Το γεγονός αυτό αποτελεί, για μεν τις τράπεζες μία βόμβα στα θεμέλια του τραπεζικού συστήματος, η οποία μπορεί να εκραγεί ανά πάσα στιγμή, για δε τους δανειολήπτες ένας δια βίου βραχνάς, δεδομένου ότι η υποχρέωση του δανειολήπτη δεν λήγει ούτε με τον πλειστηριασμό του υποθηκευμένου ακινήτου, εφόσον δεν ικανοποιηθεί πλήρως η τράπεζα.
Ποιος φταίει όμως, που διογκώθηκαν πριν την κρίση οι τιμές των ακινήτων; Προφανώς οι ίδιες οι τράπεζες, οι οποίες αντί να δίνουν ως δάνειο ένα ποσοστό επί της αξίας του αγοραζόμενου ακινήτου, αντιθέτως έδιναν δάνεια πάνω και από τις αξίες των ακινήτων, με αποτέλεσμα να υπάρξει μια έκρηξη των αξιών τους. Τώρα λοιπόν και οι τράπεζες θα πρέπει να αναλάβουν το κόστος των πράξεών τους. Δηλαδή το κόστος ενός κουρέματος των δανείων τους στο ύψος της σημερινής αξίας των ακινήτων.
Σε κάθε περίπτωση, υπάρχει ένα μεγάλο ερωτηματικό, σχετικά με την επιλογή του δανειολήπτη εκείνου που έχει να επιλέξει μεταξύ της επιβίωσής του και της αποπληρωμής ενός δυσβάσταχτου δανείου, προκειμένου να διατηρήσει ένα υποτιμημένο ακίνητο και μάλιστα χωρίς προοπτική σύντομης ανατίμησης; Η απλή λογική λέει ότι προφανώς θα προτιμήσει να εξασφαλίσει την επιβίωση του εαυτού του και της οικογένειάς του, καθώς και να πληρώσει τους δυσβάσταχτους αντισυνταγματικούς φόρους που του επιβάλλονται, για να αποφύγει ποινικές και λοιπές κυρώσεις.
ΠΗΓΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου