αλληλεγγύη ή οτιδήποτε άλλο με ξένους.Πόσο μάλλον με τους Πολίτες μίας χώρας που υπενθύμισε στον πλανήτη το ναζιστικό και όχι μόνο παρελθόν της Γερμανίας – ότι πρόκειται δηλαδή για ένα αδίστακτο κράτος που είναι υπεύθυνο για δύο αιματηρούς παγκοσμίους πολέμους, κυρίως όμως για το μοναδικό στην ανθρώπινη ιστορία Ολοκαύτωμα.
Ανεξάρτητα λοιπόν με τις αναμφίβολα μεγάλες ευθύνες μας, όσον αφορά το κατάντημα της πατρίδας μας, οι οποίες είναι πρωτίστως πολιτικές και κοινωνικές, δευτερευόντως δε οικονομικές, απέναντι σε έναν κοινό για όλους μας και άκρως επικίνδυνο εχθρό πρέπει να είμαστε πάντοτε ενωμένοι – παύοντας να έχουμε ουτοπικές ελπίδες και ψευδαισθήσεις για το τι μας περιμένει.
Ακόμη περισσότερο, πρέπει να εξασφαλίσουμε συμμάχους – χωρίς τους οποίους δεν θα μπορέσουμε ποτέ να αντιμετωπίσουμε το «πρωσικό τέρας» που δυστυχώς εξέθρεψαν οι Η.Π.Α. (ανάλυση), για να οχυρωθούν απέναντι στη Σοβιετική Ένωση.
Όσο για τη δήθεν προτεσταντική εντιμότητα της Γερμανίας, το γεγονός ότι είναι η πρωταθλήτρια του μαύρου χρήματος, τηςαπάτης και της φοροδιαφυγής, καθώς επίσης η πατρίδα των μεγαλύτερων διαφθορέων παγκοσμίως (ανάλυση), είναι αρκετό για να σβήσει κάθε αμφιβολία για τις πραγματικές προθέσεις της – εννοώντας πάντοτε την πρωσική της κυβέρνηση που εκτελεί με απόλυτη συνέπεια και πειθαρχία τις εντολές της βιομηχανικής ελίτ της χώρας, του βαθέως κράτους δηλαδή που την κυβερνάει απολυταρχικά από το παρασκήνιο.
Περαιτέρω, τονίζοντας ακόμη μία φορά πως τώρα θα ξεκινήσουν τα δύσκολα για την Ελλάδα, το γερμανικό όραμα για την Ευρώπη του μέλλοντος, κατακτημένη οικονομικά, είναι σαφέστατο – μία ήπειρος των 500 εκ. ανθρώπων που, έχοντας ανεξαρτητοποιηθεί από τις Η.Π.Α., θα κυριαρχείται από τη Γερμανία, ενώ θα διαθέτει μεγαλύτερη έκταση από αυτήν που διέθετε κάποτε η Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία του γερμανικού έθνους, με τις εξής ιδιαιτερότητες:
(α) Ένα ισχυρό νόμισμα, το ευρώ, το οποίο όμως θα έχει στην αποκλειστική ιδιοκτησία του κυρίως το πρώην μπλοκ του μάρκου – ενώ τα υπόλοιπα κράτη που δεν θα μπορούν να εφαρμόσουν τις «γερμανικές νομισματικές προδιαγραφές» και την πολιτική λιτότητας, θα υιοθετούν σταδιακά τα δικά τους εθνικά νομίσματα, συνδεδεμένα όμως με το ευρώ με προκαθορισμένη ισοτιμία και διακυμάνσεις (άρθρο).
(β) Μία πανίσχυρη κεντρική τράπεζα της νομισματικής ένωσης, εγκατεστημένη στη Φρανκφούρτη με Γερμανό φυσικά διοικητή – την ΕΚΤ δηλαδή, η οποία θα ανεξαρτητοποιηθεί από τη Fed και θα χαράσσει μία αυστηρή νομισματική πολιτική κατά τα γερμανικά πρότυπα, έτσι ώστε να στηρίζει το ευρώ ως παγκόσμιο αποθεματικό νόμισμα, στη θέση του δολαρίου.
(γ) Ένα ευρωπαϊκό ΔΝΤ, τον ESM με το σημερινό Γερμανό διοικητή του, το οποίο θα εκδιώξει το αμερικανικό Ταμείο από την Ευρώπη(ανάλυση) – κάτι που προωθείται ήδη από την καγκελάριο, αφού βεβαιώθηκε πως κέρδισε τη μάχη της Γαλλίας. Το ευρωπαϊκό αυτό ΔΝΤ αφενός μεν θα λειτουργεί με κριτήριο τη ληστεία των χωρών της ΕΕ που θα υπερχρεώνονται, ως σύνδικός πτώχευσης δηλαδή όπως άλλωστε το ΔΝΤ, αφετέρου θα δραστηριοποιείται και στον υπόλοιπο πλανήτη – ανταγωνιζόμενο τις Η.Π.Α.
(δ) Μία πτωχευτική διαδικασία για τις χώρες της Ευρώπης, όπως αυτή που εφαρμόσθηκε στην DDR, την οποία θα δοκιμάσει πρώτα με το σύνηθες πειραματόζωο, με την Ελλάδα – έτσι ώστε να συμμετέχουν στη διαγραφή χρεών οι επενδυτές ομολόγων, η οποία (διαγραφή) φυσικά θα απαγορεύεται για τις χώρες που θα έχουν το ευρώ ως νόμισμα, επειδή διαφορετικά δεν θα μπορούσε να είναι ισχυρό και παγκόσμιο αποθεματικό.
(ε) Όσον αφορά τη διάσωση τραπεζικών συστημάτων σε εποχές κρίσεων, για τις χώρες του ευρώ θα ισχύει το «Bail–in» (διάσωση από τους μετόχους, ομολογιούχους και καταθέτες) ή/και η εξαγορά από άλλες τράπεζες όπως στην Ισπανία – ενώ για τις υπόλοιπες θα επιτρέπεται κατά περίπτωση το «Bail-out», κατά το πρόσφατο παράδειγμα της Ιταλίας που προορίζεται για τη δεύτερη ταχύτητα του ευρώ, με τη σαθρή αιτιολογία ότι οι δύο τράπεζες που χρεοκόπησαν δεν ήταν συστημικές!
(στ) Η γερμανική Ευρώπη θα χρειαστεί ασφαλώς μία Παγκόσμια Τράπεζα – όπου είναι πιθανόν να χρησιμοποιηθεί η ευρωπαϊκή τράπεζα επενδύσεων, ενδεχομένως σε συνεργασία με τη γερμανική KfW.
Επίλογος
Ολοκληρώνοντας, φυσικά η Ευρώπη θα έχει τη δική της αμυντική πολιτική, με το δικό της στρατό, καθώς επίσης τα δικά της σύνορα– ενώ για την επίλυση του ενεργειακού της προβλήματος, το οποίο αποτελεί την Αχίλλειο πτέρνα της Γερμανίας, θα χρειαστεί ασφαλώς η Ελλάδα ως αποικία τόσο για τα δικά της ενεργειακά αποθέματα, όσο και για τη σημαντικότατη γεωπολιτική της θέση κοντά στη Μέση Ανατολή.Σε αντίθεση τώρα με τις Η.Π.Α., η Ευρώπη σχεδιάζεται μεν να είναι ενωμένη, αλλά με την ομοσπονδιακή μορφή των δύο ταχυτήτων που αναφέραμε παραπάνω – έτσι ώστε αφενός μεν να είναι πιο ευέλικτη, αφετέρου να κυριαρχείται από μία φυλή, την Άρια. Μπορεί φυσικά να κάνουμε λάθος, επιτρέποντας στη φαντασία μας να καλπάζει και στους φόβους μας να υπερισχύουν, αλλά αυτά συμπεραίνουμε από την ιστορία και τις σύγχρονες εξελίξεις – χωρίς βέβαια να διεκδικούμε το αλάθητο.
Παρεξηγούμε ή/και κακολογούμε τη Γερμανία αναφέροντας όλα αυτά; Όχι, ασφαλώς όχι. Η κυβέρνηση της χώρας, εάν δεν κάνουμε λάθος, έχει τουλάχιστον ένα όραμα εθνικό, ευρωπαϊκό και παγκόσμιο, λειτουργώντας ενωμένη – ενώ εμείς δεν έχουμε καν κάποιο αντίστοιχο εθνικό, παραμένοντας διαιρεμένοι, ενδοτικοί και κινδυνεύοντας από πολλαπλούς εμφυλίους πολέμους: των κομμάτων μεταξύ τους, του ιδιωτικού τομέα εναντίον του δημοσίου, της μίας κοινωνικής ομάδας εναντίον της άλλης κοκ.
Επομένως είμαστε οι τελευταίοι που θα κατακρίναμε ένα κράτος που, μόλις 70 χρόνια μετά την ολοκληρωτική του καταστροφή, διεκδικεί ξανά την ηγεμονία του πλανήτη – έχοντας ίσως συνειδητοποιήσει πως οι Η.Π.Α. ευρίσκονται σε πορεία παρακμής και χωρίς να θέλει να επιτρέψει στην Κίνα να αναλάβει τα ηνία. Αυτό δεν σημαίνει βέβαια ότι επικροτούμε τις προσπάθειες αυτές, μη γνωρίζοντας τους κινδύνους για την πατρίδα μας, αλλά το ότι προσπαθούμε να έχουμε μία όσο το δυνατόν περισσότερο αντικειμενική οπτική γωνία – είτε μας συμφέρει, είτε όχι.
Μοναδικός ίσως κίνδυνος για τη Γερμανία, εάν δεν συνειδητοποιήσουν οι Η.Π.Α. τις προθέσεις της, είναι αναμφίβολα η Ρωσία – η οποία αποτελούσε ανέκαθεν το αντίπαλο δέος της χώρας, καθώς επίσης τη βασική αιτία των παγκοσμίων πολέμων που διεξήγαγε.
http://www.analyst.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου