Ο αρθρογράφος Νιλ Κλαρκ περιγράφει ωμά την αλήθεια, των δημοψηφισμάτων και των δήθεν αλλαγών εκθέτοντας όλη την πολιτική απάτη! Από την Ελλάδα μέχρι την άλλη άκρη του πλανήτη.
«Εάν η ψήφος άλλαζε τίποτα, θα την καταργούσαν». Αυτό μπορεί να ακούγεται λίγο ρηχό, αλλά ας εξετάσουμε αυτά τα πρόσφατα γεγονότα.
Τον Ιανουάριο του 2015, ο ελληνικός λαός, άρρωστος και κουρασμένος από την λιτότητα και το ταχύτατα επιβραδυνόμενο βιοτικό επίπεδο, ψήφισε υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ, ενός ριζοσπαστικού κόμματος κατά της λιτότητας. Ο Συνασπισμός της Αριστεράς, ο οποίος σχηματίστηκε μόλις έντεκα χρόνια νωρίτερα, κέρδισε το 36,3% των ψήφων και 149 από τις 300 έδρες του Ελληνικού Κοινοβουλίου. Ο ελληνικός λαός είχε εύλογες ελπίδες ότι ο εφιάλτης λιτότητας θα τελείωνε. Η νίκη του ΣΥΡΙΖΑ χαιρετίστηκε από τους προοδευτικούς σε ολόκληρη την Ευρώπη.
Αλλά τι συνέβη;
Η πίεση που εφαρμόστηκε στην Ελλάδα από την «Τρόικα» για να δεχτεί επαχθείς όρους για ένα νέο σχέδιο διάσωσης, οδήγησε τον ΣΥΡΙΖΑ να καλέσει τον λαό τον Ιούνιο του 2015 και να τους ζητήσει απευθείας τη διεξαγωγή εθνικού δημοψηφίσματος, αν έπρεπε να αποδεχτούν τους όρους.
«Την Κυριακή, δεν αποφασίζουμε απλά να παραμείνουμε στην Ευρώπη, αποφασίζουμε να ζήσουμε με αξιοπρέπεια στην Ευρώπη», δήλωσε ο Αλέξης Τσίπρας, ο ηγέτης του ΣΥΡΙΖΑ. Οι Έλληνες τίμησαν δεόντως την εντολή που ζήτησε ο Τσίπρας, και απέρριψε τους όρους διάσωσης με την ψηφοφορία να καταλήγει στο 61,3% υπέρ του «Όχι».
Ωστόσο, μόλις δύο εβδομάδες μετά το δημοψήφισμα, ο ΣΥΡΙΖΑ δέχθηκε ένα πακέτο διάσωσης που περιείχε μεγαλύτερες περικοπές στις συντάξεις και υψηλότερες φορολογικές αυξήσεις από αυτές που προσφέρθηκαν νωρίτερα. Ο ελληνικός λαός ίσως καλύτερα να είχε μείνει στο σπίτι στις 27 Ιουνίου, αν όλη τη διαφορά την έκανε η ψήφος του.
Πολλοί υποστηρικτές του Ντόναλντ Τραμπ στις ΗΠΑ αναμφίβολα σκέφτονται το ίδιο.
Ο Τούρμπ κέρδισε τις εκλογές προσελκύοντας ψηφοφόρους της εργατικής τάξης, μακριά από τους Δημοκρατικούς και προσφέροντας την προοπτική ενός τερματισμού μιας «φιλελεύθερης παρέμβασης» της εξωτερικής πολιτικής. Ωστόσο, μόλις εννέα μήνες πριν από την Προεδρία του, η πεποίθηση ότι ο Τραμπ θα σηματοδοτήσει ένα «διάλειμμα καθαρότητας» με αυτό που είχε περάσει πριν ο Αμερικανός λαός διαψεύδεται. Τα εθνικά συντηρητικά μέλη της ομάδας του έχουν καθαριστεί, ενώ ο Τραμπ αποδείχθηκε ένα πολεμικό γεράκι σε τέτοιο βαθμό, όπως και οι προκάτοχοί του. Αντί να «αποστραγγίσει το βάλτο», ο Ντόναλντ έχει βυθιστεί σε αυτόν.
Τα γεγονότα του 2017 ήρθαν απλά να αποδείξουν, όπως υποστήριξα εδώ ότι οι ΗΠΑ είναι ένα καθεστώς και όχι μια πραγματική δημοκρατία, και ότι όποιος μπαίνει στο Λευκό Οίκο – αργά ή γρήγορα – θα αναγκαστεί να υποκύψει στο βαθύ κράτος και τη Wall Street, ανεξάρτητα από το τι υπόσχεται κατά την προεκλογική του εκστρατεία.
Οι Βρετανοί πήραν επίσης ένα μάθημα για τον τρόπο με τον οποίο λειτουργεί η «δημοκρατία» όταν οι άνθρωποι δεν ψηφίζουν τον τρόπο με τον οποίο επιθυμούν οι πιο «ισχυροί άνθρωποι στο κτίριο». Στις 23 Ιουνίου 2016, σωστά ή λανθασμένα, το 52 τοις εκατό ψήφισε να εγκαταλείψει την ΕΕ. Αλλά 15 μήνες αργότερα, η άποψη ότι η Βρετανία θα εγκαταλείψει την ΕΕ παραμένει μόνο στο όνομα… Η κυβέρνηση απέστειλε μόνο το άρθρο 50 τον Μάρτιο, αφού τα δικαστήρια έκριναν ότι το Brexit έπρεπε να κινηθεί από το Κοινοβούλιο.
Την περασμένη εβδομάδα, η πρωθυπουργός Τερέζα Μέι ζήτησε από την ΕΕ μια διετή μεταβατική περίοδο μετά την αναχώρηση της Βρετανίας το 2019. Δεν είναι δύσκολο να φανταστούμε ότι η μεταβατική περίοδος θα επεκταθεί επ ‘αόριστον. «Έχω εκφράσει το φόβο ότι πολύ πριν θλιβερή ομιλία της πρωθυπουργού στη Φλωρεντία, δεν βλέπω τίποτα για να με καθησυχάσει ότι το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος θα τιμηθεί,» λέει ο Peter Hill, πρώην αρχισυντάκτης της Daily Express.
Οι πιθανότητες της Βρετανίας να βρίσκεται ακόμη στην ΕΕ το 2022 είναι τώρα περίπου 3-1. Και μειώνονται όλη την ώρα.
Και πάλι, αυτό που οι άνθρωποι που ψήφισαν για το Brexit το 2016 τι ήθελαν να συμβεί; Το ζήτημα εδώ δεν είναι εάν πιστεύουμε ότι η αποχώρηση από την ΕΕ είναι μια καλή ιδέα, αλλά πώς η ψηφοφορία του δημοψηφίσματος δεν οδήγησε στα αποτελέσματα που περίμεναν οι άνθρωποι.
Αυτά δεν είναι τα μόνα παραδείγματα των ανθρώπων που δεν έχουν αυτό που πιστεύουν ότι είχαν ψηφίσει. Το 2008, οι πολίτες της Ιρλανδίας ψήφισαν υπέρ της απόρριψης της Συνθήκης της Λισαβόνας της ΕΕ. Ήταν αυτό το τέλος; Καθόλου. Ζητήθηκε να ψηφίσουν ξανά – ένα χρόνο αργότερα – και αυτή τη φορά η ΕΕ πέτυχε το επιθυμητό αποτέλεσμα.
Τον Μάιο του 2012, ο υποψήφιος του Σοσιαλιστικού Κόμματος Φρανσουά Ολάντ κέρδισε αποφασιστική νίκη στις προεδρικές εκλογές της Γαλλίας. Όπως και ο ΣΥΡΙΖΑ, υποσχέθηκε να τερματίσει τη λιτότητα.
«Είμαι σίγουρος ότι σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες θα υπάρξει ανακούφιση, ελπίζουμε ότι η τελευταία εποχή λιτότητας δεν είναι πλέον αναπόφευκτη». Δηλώνει. Αλλά μαντέψτε τι. Ο Ολάντ δεν έληξε τη λιτότητα. Μόλις ένα χρόνο αργότερα έσπρωξε ένα νέο γύρο περικοπών.
Αποδεικνύοντας για άλλη μια φορά την αλήθεια της παλιάς παροιμίας: Plus ça change, plus c’est la même chose (Όσα πιο πολλά πράγματα αλλάξουν, τόσο πιο πολλά θα παραμείνουν τα ίδια).
Βλέπετε το πρότυπο;
Αυτό που δείχνουν τα παραπάνω παραδείγματα είναι ότι ανεξάρτητα από τον τρόπο με τον οποίο ψηφίζουμε, οι άνθρωποι πίσω από τα παρασκήνια – οι άντρες με τα πολλά λεφτά, οι ενσωματωμένοι στο σύστημα γραφειοκράτες, όσοι δεν θέλουν να σταματήσουν τη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση επειδή το κάνουν τόσο καλά έξω από αυτό, δεν θα αποδεχθούν την ετυμηγορία του λαού. Αν το «μεγάλοι άπλυτοι» ψηφίσουν με τον «λανθασμένο τρόπο», δηλαδή τον Τραμπ, το ΣΥΡΙΖΑ, το Brexit ή τον Ολάντ, τότε θα βρεθούν τρόποι να επανέλθει σύντομα η κανονικότητα…
ΠΗΓΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου