Tο νέο βιβλίο ιστορίας της Μαρίας Ρεπούση (αποσπάσματα)

Μερικά αποσπάσματα από την περιβόητη ιστορία, κατά την άποψη της κ. Ρεπούση, που περιλαμβάνονται στο σχολικό βιβλίο. 

1. Τον Απρίλιο του 1821, ένας Ιεροδιάκονος από τη Μουσουνίτσα Φωκίδας, ονόματι Αθανάσιος Διάκος, ζήτησε από τον Ομέρ Βρυώνη, έναν Τουρκαλβανό Στρατιωτικό Διοικητή, να... πληρώσει διόδια προκειμένου να του επιτρέψει να περάσει με το ασκέρι του από τη γέφυρα της Αλαμάνας, του Σπερχειού ποταμού. Ο Ομέρ Βρυώνης δεν δέχτηκε, ισχυριζόμενος ότι δεν υπήρχε φιρμάνι που να επιβάλλει διόδια στο οδικό δίκτυο της Ελλάδας. Ο Διάκος όμως επέμενε, έγινε μάχη, οι Τούρκοι νίκησαν και ο Διάκος πιάστηκε αιχμάλωτος. Τότε, ο Ομέρ Βρυώνης έδωσε διαταγή στους στρατιώτες του να θανατώσουν τον Διάκο, αλλά όσο γίνεται πιο ανώδυνα. Εξ ου και το: ‘‘Τον Διάκο τον σουβλίζανε κι αυτός χαμογελούσε’’.
2. Το έτος 1826, στο Μεσολόγγι, στη διάρκεια ενός εορταστικού τριημέρου έγινε ένα τραγικό δυστύχημα. Κατά την μαζική έξοδο των κατοίκων από την πόλη, πολλοί απ’ αυτούς ποδοπατήθηκαν μέχρι θανάτου εξαιτίας ενός μεγάλου μποτιλιαρίσματος που συνέβη επειδή ένας αμελής Τούρκος υπάλληλος δεν άνοιξε και το δεύτερο φύλλο της θύρας εξόδου της πόλης. Δηλαδή, κάτι ανάλογο μ’ αυτό που συνέβη το 1981 στη θύρα 7 του Ολυμπιακού.
3. Επίσης, είναι αναληθές ότι κατά την περίοδο της Τουρκικής Κυριαρχίας υπήρχαν Κρυφά Σχολειά. Αντίθετα, ο Σουλτάνος ανέθεσε την εκμάθηση της ελληνικής γλώσσας στην Ορθόδοξη Εκκλησία, η οποία ίδρυσε πολλά Σχολεία. Τα πιό ονομαστά κτίστηκαν σε χαράδρες, πάνω σε γκρεμούς, με κριτήριο την καταπληκτική θέα. Τα παιδιά, εκτός από την Ελληνική γλώσσα διδάσκονταν, σύμφωνα με το πρόγραμμα που εκπόνησε το Σουλτανικό Παιδαγωγικό Ινστιτούτο, Αρχαία Ελληνικά (τότε δεν ήταν Νεκρή Γλώσσα), και Θρησκευτικά.
4. Λόγω της κακής εκπαίδευσης που υπήρξε κατά την προηγούμενη περίοδο (επί Βυζαντινής Αυτοκρατορίας), πολλοί έστελναν τα παιδιά τους για σπουδές στη Δύση. Όταν όμως κυριάρχησαν οι Οθωμανοί, η Τουρκική Διοίκηση οργάνωσε πολλά Κολλέγια Ανώτερης και Ανώτατης Εκπαίδευσης, οι απόφοιτοι των οποίων έβρισκαν αμέσως δουλειά. Έτσι, πολλοί Έλληνες έστελναν τα παιδιά τους στα Κολλέγια αυτά για να κάνουν καριέρα στο Τουρκικό Δημόσιο. Οι απόφοιτοί τους ονομάζονταν Γενίτσαροι.