Η εκπόρνευση των ΜΜΕ

Γράφει ο Βασίλης Φίλιας, καθηγητής κοινωνιολογίας και τ. πρύτανης της Παντείου*

Η πτώση της Δικτατορίας έδωσε στα Μ.Μ.Ε. τη δυνατότητα να αποκτήσουν αυξημένο κύρος και να λειτουργήσουν ως πραγματικό αντίβαρο της εκτελεστικής εξουσίας, δηλαδή να εκπληρώσουν ουσιαστικά την αποστολή τους ως "τέταρτη εξουσία". 
Ο λαός είχε πιστέψει ότι στη μεταπολίτευση τα ΜΜΕ θα συνέθεταν έναν μηχανισμό θωράκισης της Δημοκρατίας, όχι μόνο ασκώντας δημόσιο έλεγχο, αλλά και ως βασικός συντελεστής σχηματισμού και έκφρασης της κοινής γνώμης.
Τα ΜΜΕ στην μεταπολιτευτική Ελλάδα αντί να καλύψουν έστω και στοιχειωδώς αυτόν τον προβλεπόμενο και κατοχυρωμένο από το Σύνταγμα ρόλο τους εξελίχθησαν σε διαφθορείο ισότιμο και ανάλογο με εκείνο των πολιτικών παρασκηνίων και σε σύστημα παραπληροφόρησης και χειραγώγησης του λαού. Φαινόμενο αναμφισβήτητα παγκόσμιο, που όμως στην Ελλάδα είχε καθολικό χαρακτήρα, δηλαδή επεκράτησε ολοκληρωτικά.
Το βασικό και κύριο χαρακτηριστικό αυτής της εξέλιξης είναι η απόλυτη διαπλοκή των κυβερνήσεων με τους "μεγιστάνες" των ΜΜΕ. Υπόβαθρο αυτής της διαπλοκής είναι από κυβερνητικής πλευράς η αθέατη και ανομολόγητη οικονομική ενίσχυση των ΜΜΕ και από πλευράς ΜΜΕ η συγκάλυψη ή (και) ο εξωραϊσμός των όποιων κυβερνητικών ατασθαλιών και σκανδάλων.
Τα δισεκατομμύρια των δανείων σε εφημερίδες και κανάλια εξασφαλίστηκαν με κυβερνητικές παρεμβάσεις με αντάλλαγμα την ευμενή μεταχείριση και την υποστήριξη από τα "επιχορηγούμενα" ΜΜΕ.
Η άλλη πλευρά της ίδιας κατά βάση μεθόδευσης είναι η προνομιακή κατανομή των κρατικών δημοσιεύσεων και διαφημίσεων στα "ημέτερα" ΜΜΕ.
Αυτή είναι η μία όψη του νομίσματος. Η άλλη είναι η δημιουργία "μπλοκ" πληροφοριακού ελέγχου με το συνδυασμό εντύπων και ηλεκτρονικών μέσων.
Πάνω σ' αυτό ο Αλέκος Φιλιππόπουλος, ο σημαντικότερος "εφημεριδάς" της μεταπολίτευσης μου είχε πει χαρακτηριστικά. "Πρόκειται ουσιαστικά για μια μορφή πληροφοριακής δικτατορίας από τους μεγαλοεπιχειρηματίες των ΜΜΕ".
Όμως η υπόθεση δεν εξαντλείται σ' αυτά τα δεδομένα. Εξίσου σημαντική, αν όχι σημαντικότερη είναι η "εργολαβική" πλευρά των δραστηριοτήτων των μεγαλοεκδοτών. Με κυβερνητική ανοχή και παρά τις απαγορεύσεις του νόμου, που με διάφορες μεθοδεύσεις καταστρατηγείται -για να δοθούν τα σημαντικότερα παραδείγματα- ο ΔΟΛ (Λαμπράκης) και το "Έθνος" (Μπόμπολας) έχουν δημιουργήσει τεράστιες εργολαβικές επιχειρήσεις κατασκευής δημοσίων έργων και πραγματοποιούν ασύλληπτα κέρδη ενώ εκμεταλλεύονται "ευκαιρίες" στον πολιτισμό, τον τουρισμό και την παιδεία.
Η λογοκρισία που ασκείται από τα ελληνικά ΜΜΕ μόνο με εκείνη των ΗΠΑ μπορεί να συγκριθεί. Λογοκρισία, που ασκείται σε πολλά επίπεδα:
Πρώτο, με αυστηρή επιλογή, εκείνων, που μπορεί να δημοσιεύουν ή να εμφανίζονται, που είναι μόνο όσοι είναι αρεστοί του πολιτικο-δημοσιογραφικού συστήματος. Οι άλλοι αποκλείονται και με τον τρόπο αυτό κυρίως οι εφημερίδες, που ήταν φυτώρια ανάδειξης, στο παρελθόν, ταλαντούχων νέων ανθρώπων, προβάλλουν μόνο δευτεροκλασάτους οσφυοκάμπτες.
Δεύτερο, με αποκλεισμό κάθε κριτικής που "υπερβαίνει τα όρια", δηλαδή ασκείται σε βάθος που θίγει κατεστημένα συμφέροντα,
Τρίτο, με παράλειψη δημοσίευσης πληροφοριών -εσωτερικού ή εξωτερικού- που αποκαλύπτουν μια άλλη πραγματικότητα από εκείνη, που εμφανίζει το πολιτικό-δημοσιογραφικό μπλοκ.
Κατηγορείται από τους αγοραίους χρεοκόπους ο ελληνικός λαός ότι λειτουργούσε με τη νοοτροπία "καναπέ" και αδιαφορούσε για τα όσα αρνητικά συνέβαιναν γύρω του. Και ερωτάται: Είχε ποτέ ο ελληνικός λαός επαρκή, έντιμη και αντικειμενική πληροφόρηση από τα ΜΜΕ; προειδοποιήθηκε για το φιάσκο του χρηματιστηρίου, την εξώνηση των εθνικών συμφερόντων στο Ελσίνκι και τη Μαδρίτη, το ξεπούλημα της ελληνικής βιομηχανίας κ.λπ., κ.λπ.;
Όχι βέβαια, και όσοι τολμούσαν να το κάνουν είχαν πρόσβαση μόνο σε έντυπα ή κανάλια χαμηλής εμβέλειας.
Το γεγονός ότι το ΠΑΣΟΚ κυβέρνησε στα 2/3 του μεταπολιτευτικού χρόνου είχε ως συνέπεια ότι η διαπλοκή μεταξύ του κόμματος αυτού και των ΜΜΕ ήταν τέτοια ώστε ακόμα και αυτό το δεύτερο κόμμα εξουσίας, η Ν.Δ. είχε ανεπαρκή δημοσιογραφική κάλυψη και πάντως όχι από τα μέσα μεγάλης κυκλοφορίας.
Χωρίς την βοήθεια των ΜΜΕ δεν θα είχε επέλθει αυτή η γενικευμένη εξαχρείωση του δημοσίου βίου, ούτε η αναξιοκρατία θα είχε πάρει αυτές τις διαστάσεις.
Συνέπεια και συνέχεια αυτής της αρνητικής λειτουργίας ήταν και η πολύπλευρη υποστήριξη του μνημονίου, των συμφωνιών της υποτέλειας, των ασύδοτων παρεμβάσεων του ΔΝΤ και της Τρόικας στη χώρα μας.
Εκ των υστέρων βέβαια οι ίδιοι αυτοί κυρίαρχοι των Μέσων και οι καλοπληρωμένες χρυσές πένες τους ανέκρουσαν πρύμνα, όπως και οι θλιβεροί κοινοβουλευτικοί καραγκιοζοπαίχτες της πολιτικής που ψήφισαν χωρίς να διαβάσουν το μνημόνιο αντιμέτωποι με τη λαίλαπα των καταστροφικών συνεπειών και την αντίδραση του λαού.
Και πάλι, όμως, ψεύδονται και λένε τις μισές αλήθειες, ώστε όλοι οι πρωτεργάτες τις εθνικής μας προδοσίας, που συντελέστηκε να πέσουν στα μαλακά. Θυμήθηκαν ξαφνικά το εθνικό συμφέρον και το πατριωτικό καθήκον, έννοιες που είχαν ξεχάσει για δεκαετίες για χάρη των οποίων υποτίθεται ότι "θυσίασαν" προσωπικές φιλοδοξίες και επιδιώξεις.
Μόνο, που δεν γίνονται πλέον πιστευτοί από τον λαό, που σ' όλη την διάρκεια της μεταπολίτευσης εκμαύλιζαν και εξαπατούσαν. Οι όροι του παιχνιδιού έχουν αλλάξει ριζικά και έχουν οριστικά χάσει την έξωθεν καλή μαρτυρία.
Πολιτικές και δημοσιογραφικές "κολοτούμπες" τύπου "Μέγκα", "Έθνους", συγκροτήματος Λαμπράκη κ.λπ. δεν πρόκειται να τους σώσουν από τη βαριά ταφόπλακα της Ιστορίας, που θα καταπλακώσει όταν τολμήσουν να τεθούν υπό την κρίση του λαού.
Του λαού, ο οποίος επιτέλους έχει μια άλλη δυνατότητα έκφρασης και πληροφόρησης, που είναι το διαδίκτυο, ένα θανάσιμο κίνδυνο για την επίσημη και κατεστημένη "ενημέρωση".
Παρά τα διαφημιστικά τρυκ και τις ελκυστικές προσφορές δώρων που δεν εφαρμόζονται σε κανένα άλλο μέρος του κόσμου η κυκλοφορία των εφημερίδων και η ακροαματικότητα των καναλιών πέφτει συνεχώς, εκτός από την Κυριακή, ημέρα των ειδικών "παροχών".
Στην Ελλάδα δεν υπάρχει κάποιος μεγιστάνας τύπου Μπερλουσκόνι, που να ελέγχει ταυτόχρονα έντυπα και ηλεκτρονικά ΜΜΕ, πολλά γήπεδα και επιχειρήσεις θεάματος. Αν παρόλα αυτά ούτε ο Καβαλιέρε στην Ιταλία δεν σώθηκε, στην Ελλάδα ο καταποντισμός της πολιτικο-δημοσιογραφικής διαπλοκής είναι βέβαιος και θα γίνει όχι μόνο με την κατηγορία της ανικανότητας, αλλά με το στίγμα της προδοσίας και εθνικής αναξιότητας.
Το ρεύμα της ολοκληρωτικής απαξίωσης αυτής της καμόρας, που καθόριζε τη μοίρα του έθνους για σαράντα περίπου χρόνια είναι μη αναστρέψιμο. Επιβιώνει ακόμα οριακά με το "φιλί της ζωής" που του δίνει η Διεθνής της παρασιτικής κερδοσκοπίας.

                                                                              ***

Βασικό έγκλημα καθοσίωσης των ΜΜΕ πέραν από τα όσα ήδη προαναφέρθηκαν είναι ότι σε κάθε κρίσιμη φάση π.χ. τα Ίμια, το κυπριακό δημοψήφισμα για το σχέδιο Ανάν, την υπόθεση Οτσαλάν κ.ο.κ. -συνέβαλαν με κάθε τρόπο στην υποταγή στα κελεύσματα των "εταίρων και φίλων" μας.
Αποκορύφωμα βέβαια η συναποδοχή από τα ΜΜΕ των μνημονίων, των ενδιάμεσων συμφωνιών κ.λπ. με πρόταξη του φόβου πτώχευσης και εξόδου από το Ευρώ.
Τα ΜΜΕ ακόμα και όταν "διαφωνούν" επισείουν τους μπαμπούλες αυτούς σε τρόπο ώστε να αποκλείεται η αναζήτηση άλλων λύσεων τύπου Τουρκίας, Αργεντινής, Μεξικού, Ισημερινού κ.ο.κ. Αυτό πρακτικά σημαίνει τη συνέχιση της ίδιας γραμμής πλεύσης με έμμεση προσπέλαση και δια της τεθλασμένης. Από σκοπιμότητα ή καιροσκοπισμό στην συντριπτική τους πλειοψηφία τα ΜΜΕ καθυστέρησαν εσκεμμένα να δώσουν τις απαραίτητες πληροφορίες για τις δυνατότητες αντιμετώπισης της κρίσης σε τρόπο ώστε επέτειναν στο έπακρο την σύγχυση και την αγωνία του λαού.
Η εκπόρνευση μια τεσσαρακονταετίας δεν μπορεί να ξεχαστεί με σημερινές δηλώσεις μετανοίας.
Τα ΜΜΕ είχαν πάμπολλες ευκαιρίες να επιλέξουν στρατόπεδο: το λαό και το έθνος με τα συμφέροντά του ή το διεφθαρμένο ηγετικό κατεστημένο. Έκαναν το δεύτερο. Μια επιλογή, που αναγκαστικά θα πληρώσουν, δεδομένου ότι έχουν εξαντληθεί τα όρια "αναβάπτισης" και η ώρα του απολογισμού και της απόδοσης ευθυνών έρχεται αναπόφευκτα. Και ασφαλώς πολύ ζοφερότερες διαγράφονται οι προοπτικές και τις "χρυσές πένες", που εξαργύρωσαν την πουλημένη τους γραφίδα με κυβερνητικές θέσεις εργασίας. Ειδικά πάνω σε αυτούς θα ξεσπάσει το μένος του λαού, ίσως χειρότερα απ' ότι θα εκφραστεί στους επαγγελματίες πολιτικούς.
Εξίσου καταστροφική με την εκπορνευτική πολιτική λειτουργία των ΜΜΕ είναι η κοινωνική.
Ειδικότερα η ιδιωτική τηλεόραση συνθέτει ένα σύστημα αντικοινωνικών προτύπων ολέθριων, ιδιαίτερα για την νεολαία:
- Η βία καθαγιάζεται και νομιμοποιείται σε τρόπο ώστε τα ΜΜΕ να λειτουργούν ως σημαντικότατος συντελεστής αύξησης της εγκληματικότητας,
- Οι λεγόμενες "λάιφ στάιλ" εκπομπές συνιστούν φυτώρια αποβλάκωσης με "διαλόγους" και "σόου" επιπέδου λαχαναγοράς και εμετικά χαριτολογήματα,
-Η διαφθορά εμφανίζεται ως συγχωρητέα εφόσον οδηγεί σε κοινωνική αναρρίχηση και επιτυχία,
-Το ταλέντο στους μεν αρσενικούς "παρουσιαστές" εξαντλείται σε γελοία θηλυπρεπή "σουσούμια", στις δε "παρουσιάστριες" σε επίδειξη μηρών, γοφών και μαστών και σε υστερικές ασυνάρτητες φωνασκίες διανθισμένες από ανεξήγητες εκρήξεις γέλωτος και ακατανόητα "αστειάκια",
- Οι ηλίθιες συναισθηματο-σεξουαλικές περιπέτειες του "λάιφ στάιλ" κυκλώματος εμφανίζονται ως ειδήσεις πρώτου μεγέθους,
- Η έννοια της προσωπικότητας καταλύεται, διότι όλες οι εκπομπές αυτού του τύπου αναδεικνύουν ως σημαντικά πρόσωπα άτομα χαμηλοτάτου διανοητικού επιπέδου και καμιάς ξεχωριστής ικανότητας.
Αυτά όλα δεν σημαίνουν ότι δεν γίνονται και καλές εκπομπές, αλλά κυρίως στις νεκρές μεταμεσονύκτιες ώρες προς όφελος απομάχων υπερηλίκων, που πάσχουν από αϋπνίες... 
* Από το τελευταίο βιβλίο του " Από την εξαχρείωση στην εξαθλίωση (1974 -2012)" 

ΠΗΓΗ