Το Μίλιον είχε μορφή τετραπύλου επιστεγασμένου με θόλο. Μπορεί να περιγραφεί διαφορετικά ως δύο ρωμαϊκές θριαμβικές αψίδες, οι οποίες σχημάτιζαν ένα τετράγωνο κτήριο το οποίο στην κορυφή του διέθετε τόξα πάνω στα οποία στηριζόταν θόλος. Ο θόλος διακοσμούνταν από τα αγάλματα του Κωνσταντίνου Α΄ και της μητέρας του Ελένης, τα οποία κοίταζαν προς τα ανατολικά και μεταξύ των οποίων υπήρχε ένας σταυρός συνδεδεμένος με ένα άγαλμα της Τύχης της πόλης. Στη βάση του κτηρίου αναγράφονταν οι αποστάσεις προς όλες τις μεγάλες πόλεις της Αυτοκρατορίας από την Κωνσταντινούπολη.
Ο Ιουστινιανός Α΄ πρόσθεσε στο Μίλιον ένα ηλιακό ρολόι, ενώ ο Ιουστίνος Β΄ διακόσμησε το κάτω μέρος με τα αγάλματα της συζύγου του Σοφίας, της κόρης του Αραβίας και της ανιψιάς του Ελένης. Το μνημείο ακόμη κοσμούνταν με έφιππα γλυπτά του Τραϊανού, του Αδριανού, του Θεοδοσίου Β΄ και με ένα χάλκινο άρμα του Ήλιου. Κατά το α΄ μισό του 8ου αιώνα οι θόλοι του κτηρίου φέρεται να ήταν ήδη διακοσμημένοι με ζωγραφικές παραστάσεις που απεικόνιζαν τις έξι, μέχρι τότε Οικουμενικές Συνόδους. Ο αυτοκράτορας Φιλιππικός (711-713) διέταξε να καταστραφεί η παράσταση της Στ΄ Οικουμενικής Συνόδου, η οποία καταδίκασε τον Μονοθελητισμό, μιας και ο ίδιος ήταν οπαδός του. Στη θέση της απεικονίστηκε ο Πατριάρχης Σέργιος, στη συνέχεια όμως ο διάδοχός του, Αναστάσιος Β΄ (713-715), αποκατέστησε την απεικόνιση της Στ΄ Οικουμενικής Συνόδου. Τελικά όλες οι απεικονίσεις των Οικουμενικών Συνόδων καταστράφηκαν στη διάρκεια της Εικονομαχίας από τον αυτοκράτορα Κωνσταντίνο Ε΄ και αντικαταστάθηκαν με σκηνές από τον Ιππόδρομο.
Όταν ο αυτοκράτορας Κωνσταντίνος Α' αναμόρφωσε την πόλη του αρχαίου Βυζαντίου, ώστε να μεταφέρει σε αυτό τη νέα πρωτεύουσα της Αυτοκρατορίας, χρησιμοποίησε ως πρότυπό του την ιταλική Ρώμη. Ανάμεσα στις υποδομές με τις οποίες προίκισε τη νέα πρωτεύουσα κατά το πρότυπο της παλιάς ήταν και το Μίλιον, το οποίο εκπλήρωνε την ίδια λειτουργία με τον χρυσό Μιλιοδείκτη (Milliarium Aureum), που βρισκόταν στο Φόρουμ της Ρώμης: ορίστηκε δηλαδή ως η αφετηρία όλων των δρόμων που οδηγούσαν στις ευρωπαϊκές πόλεις της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Βέβαια το κωνσταντινουπολίτικο Μίλιον ήταν κτήριο πολύ μεγαλύτερο και εντυπωσιακότερο από το αντίστοιχο ρωμαϊκό.
Το Μίλιον, καθώς ουσιαστικά ήταν το κέντρο της Αυτοκρατορίας και της πρωτεύουσας, έγινε μάρτυρας σημαντικών και ασήμαντων ιστορικών γεγονότων. Από την αρχή του 6ου αιώνα το κτήριο έγινε ένας όλο και πιο σημαντικός σταθμός στις αυτοκρατορικές πομπές, καθώς επρόκειτο για το σημείο, όπου οι δήμοι των Βενέτων και των Λευκών απέτιαν τιμές στον αυτοκράτορα.
Αναπαράσταση του μνημείου
Η κεντρική του θέση, απέναντι από το Αυγουσταίο, το καθιστούσε ιδανικό ορμητήριο κατά τη διάρκεια εξεγέρσεων, όπως συνέβη κατά τη στάση του Νίκα. Στα τέλη του 11ου αιώνα γύρω από το μνημείο έλαβαν χώρα συγκρούσεις, όπως αυτές μεταξύ του Νικηφόρου Γ΄ και του Αλεξίου Α΄ Κομνηνού ή εκείνες μεταξύ των αυτοκρατορικών δυνάμεων του Ανδρόνικου Α' Κομνηνού και της Μαρίας της Αντιοχείας. Κατά την περίοδο 1268 - 1271, μετά την κατάλυση της Λατινικής Αυτοκρατορίας, το Μίλιον (μαζί με το Αυγουσταίον) περιήλθαν στην κυριότητα του ναού της Αγίας Σοφίας.
Μετά την Άλωση της Κωνσταντινούπολης από τους Οθωμανούς (1453), το κτήριο έμενε στη θέση του έως το τέλος του αιώνα. Δεν γνωρίζουμε όμως την κατάστασή του, καθώς ο Κριστόφορο Μπουοντελμόντι στις αρχές του 15ου αιώνα κάνει μια απλή αναφορά σε αυτό, ενώ στις αρχές του 16ου αιώνα ο Γάλλος Πιέρ Ζυλ (Pierre Gylles) μιλά γι' αυτό με τρόπο που δίνει την εντύπωση ότι το μνημείο δεν υπήρχε πλέον. Το πιθανότερο είναι ότι κατεδαφίστηκε στις αρχές του 16ου αιώνα στο πλαίσιο έργων για τη διεύρυνση του συστήματος ύδρευσης και εξαιτίας της επακόλουθης ανέγερσης του γειτονικού υδραγωγείου.
Κατά τα έτη 1967 και 1968, μετά από μελέτες σχετικά με τη θέση του μνημείου και μετά την κατεδάφιση των σπιτιών που βρισκόταν επάνω από αυτό, οι ανασκαφές αποκάλυψαν κάποια θεμέλια και ένα θραύσμα, που ανήκει στο κτίριο και το οποίο έχει αναστηλωθεί και βρίσκεται στην αρχή της οδού Divan Yolu.
Πηγές 1-2-3 4
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου