Ο Lind ασχολήθηκε εκτενώς με το ζήτημα του «πολέμου των ελιγμών». Στο παρακάτω άρθρο καταθέτει την άποψη ότι τα πρώτα βήματα του «πολέμου ελιγμών» θα πρέπει να τα αναζητήσουμε στο βασιλικό βρετανικό ναυτικό του 18ου αιώνα και με βάση αυτήν την ιστορική εμπειρία παρέχει τις ενδιαφέρουσες παραινέσεις του στον σημερινό διοικητή του αμερικανικού στόλου του Ειρηνικού. Ακολουθεί το άρθρο του Lind.
Η συζήτηση στη χώρα μας για τον «πόλεμο ελιγμών» έχει επικεντρωθεί στον Στρατό Ξηράς και στο Σώμα Πεζοναυτών αλλά όχι στο Ναυτικό. Έχει επηρεάσει την Πολεμική Αεροπορία μέσω των John Boyd και Pierre Sprey, ειδικά σε ότι αφορούσε την ανάπτυξη και απόκτηση του Α-10. (Για μια σύγχρονη ματιά για την αεροπορική ισχύ και τον «πόλεμο ελιγμών» δείτε το εγχειρίδιο εκστρατείας των πεζοναυτών FMFM 3-23). Αυτό μας οδηγεί στις απαρχές αυτής της συζήτησης, στην κριτική μου για την έκδοση του βασικού εγχειριδίου του στρατού του FM 100-5 του 1976. Απ΄ όλους τους Κλάδους των Ενόπλων Δυνάμεων ήταν οι πεζοναύτες που έδειξαν περισσότερο ενδιαφέρον γι΄ αυτήν την αντίληψη και αυτό συνέδεσε τον «πόλεμο ελιγμών» με τον χερσαίο πόλεμο. Η ιστορία επίσης έπαιξε ένα ρόλο: ο «πόλεμος ελιγμών» όπως τον γνωρίζουμε αναπτύχθηκε και συστηματοποιήθηκε από τον πρωσό/γερμανικό στρατό μεταξύ του 1807 και του 1945.
Αλλά δεν ξεκίνησε εκεί. Ξεκίνησε από το βασιλικό βρετανικό ναυτικό στο δεύτερο μισό του 18ου αιώνα. Χρόνια πριν ρώτησα τονJohn Lehman πότε κατά τη γνώμη του άρχισε και μου απάντησε ότι ξεκίνησε όταν ο George Anson έγινε πρώτος λόρδος του ναυαρχείου το 1751. Ο Anson, που διενέργησε μία παγκόσμια επιδρομή στις ισπανικές θέσεις το 1740-1744, είχε τα χαρακτηριστικά που ο «πόλεμος ελιγμών» αναζητεί σε έναν ηγέτη.
Εγώ πιστεύω ότι ένας άλλος Βρετανός ναύαρχος έκανε περισσότερα από τον Anson για την προώθηση των αρχών που χαρακτηρίζουν τον «πόλεμο ελιγμών». Αυτός ήταν ο John Byng, ο οποίος στις 17 Μαρτίου 1757 μετά από απόφαση στρατοδικείου εκτελέστηκε στο κατάστρωμα του πλοίου «Monarch». Το σημαντικό σε αυτήν την υπόθεση είναι ότι ο Byngεκτελέστηκε όχι γι΄ αυτό που έκανε αλλά γι΄ αυτό που δεν έκανε. Η κατηγορία εναντίον του ήταν ότι ως διοικητής βρετανικού στόλου που πολεμούσε με τον γαλλικό στη Μαγιόρκα δεν κατέβαλε πάσα προσπάθεια για την επιτυχία της αποστολής του. Τιμωρώντας με θάνατο τη μη-ενέργεια και όχι την ενέργεια το βρετανικό ναυτικό δημιούργησε ένα ισχυρό κίνητρο στους αξιωματικούς του να ενεργούν κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες ώστε στην εποχή των Ναπολεόντειων Πολέμων αυτό που σήμερα ονομάζουμε «πόλεμος ελιγμών» να έχει συστηματοποιηθεί μέσα στους κόλπους του. Το βρετανικό ναυτικό επιζητούσε από τους αξιωματικούς του να επιφέρουν αποφασιστικά αποτελέσματα και όχι να προσκολλώνται στην τήρηση διαταγών και κανονισμών, εκτιμούσε την πρωτοβουλία περισσότερο από την υπακοή, προωθούσε την αποκεντρωμένη διαδικασία λήψης αποφάσεων και την ενσυνείδητη πειθαρχία. Όπως έγραψε ο Βολταίρος «Κάποιες φορές οι Βρετανοί εκτελούν ένα ναύαρχο για να ενθαρρύνουν τους υπόλοιπους».
Όλη αυτή η φαινομενικά αρχαία ιστορία έχει αποκτήσει καινούρια επικαιρότητα για το αμερικανικό ναυτικό. Ο παρών διοικητής του στόλου του Ειρηνικού (PACFLEET) ΝαύαρχοςScott Swift κάνει ότι μπορεί για να προωθήσει την κουλτούρα του «πολέμου ελιγμών» μεταξύ των αξιωματικών του. Έχοντας την ανησυχία ότι σε ένα ναυτικό πόλεμο με την Κίνα (Θεός φυλάξει!) οι επικοινωνίες δεν θα λειτουργούν θέλει να εξοικειώσει τους διοικητές του με μία κατάσταση όπου οι αποφάσεις θα λαμβάνονται σε χαμηλότερο επίπεδο και οι διαταγές θα είναι «τύπου αποστολής». Φαίνεται να ενστερνίζεται την άποψη που διατύπωσε ο στρατηγός των πεζοναυτών Mike Myatt:
«Ο πόλεμος ελιγμών δεν είναι συγκεντρωτική λήψη αποφάσεων και αποκεντρωτική εκτέλεση. Είναι συγκεντρωτικό όραμα και αποκεντρωτική λήψη αποφάσεων».
Αν υπάρχει ένα βιβλίο που θα μπορούσα να προτείνω στον Ναύαρχο Swift αυτό θα ήταν το «The Rules of the Game» τουAndrew Gordon. Το βιβλίο αυτό λέει την ιστορία του πως και γιατί τον 19ο αιώνα το βρετανικό βασιλικό ναυτικό αποξενώθηκε από την κουλτούρα του «πολέμου ελιγμών» και επέστρεψε στην εσωστρέφεια. Στην καρδιά του ζητήματος βρίσκονταν οι επικοινωνίες. Η βελτίωση στις επικοινωνίες έδωσε στους αρχηγούς των στόλων τη ψευδαίσθηση ότι μπορούσαν σε κάθε λεπτό να ελέγχουν τις ενέργειες κάθε πλοίου. Και αυτό έκαναν. Ο Gordon δεν σταματάει στην ιστορική διήγηση. Συνεχίζει συνδέοντας την εμπειρία του 19ου αιώνα με αυτό που κάνουν τα ναυτικά σήμερα ξοδεύοντας δισεκατομμύρια δολάρια σε επικοινωνιακό εξοπλισμό που δημιουργεί τη ψευδαίσθηση του τέλειου συγκεντρωτικού ελέγχου.
Θα ευχόμουν να υπήρχε ένα βιβλίο που θα μπορούσα να προτείνω στον Ναύαρχο Swift για την ανάπτυξη του «πολέμου ελιγμών» από το βασιλικό ναυτικό τον 18ο αιώνα. Δυστυχώς δεν υπάρχει. Πριν μερικά χρόνια συνέφαγα με τον Andrew Gordonστο κέντρο ναυτικού πολέμου του βασιλικού ναυτικού κοντά στο Portsmouth, το οποίο είχε φιλοξενήσει το αρχηγείο των Συμμάχων την D-Day. Του είπα ότι θα ήθελα να προλογίσω ένα βιβλίο του για το βρετανικό ναυτικό του 18ου αιώνα. Μου είπε ότι δυστυχώς δεν υπήρχαν γραπτές πηγές γιατί οι αξιωματικοί του βασιλικού ναυτικού που είχαν διεξάγει αυτές τις επιχειρήσεις δεν είχαν γράψει τίποτα. Οι ιστορικοί περιορίζονται σχεδόν απόλυτα στις γραπτές πηγές. Αν δεν υπάρχουν η ιστορία δεν μπορεί να γραφτεί.
Όμως οι επιχειρήσεις αυτές διεξήχθησαν κατ΄ αυτόν τον τρόπο και αυτό το ξέρουμε γιατί αποτέλεσε τη βάση της ναυτικής υπεροχής των Βρετανών έναντι των Γάλλων το 1792-1815. Η υπεροχή αυτή δεν υπήρχε πριν. Εάν το γαλλικό ναυτικό δεν ήταν ποιοτικά ισοδύναμο με το βρετανικό κατά τη διάρκεια της Αμερικανικής Επανάστασης πιθανόν ο επίτροπος της βασίλισσας να βρίσκονταν ακόμη στη Φιλαδέλφεια.
Ούριοι άνεμοι λοιπόν στον Ναύαρχο Swift. Έχει ένα τεράστιο έργο μπροστά του. Όμως αυτό το έργο έγινε παλιότερα, είχε αποτέλεσμα και μπορεί να ξαναγίνει. Αν και ίσως θα πρέπει να εκτελέσουμε ένα ναύαρχο για να ενθαρρυνθούν οι υπόλοιποι (pour encourager les autres).
http://con-ops.blogspot.gr/2017/03/blog-post.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου