Το πιπέρι χρησιμοποιούταν ιδιαίτερα από τους Βυζαντινούς. Οι έμποροι της εποχής εκείνης κουβαλούσαν με τα τσουβάλια το πιπέρι από τα βάθη της Ασίας και το πουλούσαν πανάκριβα.
Τα μοναστήρια όμως, που έκαναν εμπόριο, για τις ανάγκες τους, άρχισαν να παραγγέλνουν κι αυτά πιπέρι και να το πουλούν, όχι πια σε κόκκους – όπως γινόταν έως τότε – αλλά κοπανισμένο, σε σκόνη. Φυσικά, έτσι πουλιόταν πιο ακριβά.
Ωστόσο οι καλόγεροι δεν μπορούσαν να δουλέψουν εύκολα, επειδή το πιπέρι χωνόταν στη μύτη και στα μάτια τους.
Γι’ αυτό αναγκάζονταν να προσλαμβάνουν καλογεροπαίδια και να τα στρώνουν στο γουδί. Κι αυτά όμως δεν κατάφερναν να μένουν στη θέση τους για πολύ. Έτσι, το κοπάνισμα του πιπεριού κατάντησε να γίνεται μόνο από τους τιμωρημένους καλόγερους.
Όταν κανείς απ’ αυτούς έπεφτε σε παράπτωμα, του έλεγαν οι συνάδελφοί του: «Τώρα θα μάθεις πως το τρίβουν το πιπέρι».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου