«Δεν θα πάρουμε άλλα μέτρα λιτότητας»

Γράφει η Μαρία Νεγρεπόντη-Δελιβάνη 

Τάδε έφη προς πάσα κατεύθυνση, και όχι μόνο μία φορά, ο ΥΠΟΙΚ, με την ευκαιρία της ανάγκης κάλυψης του δήθεν «νέου» κενού-που δεν είναι φυσικά νέο, αλλά ήταν και αυτό, όπως όλα τα προηγούμενα, απολύτως προβλέψιμο-αφού φέρουν τις υπογραφές των δικών μας κυβερνητικών! Δήλωσε, λοιπόν, με μεγάλη αυτοπεποίθηση, ως συνήθως, ο κ. Στουρνάρας, ότι «δεν αντέχουμε άλλα οριζόντια… ή άλλα μέτρα λιτότητας», γι αυτό και τα μέτρα που θα πάρουμε - δεν θα είναι «νέα» (!!!), ούτε θα είναι «οριζόντια»- αλλά, θα είναι μόνο «διαρθρωτικά». Έφερε, μάλιστα, ως «αξιόπιστο παράδειγμα» ο κ. Στουρνάρας το ψαλίδισμα των δημοσίων επενδύσεων, μεταξύ άλλων, καθώς και γενικότερα τον περιορισμό των δημοσίων δαπανών.
Δεν θα κομίσω, ασφαλώς, γλαύκα εις Αθήνας- δεδομένου ότι και πρωτοετείς φοιτητές οικονομικών το γνωρίζουν- υπενθυμίζοντας ότι ο περιορισμός δημοσίων δαπανών, σε οποιαδήποτε οικονομία, καταλήγει σε αποτελέσματα που είναι δύσκολο, αν όχι αδύνατο, να διαχωριστούν από τα μέτρα, που εν πολλοίς παραπειστικά έχουν βαπτιστεί, από τους αρμοδίους μας, ως «οριζόντια».
Παρότι, λοιπόν, οι ακόλουθες παρατηρήσεις ανήκουν στην κατηγορία των αυταπόδεικτων, υπενθυμίζω ότι η μείωση δημοσίων δαπανών, από όπου κι αν αυτές περικόπτονται οδηγούν:
-σε αύξηση της ανεργίας, που στη χώρα μας είναι ήδη εκρηκτική, ιδίως και αν περιλαμβάνουν και κάποιες χιλιάδες από τις συνολικά 150.000, που οι δανειστές απαιτούν της απόλυσή τους- γιατί, όπως είναι γνωστό, και οι απολύσεις εκλαμβάνονται στη χώρα μας ως «διαρθρωτικά μέτρα»,
-σε πτώση της ζήτησης, από τους νέους ανέργους, αλλά και από τους επιχειρηματίες που θα βάλουν λουκέτο, εξαιτίας του περιορισμού των δημοσίων παραγγελιών,
-σε πτώση του εισοδήματος, του συνόλου των κατοίκων της χώρας, αλλά ιδίως εκείνων των οποίων η εξάρτηση από την παροχή δημοσίων υπηρεσιών κοινής ωφέλειας, εξαιτίας χαμηλών εισοδημάτων ή και ανεργίας τους, είναι εντονότερη,
-σε περιορισμό, ακόμη μεγαλύτερο του παρόντος, της οικονομικής δραστηριότητας, όπου θα λειτουργήσουν και έντονα αρνητικά αποτελέσματα επιταχυντή και πολλαπλασιαστή, με τα γνωστά δυσμενή αποτελέσματα,
-σε ακόμη μεγαλύτερο μαρασμό των ήδη αναιμικών ιδιωτικών επενδύσεων,
-σε ακόμη μεγαλύτερο βαθμό ανισότητας της κατανομής του εισοδήματος και του πλούτου, που ήδη έχει φθάσει σε επίπεδα παροξυσμού,
-σε ακόμη μεγαλύτερη ροπή προς αυτοκτονίες, προς αύξηση των αστέγων και των όσων προσπαθούν να επιβιώσουν από τα σκουπίδια,
-σε ακόμη μεγαλύτερη ΕΞΑΘΛΙΩΣΗ.
Συνοψίζοντας, είναι ξεκάθαρο ότι παρόμοιες δηλώσεις με τις παραπάνω υπουργικές, ουδόλως ανταποκρίνονται στην αλήθεια, είναι παραπειστικές και απλώς επιδιώκουν να κερδίσουν χρόνο, χωρίς να προσφέρουν την ελάχιστη λύση. Αντιθέτως, βυθίζουν την οικονομία, σε ακόμη σκοτεινότερο χάος. Διότι, το ελληνικό δράμα δεν είναι η συνεχής και αγωνιώδης προσπάθεια ικανοποίησης των ολοένα και πιο εγκληματικών απαιτήσεων των δανειστών μας, ανάμεσα από δύο δόσεις δανείων. Το πρόβλημά μας δεν αντιμετωπίζεται με στιγμιαίες λύσεις. Αντιθέτως, το πρόβλημά μας είναι ένα μη βιώσιμο χρέος, τώρα, σε 10 χρόνια, στον καιρό των δισέγγονων και τρισέγγονων μας. Αν αυτό το μέγα, το κυρίαρχο, το καθοριστικό των τυχών μας ελληνικό πρόβλημα δεν αντιμετωπιστεί επιτυχώς, και θα πρόσθετα, και κατεπειγόντως, η Ελλάδα έχει χαθεί. Ιδιαίτερα και επειδή, στο μεταξύ, πωλούνται τα πάντα στους εξαιρετικά ανυπόμονους και απαιτητικούς δανειστές μας που επείγονται να αποκτήσουν αμέσως το βιός μας, έναντι του γνωστού «πινακίου φακής». Επείγονται, γιατί προφανώς φοβούνται μήπως, στο μεταξύ, αφυπνιστούμε και θελήσουμε να προασπίσουμε τα δίκαιά μας. Στις απαιτήσεις τους αυτές περιλαμβάνεται, προφανώς, το σύνολο του ελληνικού δημόσιου πλούτου, υπόγειου, επίγειου και εναερίου, αλλά- προπαντός, να μη μας διαφεύγει αυτό- και η ιδιωτική περιουσία, κινητή και ακίνητη. Η ακίνητη, ήδη εξαερώνεται χάρη στους εντελώς παρανοϊκούς φόρους, που της επιβάλλονται και ότι απομείνει από την κινητή –μετά τις «οριζόντιες», και «μη οριζόντιες» αλλά πάντοτε δρακόντειες περικοπές- θα καταληστευθεί προφανώς μέσω του Ριφιφί που, όπως λέγεται, θα γίνει στις ιδιωτικές τραπεζικές καταθέσεις. Και… μετά; Αυτό είναι το πρόβλημα, με το οποίο θα πρέπει όλοι οι Έλληνες να ασχοληθούμε και όχι, βέβαια, με τα ακατάπαυστα και εκβιαστικά μέτρα, που δεν είναι δήθεν «νέα», δεν είναι δήθεν «οριζόντια» και δεν φέρνουν δήθεν «λιτότητα»… και όχι βέβαια με τα παραμύθια περί ”success stories”, περί δήθεν «δεικτών που πάνε καλά», περί δήθεν «πρωτογενούς πλεονάσματος» που δήθεν «θα μας σώσει» και περί άλλων παρομοίων τινών. Το ότι όλες, ανεξαιρέτως, οι μέχρι τώρα αιματηρές θυσίες του ελληνικού λαού ουδέν, απολύτως, απέδωσαν αποτελεί γεγονός για όλους όσοι «έχουν μάτια και βλέπουν». Αν, ωστόσο, έτσι εξακολουθήσουμε, θα είμαστε γενικά τελειωμένοι, σε πολύ μικρό διάστημα από σήμερα. Αισιοδοξία, λοιπόν, ναι χρειάζεται, αλλά αισιοδοξία που να εδράζεται σε βάσιμες ελπίδες.