Πρώτες σκέψεις για τη ληστεία της Κύπρου

Της Μαρίας Νεγρεπόντη-Δελιβάνη

Αν, τελικά, αποδειχθεί ότι ο πρόεδρος της Κύπρου κ. Αναστασιάδης κ.λπ. ήταν αυτοί που πρότειναν τη ληστεία των μικρών καταθετών, ενώ αντιθέτως η ΕΕ προσπάθησε να την αποτρέψει -που, πάντως, δυσκολεύομαι να πιστέψω την έστω και μερική αθωότητα του κ. Σόιμπλε και ΣΙΑ-, θα πρόκειται πράγματι για τραγικών συνεπειών εξέλιξη, που φυσικά θα απαιτήσει ανακρίσεις σε μεγάλο βάθος και πλάτος. Το διαψεύδουν, ωστόσο, επίσημα, και προς το παρόν δεν ξέρω ποιόν να πιστέψω. Θέλω, όμως, να επισημάνω ότι η τεχνητή θα έλεγα πρόκληση αυξανόμενου ενδιαφέροντος γύρω από τους «μικρούς καταθέτες» είναι, άκρως αποπροσανατολιστική και τραγικά παραπειστική, γιατί το πρόβλημα δεν είναι το αν και πόσο θα θιγούν οι καταθέσεις κάτω από 100.000Ε, αλλά αντιθέτως το πρόβλημα έγκειται στο σύνολο της τερατώδους αυτής επιχείρησης. Της εμφάνισης δηλαδή μιας ΕΕ, η οποία ορμά ως μαινόμενος ταύρος σε υαλοπωλείο, εκλαμβάνοντας ωσάν δικά της τα χρήματα των ευρωπαίων καταθετών-μεγάλων-μεσαίων ή μικρών- και στη συνέχεια συζητεί για το πόσα απ’ αυτά τελικά θα ….ληστέψει, και πόσα θα ευαρεστηθεί να αφήσει –προς το παρόν- στη θέση τους. Αν, τελικά, το παρανοϊκό αυτό σχέδιο υλοποιηθεί, έστω και σε ελάχιστο τμήμα του, η εμπιστοσύνη στις ευρωπαϊκές τράπεζες θα έχει ΑΝΕΠΑΝΟΡΘΩΤΑ μηδενιστεί. Μια τέτοιας ολκής επίθεση, και μάλιστα σε καιρό ειρήνης, θέτει άμεσα το ερώτημα ποιος και πως θα βγει κερδισμένος. Και αν βρεθεί η απάντηση, στο ερώτημα αυτό, αυτόματα θα ξεκαθαρίσουν πολλά. Προς το παρόν, ωστόσο, τουλάχιστον για τη δική μου κρίση, τα πράγματα είναι αρκετά μπερδεμένα. Κερδισμένες, με ερωτηματικά και αυτές, φαίνεται να είναι οι τράπεζες εκτός Ευρώπης και ίσως-ίσως και η Γερμανία. Αν, όμως, όντως η τελευταία, αυτή βρίσκεται πίσω από όλο αυτό το φιάσκο, μάλλον θα πρέπει να υποτεθεί ότι έτσι επιζητεί αφορμή αποχώρησής της, από το ευρωπαϊκό καράβι που βουλιάζει. Προς το παρόν, τείνω να υποθέσω, ότι πολλά μας διαφεύγουν και, συνεπώς, μια ορθότερη κρίση και ανάλυση των συμβάντων οφείλει να περιμένει. Τοσούτο, που φαίνεται ότι τίποτε δεν έχει, ακόμη, οριστικοποιηθεί.
Αυτό που φαίνεται βέβαιο, ωστόσο, είναι ότι πρόκειται για επιχείρηση πολύ ευρύτερης εμβέλειας από την απλή απόφαση καταστροφής μιας μικρής οικονομίας, όπως αυτή της Κύπρου. Γιατί, τώρα τρέμουν τα θεμέλια της ευρωζώνης. Και έστω κι αν ανακληθεί τελικά το σατανικό αυτό σχέδιο, το κακό θα έχει γίνει.
Και για να έρθω στην Ελλάδα, όπου κατά την κρίση μου, οι επιπτώσεις θα πρέπει να διαβαστούν διαμετρικά αντίστροφα από αυτές που φαίνεται να έχει αποδελτιώσει η κυβέρνηση. Δηλαδή, ακριβώς, τώρα θα έλεγα ότι είναι η στιγμή για να αρνηθούμε πολύ αποφασιστικά τους περαιτέρω εκβιασμούς της τρόικας, και να «αξιοποιήσουμε» την τραγικά αποδεδειγμένη ΑΦΕΡΕΓΓΥΟΤΗΤΑ της ΕΕ. Υπάρχουν άπειροι τρόποι, που κάτω από το φως της επιχείρησης «ληστεία της ΕΕ» αποκτούν νέα δυναμική. Πάντως, η συνέχιση του σκυψίματος του αυχένα δεν ΤΑΙΡΙΑΖΕΙ ΠΙΑ, μπρος σε μια ευρωζώνη που τόλμησε να φερθεί με τον τρόπο που φέρθηκε στην Κύπρο: κράτος-μέλος της! Αυτή η ευρωζώνη θα έχει εφεξής πολύ μεγάλο πρόβλημα να απαιτεί σεβασμό των ανειλημμένων υποχρεώσεων των κρατών-μελών της, όταν η ίδια αθέτησε με τέτοιο εξωφρενικό τρόπο τις δικές της.