Δεδομένου ότι η Fed συνεχίζει να τυπώνει χρήματα για να αγοράσει τους τίτλους απευθείας από τον υπουργό και να κρατήσει τα ποσοστά κοντά στο μηδέν, οι φούσκες για πλεονάζοντα αποθεματικά έχουν σκάσει, και τα άσχημα οικονομικά μαντάτα σπρώχνουν το χρηματιστήριο όλο και πιο ψηλά.
Το 2013 το άρθρο του Paul Krugman στις New York Times , αναγνώρισε ότι η φούσκα των ακινήτων που είχε προβλέψει από την ύφεση του 2001 , είχε ως αποτέλεσμα «τη μεγαλύτερη οικονομική κρίση από τη δεκαετία του 1930», και πρότρεψε τη Fed να προχωρήσει και να κάνοντας την δουλειά της σχετικά με την καταπολέμηση της υψηλής ανεργίας.
Εκτύπωση χρήματος και τα χαμηλά επιτόκια αποτελούν μέρος ενός πολύ ευρύτερου προβλήματος. Το σύστημα που επιβλέπει η Fed είναι συσχετισμένο με ηθικούς κίνδυνους. Κατά την FDIC που ελέγχει χρηματοπιστωτικά ιδρύματα ισχυρίζεται ότι, η Fed είναι ο δανειστής έσχατης ανάγκης, και η τιτλοποίηση στεγαστικών δανείων από Fannie και Freddie δίνουν τη δυνατότητα στους δανειστές να παίρνουν δάνεια με υψηλότερο κίνδυνο από ό, τι θα είχαν κάνει διαφορετικά. Σε αντίθεση με τις μεγάλες εθνικές τράπεζες οι πιστωτικές ενώσεις είναι διστακτικές στο να κάνουν 30ετή στεγαστικά δάνεια σταθερού επιτοκίου, γιατί καταλαβαίνουν ότι το καθαρό επιτοκιακό περιθώριο τους θα είναι αρνητικό εάν τα μελλοντικά επιτόκια καταθέσεων αυξηθούν πάνω από τα σταθερά επιτόκια των στεγαστικών δανείων. Μπορούμε επίσης να καταλάβουμε ότι είναι πολύ μικρά για να διασωθούν.
Οι παραπάνω διασφαλίσεις είναι αναγκαίες, διότι το τραπεζικό σύστημα κλασματικών αποθεμάτων είναι εγγενώς ασταθές. Τα χρήματα που δάνεισε μπορούν να εξαφανιστούν σε μια στιγμή της ανακοίνωσης. Ο πανικός που προκλήθηκε από την κατάρρευση της Lehman Brothers οδήγησε σε μια τεράστια έλλειψη αποθεμάτων η οποία οδήγησε σε αύξηση 578 τοις εκατό σε εκπτωτικά δάνεια.
Αν και η οικονομική ευημερία συνδέεται με τις βασικές αρχές της αυστριακής οικονομίας, δηλαδή την οικονομική και πολιτική ελευθερία, η πρακτική αυτή συνήθως απορρίπτεται από την υπάρχουσα μακροοικονομική θεωρία. Αυτό συμβαίνει, παρά την πτώση των τιμών, την αύξηση της ποιότητας, και την προτίμηση των καταναλωτών σε αγορές που είναι σχετικά απαλλαγμένες από κυβερνητικές παρεμβάσεις (π.χ., κινητά τηλέφωνα, τηλεοράσεις, προϊόντα λογισμικού και ηλεκτρονικών υπολογιστών). Από την άλλη πλευρά, ο πληθωρισμός, η στασιμότητα της ποιότητας, η αναποτελεσματικότητα, ή ο ηθικός κίνδυνος είναι χαρακτηριστικό των βιομηχανιών που η ρύθμιση ή η διαχείριση τους, ανήκει στο κράτος (π.χ., τράπεζες, εκπαίδευση, υγειονομική περίθαλψη, και το ταχυδρομείο). Έτσι, δημιουργεί έκπληξη το γεγονός ότι οι απόψεις της Αυστριακής σχολής δεν έχουν κερδίσει ευρύτερη αποδοχή. Αυτό ίσως οφείλεται στην επικρατούσα μακροοικονομία που προσφέρει «εξαγοράσιμες» λύσεις. Λαμβάνοντας υπόψη ότι η αυστριακοί οικονομολόγοι γενικά αρνούνται να υποστηρίξουν τα δημοφιλή πολιτικά προγράμματα κοινωνικής πρόνοιας, όταν η ανεργία είναι υψηλή, η ισχύουσα μακροοικονομική θεωρία δεν το κάνει. Οι λύσεις σύμφωνα με την Κεϋνσιανή θεωρία όπως δημόσια έργα, επεκτάσεις για την ασφάλιση της ανεργίας και τις αποζημιώσεις, και οι φορολογικοί περικοπή των μισθών, είναι καλές, σύμφωνα με την γνώμη των ψηφοφόρων της εργατικής τάξης. Την πλευρά της προσφοράς και των πολιτικών από την Σχολή του Σικάγο, όπως περικοπές στους φόρους κεφαλαιουχικών κερδών, τα χαμηλά επιτόκια, και την απορρύθμιση, είναι προς προσέλκυση επενδυτικής και επιχειρηματικής δραστηριότητας.
Οι λύσεις από την μακροοικονομία ωστόσο έχουν συνέπειες, οι οποίες καθορίζονται με πρόσθετες παρεμβάσεις. Ο φορολογικός κώδικας της Αμερικής έχει σχεδόν διπλασιαστεί σε μήκος με πάνω από 70.000 σελίδες σε είκοσι χρόνια. Κατά την ίδια περίοδο, πάνω από 1,4 εκατομμύρια σελίδες έχουν προστεθεί στο Federal Register. Κατά τη διάρκεια των τελευταίων πέντε ετών, η Fed έχει στην κατοχή επιτόκια κοντά στο μηδέν και καταβάλλεται στις τράπεζες ώστε να μην δίνουν δάνεια. Κατά συνέπεια, η συσσώρευση των παρεμβάσεων έχει συμπέσει με τη μακροχρόνια ανάπτυξη που επιβραδύνεται.
Πώς όμως η μακροοικονομική θεωρία έχασε το παιχνίδι, και γιατί έχει διπλασιαστεί ο αριθμός των πολιτικών για την αποφυγή οικονομικών κρίσεων.
Η πάρα πολύ μεγάλη συσσωμάτωση είναι μοιραία έπαρση για την μακροοικονομία .
Μακροοικονομία Βασισμένη στο Κεφάλαιο
Ο Roger Garrison της CBM (Μακροοικονομία Βασισμένη στο Κεφάλαιο) αποφεύγει τη μοιραία έπαρση της μακροοικονομικής θεωρίας , διαχωρίζοντας την οικονομική παραγωγή από τα στάδια της παραγωγικής διαδικασίας. Οι δαπάνες για κεφαλαιουχικά αγαθά σε πρώτο στάδιο, όπως το καουτσούκ και ο χάλυβας, είχαν δεσμευτεί για την παραγωγή των κεφαλαιουχικών αγαθών σε δεύτερο στάδιο δύο περιόδους πριν. Οι δαπάνες για το δεύτερο στάδιο κεφαλαιουχικών αγαθών, όπως τα ελαστικά και κινητήρες, είχαν δεσμευτεί για την παραγωγή των τελικών προϊόντων. Η προσθήκη αυτών των δαπανών δίνει μακροοικονομικές επενδυτικές δαπάνες ,η οποίες αγνοούν την διαχρονική κατανομή των πόρων. Οι δαπάνες για την τελική φάση των αγαθών, όπως τα αυτοκίνητα, είναι γνωστές ως καταναλωτικές δαπάνες και στις δύο μακροοικονομικές προβολές.Η κατανάλωση και οι επενδύσεις είναι πιο ρεαλιστικά διαμορφωμένες ως βραχυχρόνιες ανταλλαγές στη CBM. Όταν οι καταναλωτές αποταμιεύουν περισσότερα, η προσφορά δανειακών κεφαλαίων αυξάνεται. Αυτό μειώνει τα επιτόκια και αυξάνει τις επενδύσεις, καθώς η κατανάλωση και τα κέρδη μειώνονται.
Η συρρίκνωση των κερδών ζητά την καινοτομία. Τα χαμηλότερα επιτόκια προωθούν τις ανακαλύψεις, την παραγωγή, και την υιοθέτηση νέων προϊόντων και οικονομικότερων τεχνολογιών.
Σε αντίθεση με τις αρχές της μακροοικονομίας, οι μισθοί στις κατακερματισμένες αγορές εργασίας CBM δεν έχουν την ίδια μοίρα, όταν το ΑΕΠ μειώνεται. Αν τα μειωμένα κέρδη μειώνουν τη ζήτηση εργασίας και των μισθών στο τελικό στάδιο, η ζήτηση εργασίας και των μισθών σε προηγούμενα στάδια θα αυξηθούν, καθώς οι πόροι των επιχειρήσεων αναπροσανατολίζονται. Η διευρυνόμενη μισθολογική διαφορά φέρνει τους εργάτες σε προηγούμενα στάδια της παραγωγής. Αυτή η «μετανάστευση» μειώνει την προσφορά εργατικού δυναμικού στο τελικό στάδιο και αυξάνει την προσφορά εργατικού δυναμικού σε προηγούμενα στάδια παραγωγής , με αποτέλεσμα το τελικό στάδιο των μισθών να ανεβαίνει προς τις αμοιβές που επικρατούν σε προηγούμενα στάδια επέκτασης.
Μετά από αποταμιεύσεις που προκαλούνται από επενδύσεις και αφου βρουν το δρόμο τους μέσα από την οικονομία, η παραγωγική ικανότητα της οικονομίας έχει επεκταθεί, με αποτέλεσμα την υψηλότερη συνολική κατανάλωση. Αν και αυτό έρχεται σε αντίθεση με το «Κεϋνσιανό παράδοξο της λιτότητας», δεν λειτουργεί καλά όταν η κυβέρνηση παρεμβαίνει στις αγορές.
Παρεμβάσεις στην αγορά, όπως η κοινωνική ασφάλιση, η πολιτική κατώτατου μισθού, κουπόνια τροφίμων, και μείωση των επιτοκίων, μειώνουν την αποταμίευση, και οδηγούν σε στασιμότητα των μισθών και τις τιμών. Η ακούσια ανεργία που είναι η συνέπεια των παρεμβάσεων αυτών, θεσπίστηκε η νομισματική παρέμβαση για την αντιμετώπιση της.
Όταν η Fed δημιουργεί αποθέματα, τα επιτόκια πέφτουν, αυξάνονται οι επενδύσεις, καθώς και μειώνονται οι αποταμιεύσεις. Η σφήνα που κινείται μεταξύ των επενδύσεων και των αποταμιεύσεων ισούται με το ποσό των χρημάτων που η Fed δημιουργεί. Η προκύπτουσες επενδύσεις και η υπερκατανάλωση αποτελούν ανταγωνισμό στους πόρους, η οποία ωθεί τις τιμές των περιουσιακών στοιχείων ακόμη υψηλότερα και την οικονομία πέρα από την παραγωγική της ικανότητα. Αυτό είναι ό, τι οι Αυστριακοί αποκαλούν «έκρηξη που προκαλείται από το Fed».
Συμπέρασμα
Η έκρηξη δεν είναι βιώσιμη. Οι επενδύσεις και η κατανάλωση είναι υψηλότερες από ό, τι θα ήταν με ελλείψει της νομισματικής παρέμβασης. Όπως οι φούσκες φουσκώνουν, οι αποδόσεις αυξάνονται, αλλά το ίδιο κάνουν και οι πληθωριστικές προσδοκίες. Για να περιορίσει τις προσδοκίες για τον πληθωρισμό, η Fed αποσύρει τα ερεθίσματα. Από τη στιγμή που οι τιμές των περιουσιακών στοιχείων αρχίσουν να πέφτουν, οι αποδόσεις αυτών θα είναι αρνητικές .Καθώς οι τιμές των περιουσιακών στοιχείων μειώνονται, όλο και περισσότεροι επενδυτές εμφανίζονται. Τα επισφαλή δάνεια αυξάνονται όταν οι πληρωμές υποθηκών προσαρμοστούν με την αύξηση των επιτοκίων. Όταν οι περιουσιακές φούσκες σκάσουν, η έκρηξη γίνεται η προτομή.ΠΗΓΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου