Της Μαρίας Νεγρεπόντη-Δελιβάνη
Δεν υπάρχει, δυστυχώς πια, αμφιβολία, ότι η υπογράφουσα και όσοι ακόμη υποστηρίζαμε, από την αρχή της εποχής των απάνθρωπων μνημονίων ότι οδηγούμαστε ακάθεκτοι στην καταστροφή, είχαμε δίκαιο.
Δεν ξέρω τι μπορεί να επιδίωκαν οι ελληνικές κυβερνήσεις των τελευταίων τεσσάρων περίπου ετών, με τις ανεδαφικές διαβεβαιώσεις τους ότι «πάμε καλά» και με τους μύθους τους περί δήθεν “success story”, γιατί μου είναι δύσκολο να πιστέψω ότι οι αρμόδιοι δεν ήταν σε θέση να αντιληφθούν το αυταπόδεικτο: δηλαδή, ότι χρέος που συνεχώς διευρύνεται ως ποσοστό στο ΑΕΠ, επειδή αυτό το τελευταίο υποχωρεί συνεχώς, ακολουθώντας τους ανεξέλεγκτους ρυθμούς μιας πρωτοφανούς, για περίοδο ειρήνης, ύφεσης, δεν είναι, και δεν μπορεί να γίνει διαχειρίσιμο.
Οι αρμόδιοι, και όχι μόνο Έλληνες, αλλά και οι έξωθεν συνεργάτες τους δανειστές μας, για ανεπίτρεπτα μακρύ διάστημα, γαντζώνονταν στην κυριολεξία από εντελώς οριακές και πλήρως ασήμαντες μεταβολές, μιας κατά τα άλλα σταθερής μας πορείας προς την άβυσσο. Και με βάση αυτά τα «τίποτε» ανήγγειλαν θριαμβευτικά και χωρίς ενδοιασμούς τη δήθεν έξοδό μας από την κρίση. Στην ίδια αυτή κατηγορία ανήκει και η καλλιέργεια υπέρμετρων ελπίδων για δήθεν βελτίωση της τύχης μας χάρη στην επίτευξη πρωτογενούς πλεονάσματος, που φυσικά ουδόλως καθιστά διαχειρίσιμο το τεράστιο και συνεχώς διογκούμενο χρέος μας. Θα επαναλάβω γι' ακόμη μια φορά ότι θεωρώ αδύνατη την υπόθεση ότι δεν ήξεραν, δεν είχαν επαφή με τη συντριπτική ελληνική πραγματικότητα, και τελικά μπορούσαν αφελώς να πιστεύουν στην ανέγερση χάρτινων πύργων στην άμμο, αλλά και να τάζουν χωρίς διακοπή στον εξαθλιωμένο ελληνικό λαό «λαγούς με πετραχήλια». Σε τελική ανάλυση, υπήρχαν και οι στρατιές των συμβούλων… που δεν μπορεί, κάποιες εικόνες θα περνούσαν οπωσδήποτε από το μυαλό τους, σχετικά με την ζοφερή ελληνική πραγματικότητα.
Η απρόσκοπτη, όμως, διαπίστωση ότι Ελληνες και ξένοι αρμόδιοι έκρυβαν την αλήθεια, από τον ελληνικό λαό και, πολύ συχνά, σε μουσική συγχορδία μεταξύ τους τον αποκοίμιζαν, δεν απαντά στο γιατί είχε προκριθεί αυτή η μεθόδευση, τι επιδιώκονταν μέσα απ’ αυτήν, τι αναμενόταν, τι είδους φόβους συγκάλυπτε, από τι προσπαθούσε να ξεφύγει. Τελικά, όλα συγκλίνουν στο ότι, η ελληνική κυβέρνηση και, ίσως και η τρόικα προσπαθούσαν, με απόγνωση, να κερδίσουν καιρό. Ερωτάται, ωστόσο, τι ήταν λογικό να ελπίζουν ότι θα κερδίσουν μέσω του δραματικά αδιέξοδου προγράμματος της τρόικας, που επιδείνωνε συνεχώς την κατάσταση, εξαιτίας της αλύπητης προσφυγής σε μέτρα αφανισμού της οικονομίας και της κοινωνίας, φέρνοντας την αναπόφευκτη έκρηξη όλο και πιο κοντά.
Είναι εδώ και κάποιο καιρό γνωστό ότι το τραγικό λάθος του ΔΝΤ, που κατέστρεψε την Ελλάδα, βυθίζοντάς την σε ύφεση μέχρι και 200% εντονότερη σε σχέση μ’ αυτήν που, εσφαλμένα είχε προγραμματιστεί, ομολογήθηκε με απόλυτη ειλικρίνεια και σαφήνεια, από τον επικεφαλής μακροοικονομολόγο του, τον Ολιβιέ Μπλανσάρ, τις πρώτες ημέρες του Ιανουαρίου του 2013. Η ομολογία αυτή, διανθισμένη και με αιχμές εναντίον της ΕΕ, για την εγκληματική της αργοπορία να προχωρήσει σε αναδιάρθρωση/αναδιαπραγμάτευση του χρέους, αποτελούσε ταυτόχρονα και κατά κάποιο τρόπο αναγγελία της πρόθεσης αποχώρησης του ΔΝΤ από την τρόικα, εφόσον το ταμείο δεν έχει το δικαίωμα να δανείζει οικονομίες των οποίων το χρέος είναι μη διαχειρίσιμο, όπως είναι το ελληνικό. Είχαν, βέβαια, προηγηθεί οι γνωστές αλχημείες του ΔΝΤ, με τη σύμπραξη της ΕΕ, να βαφτίσουν δηλαδή το ελληνικό χρέος, που δεν ήταν βιώσιμο, ως βιώσιμο, παρατείνοντας το χρόνο λήξης από το 2020 στο 2024, και αποδεχόμενοι αυθαίρετα ως κρίσιμο ποσοστό του στο ΑΕΠ, από 120 αρχικά σε 124 .
Θα ανέμενε, λογικά, κανείς, ως απάντηση στην ομολογία αυτή του Ολιβιέ Μπλανσάρ, μια γενική κινητοποίηση των αρμοδίων της ΕΕ και της Ελλάδας, για άμεση αναθεώρηση αυτού του, επίσημα πια, αναγνωρισμένου ως καταστρεπτικού ελληνικού προγράμματος, ώστε να περιοριστούν οι απάνθρωπες συνέπειες σε όλους, ανεξαιρέτως, τους τομείς. Οι εξελίξεις, όμως, αποδείχθηκαν έξω από κάθε έννοια και περιεχόμενο λογικής. Όσο απίστευτο και αδιανόητο κι αν είναι, αποτελεί ωστόσο τη θλιβερή πραγματικότητα. Συγκεκριμένα, οι Ελληνες αρμόδιοι συμπεριφέρθηκαν ωσάν να μην άκουσαν τη δήλωση του Ολιβιέ Μπλανσάρ και ακόμη χειρότερα ωσάν να μην τους αφορούσε η δήλωση αυτή, περί του τραγικού λάθους. Εξακολούθησαν να ασχολούνται με την ανάγκη για… «ριζικές μεταρρυθμίσεις», χωρίς όμως ουδέποτε να προσδιορίζουν το περιεχόμενό τους, το μέγεθος των θυσιών που συνδέονται μ’αυτές, καθώς και την έκταση των αναμενόμενων αποτελεσμάτων. Και το πιο τραυματικό είναι ότι κυβερνητικοί οικονομικοί παράγοντες, ακόμη και μετά την ομολογία του λάθους, ακόμη και τώρα που οι χάρτινοι πύργοι γκρεμίστηκαν, επαίρονται να δηλώνουν ότι… «τόλμησαν να προβούν σε ριζικές μεταρρυθμίσεις»! Δεν αντιλαμβάνονται, άραγε, ότι η «τόλμη» τους αυτή, δημιούργησε χιλιάδες επιπλέον απελπισμένους ανέργους, οδήγησε στην αυτοκτονία χιλιάδες άτομα, έκανε άστεγους χιλιάδες Έλληνες, φτωχοποίησε το 70% του ελληνικού λαού, έδιωξε τα καλύτερα μυαλά των νέων εκτός Ελλάδας;;;; Δεν συνειδητοποιούν, ενόσω πιπιλίζουν την καραμέλα των «ριζικών μεταρρυθμίσεων», ότι οι μεταρρυθμίσεις δεν αποφασίζονται και δεν εκτελούνται σε μια νύκτα, αλλά αντιθέτως απαιτούν χρόνο, σοβαρή μελέτη των επιπτώσεών τους και των μέτρων που πρέπει να ληφθούν για περιορισμό των αρνητικών αποτελεσμάτων τους, ενώ αποτελούν τον μεγαλύτερο κίνδυνο πρόκλησης ανθρωπιστικών καταστροφών, όταν εκτελούνται με ασύγγνωστη επιπολαιότητα, όπως αυτές στην πατρίδα μας;
Τις γενοκτονικές αυτές μεταρρυθμίσεις, είναι βέβαια γνωστό ότι τις απαιτεί η τρόικα. Και είναι, επίσης, γνωστό ότι Ελληνες κυβερνητικοί έβαλαν την υπογραφή τους κάτω απ’ αυτές. Καθώς πρόκειται για εγκληματικής υφής ανειλημμένες υποχρεώσεις, που υπόσχονται να εξαφανίσουν ένα ολόκληρο έθνος από προσώπου γης, αλλά και κυρίως καθώς το όλο πρόγραμμα της τρόικας αποδείχθηκε τραγικά λανθασμένο, είναι σαφές ότι η επιβίωσή μας επιβάλλει την μη τήρησή τους.
Είναι, εξάλλου, ενδιαφέρον να παρατηρηθεί ότι η ομολογία του λάθους του ΔΝΤ εγκαινίασε μια νέα φάση στις σχέσεις του με την ΕΕ. Εννοώ, ότι στη συνέχεια ξέσπασε άγριος καυγάς και αλληλοκατηγορίες ανάμεσα στην ΕΕ και στο ΔΝΤ, για το ποιος φταίει περισσότερο που η Ελλάδα χαροπαλεύει. Και, έτσι, μεταξύ όλων των άλλων, χάρη κυρίως στην κυνική ομολογία του Ζαν-Κλωντ Τρισέ, επιβεβαιώθηκε η άποψη πολλών από μας ότι, δηλαδή, η χώρα μας ήταν το εξιλαστήριο θύμα, για να μη διακινδυνεύσει η υπόλοιπη Ευρώπη, από μια έγκαιρη και αποτελεσματική αναδιάρθρωση/αναδιαπραγμάτευση του χρέους μας. Τρομάζει ασφαλώς η, πέρα από κάθε αμφιβολία, διαπίστωση ότι η σωτηρία ή η καταστροφή των κρατών-μελών της ευρωζώνης αποτελεί, τελικά, πεδίο ελεύθερων επιλογών των αξιωματούχων της. Έτσι, σε μια και μόνη ημέρα καταστράφηκε η ανθούσα οικονομία της Κύπρου, και σε σημαντικό βαθμό, το αστροπελέκι της ΕΕ το δέχθηκαν, εκτός από την Ελλάδα, και η Πορτογαλία, αλλά και η Ιρλανδία.
Η αμηχανία της ελληνικής κυβέρνησης, απέναντι στην ομολογία του λάθους, από το ΔΝΤ δεν διήρκεσε πολύ. Περιέργως, την διαδέχθηκε μια περίοδος, που άνετα θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως αυθεντικής ιλαροτραγωδίας. Αντί, δηλαδή, να γίνει μια σοβαρή και συντονισμένη επίδειξη ισχυρής αντίδρασης και έντονης αποδοκιμασίας του λάθους, που συσσώρευσε ανεξέλεγκτης έκτασης εθνικά δεινά, και αντί να απαιτήσουμε το δίκαιό μας, δηλαδή την άμεση αλλαγή της επίσημα πια αναγνωρισμένης ως λανθασμένης πολιτικής, επινοήθηκε η “success story”!! Με καθημερινές δηλώσεις Ελλήνων και ξένων αξιωματούχων, το λάθος του ΔΝΤ, που ουσιαστικά έθετε ταφόπετρα σε κάθε μορφής ελπίδα εξόδου από την κρίση, αποσιωπήθηκε εντελώς, και τη θέση του, ω του θαύματος, κατέλαβε η “success story”!!! «Πηγαίνουμε καλά», έλεγαν σε όλους τους τόνους οι αρμόδιοι… προσκόμιζαν μάλιστα και… στατιστικά δεδομένα περί του λόγου τους το αληθές. «Λάμπει το φως στο τέλος του τούνελ» επαναλάμβαναν τα φερέφωνα πολλών ΜΜΕ. Ένας αρρωστημένος ενθουσιασμός άκρατης επιπολαιότητας είχε επιστρατευθεί, στη μαρτυρική Ελλάδα, και προσπαθούσε, με κάθε μέσο και κάθε μεθόδευση, να επιβληθεί και να σκεπάσει τη χώρα που ψυχορραγούσε… Ειδικότερα η “success story» εμφανίστηκε ως πολυτελής κορώνα στην κεφαλή των οικονομολόγων της κυβέρνησης, που αγνοώντας επιδεικτικά το γεγονός πως όλες-μα όλες οι προβλέψεις τους αποδείχθηκαν τραγικά εσφαλμένες, επιδίδονταν με στόμφο και σημαντική δόση υπεροψίας, σε νέες… ακόμη πιο έωλες από τις προηγούμενες.
Και, ακριβώς, επάνω στην τρελή χαρά και στη μεγάλη γιορτή για το “success story” και τα δήθεν «καταπληκτικά οικονομικά μας επιτεύγματα», έσκασε τον Μάιο η έκθεση του βελγικού κέντρου ερευνών Bruegel, που υπογράμμιζε αυτό που, άλλωστε, ήταν ορατό και διά γυμνού οφθαλμού: ότι δηλαδή «η Ελλάδα δεν βρίσκεται σε διαδικασία ανάρρωσης». Και αμέσως μετά, στις 6 Ιουνίου η παραπάνω αυτή έκθεση ακολουθήθηκε από πικρή ανάλυση του ΔΝΤ που και αυτό διαπίστωνε ότι «ούτε η εμπιστοσύνη, ούτε η υγιής ανάπτυξη είχαν επιστρέψει στην Αθήνα». Την ίδια περίπου στιγμή πρόβαλαν και τα λάθη των Ρόγκοφ και Ράινχαρτ, που διαπιστώθηκαν από φοιτητή των οικονομικών, σχετικά με το κρίσιμο ποσοστό του χρέους στο ΑΕΠ, που το καθιστά μη διαχειρίσιμο, και που δεν είναι το 90%, αυτό που γινόταν ως τώρα δεκτό, αλλά πολύ υψηλότερό του. Και, πλέον, σε κατάσταση υπέρμετρου τρόμου διαπιστώνει ο μέσος Ευρωπαίος πολίτης, και όχι μόνο, ότι η ζωή του και η τύχη του είναι έρμαιο των εμπνεύσεων, των πειραματικών διαθέσεων, των λαθών υπολογισμού, των επικίνδυνων φιλοδοξιών των ισχυρών, αλλά και γιατί όχι, και μιας σειράς συνωμοσιών… που μπορεί να αποβλέπουν στη γερμανοποίηση της Ευρώπης, στην παγκόσμια διακυβέρνηση, στο διαχωρισμό των Ευρωπαίων πολιτών σε άρχοντες και δούλους κ.ο.κ.Οι κακές εκθέσεις για την πορεία της ελληνικής οικονομίας έπληξαν ανεπανόρθωτα τις βάσεις και τη φιλοσοφία του “success story”, και δημιούργησαν ακόμη εντονότερα ερωτηματικά, για το τι τέλος πάντων μπορεί να επιδιώκουν οι Ελληνες αρμόδιοι από τη συνεχή προσπάθεια συσκότισης της πραγματικότητας, εφόσον είναι αναμφισβήτητο ότι το πέρασμα του χρόνου επιδεινώνει το σύνολο των δεδομένων. Και από την άλλη πλευρά, ίσως και να μην είναι παράδοξο, ίσως και να έπρεπε να αναμενόταν η συμπεριφορά της τρόικας. Που, ωσάν να μη συνέβη απολύτως τίποτε, η τρόικα επέλεξε να εντατικοποιήσει τις παράλογες, τις φανατισμένες, τις γενοκτονικές απαιτήσεις της, από την ελληνική οικονομία που, αναμφίβολα, πνέει τα λοίσθια. Οι τροικανοί δηλώνουν μη ικανοποιημένοι από την ήδη πλήρη εξαθλίωση της αγοράς εργασίας, όπου επιστήμονες με μεταπτυχιακό αμείβονται με ημερομίσθιο… 17,50Ε δουλεύοντας 12ωρο! Θέλουν και… άλλη και πέρα από αυτήν «απελευθέρωση της αγοράς εργασίας». Δεν δίνουν, είπαν, οι τροικανοί τη δόση μας του δανείου, αν δεν απολυθούν, αμέσως-τώρα, 2000-2500 δημόσιοι υπάλληλοι. Δεν το είπαν, ακριβώς έτσι, αλλά άφησαν να εννοηθεί, ότι λάθος-ξελάθος του ΔΝΤ αποτελεί ζήτημα τιμής για τους τροϊκανούς, ζήτημα ικανοποίησης του μένους τους εναντίον του δημόσιου τομέα, η άμεση απόλυση των δημοσίων αυτών υπαλλήλων. Οι απολύσεις αποτελούν μέρος των διαρθρωτικών ή ριζικών μεταρρυθμίσεων! Οι τροϊκανοί θέλουν αμέσως-τώρα γενικό ξεπούλημα όλης της χώρας, και διαφορετικά θα τα βρουν από αλλού τα δισεκατομμύρια που τους λείπουν και που απαιτούν. Προσιτές μέθοδοι, εκτός των απολύσεων, κλείσιμο νοσοκομειακών μονάδων, πανεπιστημίων, συνέχιση μείωσης ή και κατάργησης συντάξεων, επιδρομή στις καταθέσεις ιδιωτών, δήμευση ακινήτων κ.ο.κ… υπάρχει ακόμη λίπος, κατά την προσφιλή ρήση του Γιώργου Παπακωνσταντίνου!
Και μέσα στην παραζάλη των καταιγιστικών απαιτήσεων της τρόικας, σε συνδυασμό και με την αδύναμη, τελικά, συνταγή των επίορκων-κοπανατζήδων, που με τίποτε δεν έπιαναν τη νόρμα…., αλλά και με τις δυσκολίες που εμφανώς αντιμετώπιζε ο κ. Μανιτάκης, αναφορικά με την οριστικοποίηση των χαρακτηριστικών, που έπρεπε να φέρουν οι απολυόμενοι, ήρθε ο από μηχανής Θεός: οι εργαζόμενοι στην ΕΡΤ. Την κλείνουμε, μαυρίζουμε τις οθόνες, απολύουμε τον αριθμό των εκεί εργαζομένων, για να ικανοποιηθεί η τρόικα, και… βλέπουμε στη συνέχεια. Στη συνέχεια, το κλείσιμο και άλλων οργανισμών, αδιακρίτως πάντοτε και με αποκλειστικό στόχο την ικανοποίηση των τροϊκανών, εικάζεται λογικά ότι θα διευκολυνθεί.
Με την ΕΡΤ ακολουθήθηκε η γνωστή και παγιωμένη πια μεθόδευση της διάβρωσης, πριν από την τελική επίθεση: παράλογα υψηλοί μισθοί, τεμπελιά, αναποτελεσματικότητα κ.λπ., κ.λπ, που παραδόξως επηρεάζουν ακόμη σημαντικό τμήμα πολιτών αυτού του τόπου, που αναμασούν τις ανεδαφικές, εν πολλοίς κατηγορίες, εναντίον επιλεγμένων κοινωνικοοικονομικών ομάδων, αν και έχουν προηγηθεί πανομοιότυπες εκστρατείες εναντίον των δασκάλων/καθηγητών, των δημόσιων υπαλλήλων γενικώς, των ταξιτζήδων, των φαρμακοποιών κ.ο.κ. Ασφαλώς, υπήρχε σωρεία μη ικανοποιητικών χαρακτηριστικών στη δολοφονημένη ΕΡΤ, με κυριότερο το «φερεφωνικό» της κυβερνητικής πολιτικής. Ωστόσο, οι πρόσφατες εντονότατες λαϊκές αντιδράσεις απέδειξαν ότι η ανοχή των πολιτών στις αξιοθρήνητες, παραπειστικές, μη δημοκρατικές αυτές μεθοδεύσεις έχει όρια, που αν ξεπεραστούν, οι εξελίξεις είναι ανεξέλεγκτες.
Διαισθάνομαι, όμως, ότι αυτή η ερμηνεία του πραξικοπήματος, που συντελέστηκε με την ΕΡΤ, που επιπλέον ήταν και κερδοφόρα, διηγείται ίσως τη μισή αλήθεια. Γιατί, η άλλη μισή θα πρέπει πιθανότατα να αναζητηθεί στο σοκ, που προκάλεσε στην Κυβέρνηση, η βίαιη διακοπή του παραμυθιού του “success story”. Τι θα λένε, τώρα, οι αρμόδιοί μας, για το πού πάνε τα πράγματα, χωρίς “success story”; Πώς θα δικαιολογήσουν ότι το δήθεν φως, που δήθεν έβλεπαν, έγινε τώρα πιο μαύρο σκοτάδι από πριν;
Γι αυτό, δεν μπορεί και ούτε πρέπει να αποκλειστεί η υπόθεση ότι το πραξικόπημα της ΕΡΤ ήταν απαύγασμα μιας καλά μελετημένης απόφασης, που απέβλεπε στην, όσο γίνεται, πιο ανώδυνη αποχώρηση της τρικομματικής κυβέρνησης, από την επερχόμενη καταιγίδα. Μια καταιγίδα που απειλεί να συμπαρασύρει τα πάντα.
Ασφαλώς, εκεί που, τώρα, φαίνεται να οδεύουμε, πηγαίναμε ουσιαστικά από την αρχή, αλλά δεν θέλαμε, ή ορθότερα δεν μας άφηναν να το συνειδητοποιήσουμε. Ασφαλώς, θα υπήρχε ελπίδα αν είχαμε κάνει, από την πρώτη στιγμή –όπως υποστηρίχθηκε με επιμονή από την υπογράφουσα και όχι μόνο- παύση εξωτερικών πληρωμών. Αλλά, τότε, οι αρμόδιοι δικοί μας μιλούσαν περί δήθεν καταστροφής- ωσάν να μην ήρθε δριμύτερη και χωρίς την παύση πληρωμών. Και περί καταστροφής, επίσης, μιλούσαν αναφορικά με την αναδιάρθρωση/αναδιαπραγμάτευση που –όπως το υποστήριξα από την πρώτη ώρα-αποτελούσε τη μοναδική οδό σωτηρίας μας.
Η κατάσταση στην οποία έχουμε περιέλθει-που δεν είναι, ακόμη, ο πάτος- είναι αποτέλεσμα συσσωρευμένων και κατ’ εξακολούθηση εγκλημάτων, εναντίον της Ελλάδας και του λαού της. Και, ας μου επιτραπεί να προσθέσω ότι εκ των αποτελεσμάτων, πρόκειται περί στυγερών εγκλημάτων.
Η πάγια δικαιολογία των εγκλημάτων αυτών συνδεόταν άμεσα με τον Αρμαγεδδών της δραχμής. «Το εισόδημά μας, θα μειωθεί κατά 50%» έλεγαν τα κάθε μορφής φερέφωνα –και, όπως ήταν αναμενόμενο με μαθηματική ακρίβεια, το εισόδημά μας μειώθηκε και πάνω, ίσως από 50%, χωρίς τη δραχμή! «Δεν θα έχουμε πετρέλαιο και θα παγώσουμε το χειμώνα» συνέχιζαν οι ιεροκήρυκες του άρρωστου ευρώ. Αλλά, στο φετινό χειμώνα παγώσαμε, και κάψαμε δάση κ.λπ. χωρίς τη δραχμή!
Οι δικοί μας αρμόδιοι έβλεπαν τους εαυτούς τους σκαρφαλωμένους στα δένδρα, με τη δραχμή… και γι’ αυτό δεν επιχείρησαν όσο ήταν ακόμη καιρός, να την χρησιμοποιήσουν, τουλάχιστον, ως όπλο για μια πιο ανθρώπινη διαπραγμάτευση, από την ανύπαρκτη, δηλαδή από την πλήρη και εξευτελιστική υποτέλεια. Το όπλο της επιστροφής στη δραχμή θα μπορούσε να φέρει αποτελέσματα, ενόσω ακόμη οι δανειστές μας ήταν υπερπλήρεις με ελληνικά ομόλογα, αλλά όχι πια τώρα.
Και τώρα; Μα είναι σαφές ότι οι αρμόδιοι μας έπεσαν και εδώ, ως συνήθως άλλωστε, εντελώς έξω. Γιατί το GREXIT, ουδόλως τελείωσε, όπως κάποιοι το φαντάζονται. Αντιθέτως, ο μεγάλος κίνδυνος τώρα είναι να μας επιστρέψουν στη δραχμή με τους δικούς τους όρους, εφόσον χάσαμε την ευκαιρία να τους προσδιορίσουμε και εμείς. Εκτός, βέβαια,- κάτι που φαίνεται να είναι ολοένα και πιο πιθανό- αν επιστρέψει ολόκληρη η ευρωζώνη στα, επί μέρους, εθνικά της νομίσματα, εξαιτίας των προβλημάτων της που σωρεύονται και αδυνατούν να επιλυθούν. Στην απελπιστική θέση που βρισκόμαστε, ενδεχομένως, αυτή η λύση να είναι για μας η καλύτερη δυνατή.
Και στο εσωτερικό; Γίνεται οδυνηρή πια η ανάγκη λήψης αποφάσεων, προς εντελώς διαφορετική κατεύθυνση από αυτήν των τελευταίων τεσσάρων, σχεδόν, ετών. Δεν πάει άλλο αυτή η συνεχιζόμενη εξαθλίωση και η εξάρθρωση της παραγωγικής ικανότητας της οικονομίας, της διοικητικής μηχανής, του κράτους πρόνοιας. Πρέπει άμεσα και με κάθε θυσία να σταματήσει… να αρχίσει μια διαμετρικά άλλη πορεία προς τη ζωή και όχι πια προς το θάνατο. Προς την ανάπτυξη και όχι προς την συρρίκνωση.Δυστυχώς, δεν υπάρχουν μαγικές λύσεις. Ένα νέο Σύνταγμα θα βοηθούσε μια νέα αρχή. Η, έστω και πρόσκαιρη, απομάκρυνση από το εθνικό προσκήνιο, του συνόλου των πολιτικών, που έχουν ποικιλοτρόπως διαβρωθεί στη συνείδηση του λαού μας, θα ήταν καταρχήν επιθυμητή. Μια δοκιμή, ασφαλώς επικίνδυνη, με κυβέρνηση εκ προσωπικοτήτων, θα άξιζε να δοκιμαστεί, τώρα που η Ελλάδα βρίσκεται σε ώρα μηδέν. Μια τέτοια κυβέρνηση θα μπορούσε, ίσως, και μεταξύ άλλων, να αντιμετωπίσει τους Ευρωπαίους εταίρους μας, ως ίσους προς ίσους και όχι ως δυνάστες μας. Όλα είναι αβέβαια και όλα εμφανίζονται με ένα ίσως… γιατί απλώς δεν είναι διαθέσιμες εύκολες συνταγές. Αυτό που είναι, όμως, βέβαιο είναι ότι τώρα μπορούμε να τολμήσουμε, γιατί δεν έχουμε πια τίποτε να χάσουμε.
Οι αρμόδιοι, και όχι μόνο Έλληνες, αλλά και οι έξωθεν συνεργάτες τους δανειστές μας, για ανεπίτρεπτα μακρύ διάστημα, γαντζώνονταν στην κυριολεξία από εντελώς οριακές και πλήρως ασήμαντες μεταβολές, μιας κατά τα άλλα σταθερής μας πορείας προς την άβυσσο. Και με βάση αυτά τα «τίποτε» ανήγγειλαν θριαμβευτικά και χωρίς ενδοιασμούς τη δήθεν έξοδό μας από την κρίση. Στην ίδια αυτή κατηγορία ανήκει και η καλλιέργεια υπέρμετρων ελπίδων για δήθεν βελτίωση της τύχης μας χάρη στην επίτευξη πρωτογενούς πλεονάσματος, που φυσικά ουδόλως καθιστά διαχειρίσιμο το τεράστιο και συνεχώς διογκούμενο χρέος μας. Θα επαναλάβω γι' ακόμη μια φορά ότι θεωρώ αδύνατη την υπόθεση ότι δεν ήξεραν, δεν είχαν επαφή με τη συντριπτική ελληνική πραγματικότητα, και τελικά μπορούσαν αφελώς να πιστεύουν στην ανέγερση χάρτινων πύργων στην άμμο, αλλά και να τάζουν χωρίς διακοπή στον εξαθλιωμένο ελληνικό λαό «λαγούς με πετραχήλια». Σε τελική ανάλυση, υπήρχαν και οι στρατιές των συμβούλων… που δεν μπορεί, κάποιες εικόνες θα περνούσαν οπωσδήποτε από το μυαλό τους, σχετικά με την ζοφερή ελληνική πραγματικότητα.
Η απρόσκοπτη, όμως, διαπίστωση ότι Ελληνες και ξένοι αρμόδιοι έκρυβαν την αλήθεια, από τον ελληνικό λαό και, πολύ συχνά, σε μουσική συγχορδία μεταξύ τους τον αποκοίμιζαν, δεν απαντά στο γιατί είχε προκριθεί αυτή η μεθόδευση, τι επιδιώκονταν μέσα απ’ αυτήν, τι αναμενόταν, τι είδους φόβους συγκάλυπτε, από τι προσπαθούσε να ξεφύγει. Τελικά, όλα συγκλίνουν στο ότι, η ελληνική κυβέρνηση και, ίσως και η τρόικα προσπαθούσαν, με απόγνωση, να κερδίσουν καιρό. Ερωτάται, ωστόσο, τι ήταν λογικό να ελπίζουν ότι θα κερδίσουν μέσω του δραματικά αδιέξοδου προγράμματος της τρόικας, που επιδείνωνε συνεχώς την κατάσταση, εξαιτίας της αλύπητης προσφυγής σε μέτρα αφανισμού της οικονομίας και της κοινωνίας, φέρνοντας την αναπόφευκτη έκρηξη όλο και πιο κοντά.
Είναι εδώ και κάποιο καιρό γνωστό ότι το τραγικό λάθος του ΔΝΤ, που κατέστρεψε την Ελλάδα, βυθίζοντάς την σε ύφεση μέχρι και 200% εντονότερη σε σχέση μ’ αυτήν που, εσφαλμένα είχε προγραμματιστεί, ομολογήθηκε με απόλυτη ειλικρίνεια και σαφήνεια, από τον επικεφαλής μακροοικονομολόγο του, τον Ολιβιέ Μπλανσάρ, τις πρώτες ημέρες του Ιανουαρίου του 2013. Η ομολογία αυτή, διανθισμένη και με αιχμές εναντίον της ΕΕ, για την εγκληματική της αργοπορία να προχωρήσει σε αναδιάρθρωση/αναδιαπραγμάτευση του χρέους, αποτελούσε ταυτόχρονα και κατά κάποιο τρόπο αναγγελία της πρόθεσης αποχώρησης του ΔΝΤ από την τρόικα, εφόσον το ταμείο δεν έχει το δικαίωμα να δανείζει οικονομίες των οποίων το χρέος είναι μη διαχειρίσιμο, όπως είναι το ελληνικό. Είχαν, βέβαια, προηγηθεί οι γνωστές αλχημείες του ΔΝΤ, με τη σύμπραξη της ΕΕ, να βαφτίσουν δηλαδή το ελληνικό χρέος, που δεν ήταν βιώσιμο, ως βιώσιμο, παρατείνοντας το χρόνο λήξης από το 2020 στο 2024, και αποδεχόμενοι αυθαίρετα ως κρίσιμο ποσοστό του στο ΑΕΠ, από 120 αρχικά σε 124 .
Θα ανέμενε, λογικά, κανείς, ως απάντηση στην ομολογία αυτή του Ολιβιέ Μπλανσάρ, μια γενική κινητοποίηση των αρμοδίων της ΕΕ και της Ελλάδας, για άμεση αναθεώρηση αυτού του, επίσημα πια, αναγνωρισμένου ως καταστρεπτικού ελληνικού προγράμματος, ώστε να περιοριστούν οι απάνθρωπες συνέπειες σε όλους, ανεξαιρέτως, τους τομείς. Οι εξελίξεις, όμως, αποδείχθηκαν έξω από κάθε έννοια και περιεχόμενο λογικής. Όσο απίστευτο και αδιανόητο κι αν είναι, αποτελεί ωστόσο τη θλιβερή πραγματικότητα. Συγκεκριμένα, οι Ελληνες αρμόδιοι συμπεριφέρθηκαν ωσάν να μην άκουσαν τη δήλωση του Ολιβιέ Μπλανσάρ και ακόμη χειρότερα ωσάν να μην τους αφορούσε η δήλωση αυτή, περί του τραγικού λάθους. Εξακολούθησαν να ασχολούνται με την ανάγκη για… «ριζικές μεταρρυθμίσεις», χωρίς όμως ουδέποτε να προσδιορίζουν το περιεχόμενό τους, το μέγεθος των θυσιών που συνδέονται μ’αυτές, καθώς και την έκταση των αναμενόμενων αποτελεσμάτων. Και το πιο τραυματικό είναι ότι κυβερνητικοί οικονομικοί παράγοντες, ακόμη και μετά την ομολογία του λάθους, ακόμη και τώρα που οι χάρτινοι πύργοι γκρεμίστηκαν, επαίρονται να δηλώνουν ότι… «τόλμησαν να προβούν σε ριζικές μεταρρυθμίσεις»! Δεν αντιλαμβάνονται, άραγε, ότι η «τόλμη» τους αυτή, δημιούργησε χιλιάδες επιπλέον απελπισμένους ανέργους, οδήγησε στην αυτοκτονία χιλιάδες άτομα, έκανε άστεγους χιλιάδες Έλληνες, φτωχοποίησε το 70% του ελληνικού λαού, έδιωξε τα καλύτερα μυαλά των νέων εκτός Ελλάδας;;;; Δεν συνειδητοποιούν, ενόσω πιπιλίζουν την καραμέλα των «ριζικών μεταρρυθμίσεων», ότι οι μεταρρυθμίσεις δεν αποφασίζονται και δεν εκτελούνται σε μια νύκτα, αλλά αντιθέτως απαιτούν χρόνο, σοβαρή μελέτη των επιπτώσεών τους και των μέτρων που πρέπει να ληφθούν για περιορισμό των αρνητικών αποτελεσμάτων τους, ενώ αποτελούν τον μεγαλύτερο κίνδυνο πρόκλησης ανθρωπιστικών καταστροφών, όταν εκτελούνται με ασύγγνωστη επιπολαιότητα, όπως αυτές στην πατρίδα μας;
Τις γενοκτονικές αυτές μεταρρυθμίσεις, είναι βέβαια γνωστό ότι τις απαιτεί η τρόικα. Και είναι, επίσης, γνωστό ότι Ελληνες κυβερνητικοί έβαλαν την υπογραφή τους κάτω απ’ αυτές. Καθώς πρόκειται για εγκληματικής υφής ανειλημμένες υποχρεώσεις, που υπόσχονται να εξαφανίσουν ένα ολόκληρο έθνος από προσώπου γης, αλλά και κυρίως καθώς το όλο πρόγραμμα της τρόικας αποδείχθηκε τραγικά λανθασμένο, είναι σαφές ότι η επιβίωσή μας επιβάλλει την μη τήρησή τους.
Είναι, εξάλλου, ενδιαφέρον να παρατηρηθεί ότι η ομολογία του λάθους του ΔΝΤ εγκαινίασε μια νέα φάση στις σχέσεις του με την ΕΕ. Εννοώ, ότι στη συνέχεια ξέσπασε άγριος καυγάς και αλληλοκατηγορίες ανάμεσα στην ΕΕ και στο ΔΝΤ, για το ποιος φταίει περισσότερο που η Ελλάδα χαροπαλεύει. Και, έτσι, μεταξύ όλων των άλλων, χάρη κυρίως στην κυνική ομολογία του Ζαν-Κλωντ Τρισέ, επιβεβαιώθηκε η άποψη πολλών από μας ότι, δηλαδή, η χώρα μας ήταν το εξιλαστήριο θύμα, για να μη διακινδυνεύσει η υπόλοιπη Ευρώπη, από μια έγκαιρη και αποτελεσματική αναδιάρθρωση/αναδιαπραγμάτευση του χρέους μας. Τρομάζει ασφαλώς η, πέρα από κάθε αμφιβολία, διαπίστωση ότι η σωτηρία ή η καταστροφή των κρατών-μελών της ευρωζώνης αποτελεί, τελικά, πεδίο ελεύθερων επιλογών των αξιωματούχων της. Έτσι, σε μια και μόνη ημέρα καταστράφηκε η ανθούσα οικονομία της Κύπρου, και σε σημαντικό βαθμό, το αστροπελέκι της ΕΕ το δέχθηκαν, εκτός από την Ελλάδα, και η Πορτογαλία, αλλά και η Ιρλανδία.
Η αμηχανία της ελληνικής κυβέρνησης, απέναντι στην ομολογία του λάθους, από το ΔΝΤ δεν διήρκεσε πολύ. Περιέργως, την διαδέχθηκε μια περίοδος, που άνετα θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως αυθεντικής ιλαροτραγωδίας. Αντί, δηλαδή, να γίνει μια σοβαρή και συντονισμένη επίδειξη ισχυρής αντίδρασης και έντονης αποδοκιμασίας του λάθους, που συσσώρευσε ανεξέλεγκτης έκτασης εθνικά δεινά, και αντί να απαιτήσουμε το δίκαιό μας, δηλαδή την άμεση αλλαγή της επίσημα πια αναγνωρισμένης ως λανθασμένης πολιτικής, επινοήθηκε η “success story”!! Με καθημερινές δηλώσεις Ελλήνων και ξένων αξιωματούχων, το λάθος του ΔΝΤ, που ουσιαστικά έθετε ταφόπετρα σε κάθε μορφής ελπίδα εξόδου από την κρίση, αποσιωπήθηκε εντελώς, και τη θέση του, ω του θαύματος, κατέλαβε η “success story”!!! «Πηγαίνουμε καλά», έλεγαν σε όλους τους τόνους οι αρμόδιοι… προσκόμιζαν μάλιστα και… στατιστικά δεδομένα περί του λόγου τους το αληθές. «Λάμπει το φως στο τέλος του τούνελ» επαναλάμβαναν τα φερέφωνα πολλών ΜΜΕ. Ένας αρρωστημένος ενθουσιασμός άκρατης επιπολαιότητας είχε επιστρατευθεί, στη μαρτυρική Ελλάδα, και προσπαθούσε, με κάθε μέσο και κάθε μεθόδευση, να επιβληθεί και να σκεπάσει τη χώρα που ψυχορραγούσε… Ειδικότερα η “success story» εμφανίστηκε ως πολυτελής κορώνα στην κεφαλή των οικονομολόγων της κυβέρνησης, που αγνοώντας επιδεικτικά το γεγονός πως όλες-μα όλες οι προβλέψεις τους αποδείχθηκαν τραγικά εσφαλμένες, επιδίδονταν με στόμφο και σημαντική δόση υπεροψίας, σε νέες… ακόμη πιο έωλες από τις προηγούμενες.
Και, ακριβώς, επάνω στην τρελή χαρά και στη μεγάλη γιορτή για το “success story” και τα δήθεν «καταπληκτικά οικονομικά μας επιτεύγματα», έσκασε τον Μάιο η έκθεση του βελγικού κέντρου ερευνών Bruegel, που υπογράμμιζε αυτό που, άλλωστε, ήταν ορατό και διά γυμνού οφθαλμού: ότι δηλαδή «η Ελλάδα δεν βρίσκεται σε διαδικασία ανάρρωσης». Και αμέσως μετά, στις 6 Ιουνίου η παραπάνω αυτή έκθεση ακολουθήθηκε από πικρή ανάλυση του ΔΝΤ που και αυτό διαπίστωνε ότι «ούτε η εμπιστοσύνη, ούτε η υγιής ανάπτυξη είχαν επιστρέψει στην Αθήνα». Την ίδια περίπου στιγμή πρόβαλαν και τα λάθη των Ρόγκοφ και Ράινχαρτ, που διαπιστώθηκαν από φοιτητή των οικονομικών, σχετικά με το κρίσιμο ποσοστό του χρέους στο ΑΕΠ, που το καθιστά μη διαχειρίσιμο, και που δεν είναι το 90%, αυτό που γινόταν ως τώρα δεκτό, αλλά πολύ υψηλότερό του. Και, πλέον, σε κατάσταση υπέρμετρου τρόμου διαπιστώνει ο μέσος Ευρωπαίος πολίτης, και όχι μόνο, ότι η ζωή του και η τύχη του είναι έρμαιο των εμπνεύσεων, των πειραματικών διαθέσεων, των λαθών υπολογισμού, των επικίνδυνων φιλοδοξιών των ισχυρών, αλλά και γιατί όχι, και μιας σειράς συνωμοσιών… που μπορεί να αποβλέπουν στη γερμανοποίηση της Ευρώπης, στην παγκόσμια διακυβέρνηση, στο διαχωρισμό των Ευρωπαίων πολιτών σε άρχοντες και δούλους κ.ο.κ.Οι κακές εκθέσεις για την πορεία της ελληνικής οικονομίας έπληξαν ανεπανόρθωτα τις βάσεις και τη φιλοσοφία του “success story”, και δημιούργησαν ακόμη εντονότερα ερωτηματικά, για το τι τέλος πάντων μπορεί να επιδιώκουν οι Ελληνες αρμόδιοι από τη συνεχή προσπάθεια συσκότισης της πραγματικότητας, εφόσον είναι αναμφισβήτητο ότι το πέρασμα του χρόνου επιδεινώνει το σύνολο των δεδομένων. Και από την άλλη πλευρά, ίσως και να μην είναι παράδοξο, ίσως και να έπρεπε να αναμενόταν η συμπεριφορά της τρόικας. Που, ωσάν να μη συνέβη απολύτως τίποτε, η τρόικα επέλεξε να εντατικοποιήσει τις παράλογες, τις φανατισμένες, τις γενοκτονικές απαιτήσεις της, από την ελληνική οικονομία που, αναμφίβολα, πνέει τα λοίσθια. Οι τροικανοί δηλώνουν μη ικανοποιημένοι από την ήδη πλήρη εξαθλίωση της αγοράς εργασίας, όπου επιστήμονες με μεταπτυχιακό αμείβονται με ημερομίσθιο… 17,50Ε δουλεύοντας 12ωρο! Θέλουν και… άλλη και πέρα από αυτήν «απελευθέρωση της αγοράς εργασίας». Δεν δίνουν, είπαν, οι τροικανοί τη δόση μας του δανείου, αν δεν απολυθούν, αμέσως-τώρα, 2000-2500 δημόσιοι υπάλληλοι. Δεν το είπαν, ακριβώς έτσι, αλλά άφησαν να εννοηθεί, ότι λάθος-ξελάθος του ΔΝΤ αποτελεί ζήτημα τιμής για τους τροϊκανούς, ζήτημα ικανοποίησης του μένους τους εναντίον του δημόσιου τομέα, η άμεση απόλυση των δημοσίων αυτών υπαλλήλων. Οι απολύσεις αποτελούν μέρος των διαρθρωτικών ή ριζικών μεταρρυθμίσεων! Οι τροϊκανοί θέλουν αμέσως-τώρα γενικό ξεπούλημα όλης της χώρας, και διαφορετικά θα τα βρουν από αλλού τα δισεκατομμύρια που τους λείπουν και που απαιτούν. Προσιτές μέθοδοι, εκτός των απολύσεων, κλείσιμο νοσοκομειακών μονάδων, πανεπιστημίων, συνέχιση μείωσης ή και κατάργησης συντάξεων, επιδρομή στις καταθέσεις ιδιωτών, δήμευση ακινήτων κ.ο.κ… υπάρχει ακόμη λίπος, κατά την προσφιλή ρήση του Γιώργου Παπακωνσταντίνου!
Και μέσα στην παραζάλη των καταιγιστικών απαιτήσεων της τρόικας, σε συνδυασμό και με την αδύναμη, τελικά, συνταγή των επίορκων-κοπανατζήδων, που με τίποτε δεν έπιαναν τη νόρμα…., αλλά και με τις δυσκολίες που εμφανώς αντιμετώπιζε ο κ. Μανιτάκης, αναφορικά με την οριστικοποίηση των χαρακτηριστικών, που έπρεπε να φέρουν οι απολυόμενοι, ήρθε ο από μηχανής Θεός: οι εργαζόμενοι στην ΕΡΤ. Την κλείνουμε, μαυρίζουμε τις οθόνες, απολύουμε τον αριθμό των εκεί εργαζομένων, για να ικανοποιηθεί η τρόικα, και… βλέπουμε στη συνέχεια. Στη συνέχεια, το κλείσιμο και άλλων οργανισμών, αδιακρίτως πάντοτε και με αποκλειστικό στόχο την ικανοποίηση των τροϊκανών, εικάζεται λογικά ότι θα διευκολυνθεί.
Με την ΕΡΤ ακολουθήθηκε η γνωστή και παγιωμένη πια μεθόδευση της διάβρωσης, πριν από την τελική επίθεση: παράλογα υψηλοί μισθοί, τεμπελιά, αναποτελεσματικότητα κ.λπ., κ.λπ, που παραδόξως επηρεάζουν ακόμη σημαντικό τμήμα πολιτών αυτού του τόπου, που αναμασούν τις ανεδαφικές, εν πολλοίς κατηγορίες, εναντίον επιλεγμένων κοινωνικοοικονομικών ομάδων, αν και έχουν προηγηθεί πανομοιότυπες εκστρατείες εναντίον των δασκάλων/καθηγητών, των δημόσιων υπαλλήλων γενικώς, των ταξιτζήδων, των φαρμακοποιών κ.ο.κ. Ασφαλώς, υπήρχε σωρεία μη ικανοποιητικών χαρακτηριστικών στη δολοφονημένη ΕΡΤ, με κυριότερο το «φερεφωνικό» της κυβερνητικής πολιτικής. Ωστόσο, οι πρόσφατες εντονότατες λαϊκές αντιδράσεις απέδειξαν ότι η ανοχή των πολιτών στις αξιοθρήνητες, παραπειστικές, μη δημοκρατικές αυτές μεθοδεύσεις έχει όρια, που αν ξεπεραστούν, οι εξελίξεις είναι ανεξέλεγκτες.
Διαισθάνομαι, όμως, ότι αυτή η ερμηνεία του πραξικοπήματος, που συντελέστηκε με την ΕΡΤ, που επιπλέον ήταν και κερδοφόρα, διηγείται ίσως τη μισή αλήθεια. Γιατί, η άλλη μισή θα πρέπει πιθανότατα να αναζητηθεί στο σοκ, που προκάλεσε στην Κυβέρνηση, η βίαιη διακοπή του παραμυθιού του “success story”. Τι θα λένε, τώρα, οι αρμόδιοί μας, για το πού πάνε τα πράγματα, χωρίς “success story”; Πώς θα δικαιολογήσουν ότι το δήθεν φως, που δήθεν έβλεπαν, έγινε τώρα πιο μαύρο σκοτάδι από πριν;
Γι αυτό, δεν μπορεί και ούτε πρέπει να αποκλειστεί η υπόθεση ότι το πραξικόπημα της ΕΡΤ ήταν απαύγασμα μιας καλά μελετημένης απόφασης, που απέβλεπε στην, όσο γίνεται, πιο ανώδυνη αποχώρηση της τρικομματικής κυβέρνησης, από την επερχόμενη καταιγίδα. Μια καταιγίδα που απειλεί να συμπαρασύρει τα πάντα.
Ασφαλώς, εκεί που, τώρα, φαίνεται να οδεύουμε, πηγαίναμε ουσιαστικά από την αρχή, αλλά δεν θέλαμε, ή ορθότερα δεν μας άφηναν να το συνειδητοποιήσουμε. Ασφαλώς, θα υπήρχε ελπίδα αν είχαμε κάνει, από την πρώτη στιγμή –όπως υποστηρίχθηκε με επιμονή από την υπογράφουσα και όχι μόνο- παύση εξωτερικών πληρωμών. Αλλά, τότε, οι αρμόδιοι δικοί μας μιλούσαν περί δήθεν καταστροφής- ωσάν να μην ήρθε δριμύτερη και χωρίς την παύση πληρωμών. Και περί καταστροφής, επίσης, μιλούσαν αναφορικά με την αναδιάρθρωση/αναδιαπραγμάτευση που –όπως το υποστήριξα από την πρώτη ώρα-αποτελούσε τη μοναδική οδό σωτηρίας μας.
Η κατάσταση στην οποία έχουμε περιέλθει-που δεν είναι, ακόμη, ο πάτος- είναι αποτέλεσμα συσσωρευμένων και κατ’ εξακολούθηση εγκλημάτων, εναντίον της Ελλάδας και του λαού της. Και, ας μου επιτραπεί να προσθέσω ότι εκ των αποτελεσμάτων, πρόκειται περί στυγερών εγκλημάτων.
Η πάγια δικαιολογία των εγκλημάτων αυτών συνδεόταν άμεσα με τον Αρμαγεδδών της δραχμής. «Το εισόδημά μας, θα μειωθεί κατά 50%» έλεγαν τα κάθε μορφής φερέφωνα –και, όπως ήταν αναμενόμενο με μαθηματική ακρίβεια, το εισόδημά μας μειώθηκε και πάνω, ίσως από 50%, χωρίς τη δραχμή! «Δεν θα έχουμε πετρέλαιο και θα παγώσουμε το χειμώνα» συνέχιζαν οι ιεροκήρυκες του άρρωστου ευρώ. Αλλά, στο φετινό χειμώνα παγώσαμε, και κάψαμε δάση κ.λπ. χωρίς τη δραχμή!
Οι δικοί μας αρμόδιοι έβλεπαν τους εαυτούς τους σκαρφαλωμένους στα δένδρα, με τη δραχμή… και γι’ αυτό δεν επιχείρησαν όσο ήταν ακόμη καιρός, να την χρησιμοποιήσουν, τουλάχιστον, ως όπλο για μια πιο ανθρώπινη διαπραγμάτευση, από την ανύπαρκτη, δηλαδή από την πλήρη και εξευτελιστική υποτέλεια. Το όπλο της επιστροφής στη δραχμή θα μπορούσε να φέρει αποτελέσματα, ενόσω ακόμη οι δανειστές μας ήταν υπερπλήρεις με ελληνικά ομόλογα, αλλά όχι πια τώρα.
Και τώρα; Μα είναι σαφές ότι οι αρμόδιοι μας έπεσαν και εδώ, ως συνήθως άλλωστε, εντελώς έξω. Γιατί το GREXIT, ουδόλως τελείωσε, όπως κάποιοι το φαντάζονται. Αντιθέτως, ο μεγάλος κίνδυνος τώρα είναι να μας επιστρέψουν στη δραχμή με τους δικούς τους όρους, εφόσον χάσαμε την ευκαιρία να τους προσδιορίσουμε και εμείς. Εκτός, βέβαια,- κάτι που φαίνεται να είναι ολοένα και πιο πιθανό- αν επιστρέψει ολόκληρη η ευρωζώνη στα, επί μέρους, εθνικά της νομίσματα, εξαιτίας των προβλημάτων της που σωρεύονται και αδυνατούν να επιλυθούν. Στην απελπιστική θέση που βρισκόμαστε, ενδεχομένως, αυτή η λύση να είναι για μας η καλύτερη δυνατή.
Και στο εσωτερικό; Γίνεται οδυνηρή πια η ανάγκη λήψης αποφάσεων, προς εντελώς διαφορετική κατεύθυνση από αυτήν των τελευταίων τεσσάρων, σχεδόν, ετών. Δεν πάει άλλο αυτή η συνεχιζόμενη εξαθλίωση και η εξάρθρωση της παραγωγικής ικανότητας της οικονομίας, της διοικητικής μηχανής, του κράτους πρόνοιας. Πρέπει άμεσα και με κάθε θυσία να σταματήσει… να αρχίσει μια διαμετρικά άλλη πορεία προς τη ζωή και όχι πια προς το θάνατο. Προς την ανάπτυξη και όχι προς την συρρίκνωση.Δυστυχώς, δεν υπάρχουν μαγικές λύσεις. Ένα νέο Σύνταγμα θα βοηθούσε μια νέα αρχή. Η, έστω και πρόσκαιρη, απομάκρυνση από το εθνικό προσκήνιο, του συνόλου των πολιτικών, που έχουν ποικιλοτρόπως διαβρωθεί στη συνείδηση του λαού μας, θα ήταν καταρχήν επιθυμητή. Μια δοκιμή, ασφαλώς επικίνδυνη, με κυβέρνηση εκ προσωπικοτήτων, θα άξιζε να δοκιμαστεί, τώρα που η Ελλάδα βρίσκεται σε ώρα μηδέν. Μια τέτοια κυβέρνηση θα μπορούσε, ίσως, και μεταξύ άλλων, να αντιμετωπίσει τους Ευρωπαίους εταίρους μας, ως ίσους προς ίσους και όχι ως δυνάστες μας. Όλα είναι αβέβαια και όλα εμφανίζονται με ένα ίσως… γιατί απλώς δεν είναι διαθέσιμες εύκολες συνταγές. Αυτό που είναι, όμως, βέβαιο είναι ότι τώρα μπορούμε να τολμήσουμε, γιατί δεν έχουμε πια τίποτε να χάσουμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου