Οι κοινωνικοπολιτικές ιδεολογίες της νεωτερικότητας, που εμφανίστηκαν στο στερέωμα της Δύσης μετά τη γαλλική επανάσταση, οι θεμελιωμένες στην υλιστική φιλοσοφία, θεώρησαν τον άνθρωπο ως οικονομική μονάδα. Με την φιλοσοφία της ιστορίας, την οποία καλλιέργησαν, προκειμένου να ερμηνεύσουν τα συμβάντα και συμβαίνοντα, επιχείρησαν να επιβάλλουν ως επιστημονική άποψη ότι τα κίνητρα των ανθρωπίνων ενεργειών είναι οικονομικά και μόνο. Γίνεται εύκολα κατανοητό, γιατί η ερμηνεία αυτή υποστηρίζεται από τους θεωρητικούς και τους οπαδούς του αστισμού-καπιταλισμού. Συνιστά όμως ακραία αντίφαση να υποστηρίζεται και από τους θεωρητικούς και οπαδούς του μαρξισμού-λενινισμού, οι οποίοι, υποτίθεται, έταξαν τη ζωή τους στον αγώνα για την επικράτηση της κοινωνικής δικαιοσύνης και πολλοί υπέστησαν θυσίες γι' αυτό! Ο αγώνας για τη δικαιοσύνη είναι αγώνας κατ' εξοχήν ηθικός και ως εκ της μορφής του έπρεπε να έχει πρωτοπόρους διαχρονικά τους μαθητές του Χριστού, που διακήρυξε: «Μακάριοι οι πεινώντες και διψώντες την δικαιοσύνην»! Δυστυχώς με την πάροδο των αιώνων οι μαθητές Εκείνου, που δεν είχε «πού την κεφαλήν κλίνη», αποδείχθηκαν ριψάσπιδες και ανέλαβαν άλλοι τον όμορφο αγώνα, θέτοντας ως προϋπόθεση να στεφθεί με επιτυχία την άρνηση του Θεού! Πώς όμως να στεφθεί με επιτυχία, αν ο άνθρωπος δεν είναι πρόσωπο πλασμένο κατ' εικόνα του Δημιουργού του, αλλά ζώο που φτιάχνει εργαλεία; Τελικά ο καπιταλισμός ως λαίλαπα σαρώνει τον πλανήτη και εξωθεί στην οικονομική εξαθλίωση ολοένα και ευρύτερα στρώματα του πληθυσμού του. Και ο κόσμος, που έδωσε τόσες ελπίδες για επικράτηση δικαιοσύνης κατέρρευσε σαν χάρτινος πύργος. Μια γραφειοκρατική «νομενκλατούρα», που διεκδικούσε για τον εαυτό της το αλάθητο, κατά μίμηση του βατικάνειου αντιπροσώπου του Θεού επί της γης, είχε ευτελίσει το αρχικό όραμα, για το οποίο χύθηκε άφθονο αίμα αδίκων και δικαίων, απολαμβάνοντας κατ' αποκλειστικότητα λίγο πριν καταρρεύσει ό, τι και οι καπιταλιστές απολαμβάνουν διαχρονικά. Απόμειναν πλέον, για να θυμίζουν το παρελθόν, ένα τέρας κομμουνιστικοκαπιταλιστικό, η Κίνα, την οποία θαυμάζουν όλοι εκείνοι, που αδιαφορούν για την αξία που η εξουσία αποδίδει στον πολίτη της αχανούς χώρας και ο τυραννίσκος της Βόρειας Κορέας, της χώρας που βρυχάται πάνοπλη, ενώ ο λαός της δεν χορταίνει ψωμί!Τελικά δικαιώνεται ο καπιταλισμός; Ασφαλώς όχι, καθώς αυτός αυτοπροβάλλεται ως εγγυητής πρωτίστως της ελευθερίας και συνάμα της ευημερίας των λαών! Ο πλανήτης μας, είναι πασιφανές, οδηγείται στην εξαθλίωση με τους ελάχιστους πλούσιους να γίνονται τρομακτικά πλουσιότεροι και τους πολλούς να καταποντίζονται στο πέλαγος της εξαθλίωσης; Γιατί άραγε συμβαίνει αυτό; Οι καπιταλιστές έχουν έτοιμες τις εξηγήσεις: Το σύστημα παρέχει ευκαιρίες σε όλους, όμως λίγοι είναι αυτοί που επωφελούνται από αυτές! Και προχωρούν ακόμη ιταμότεροι: Οι πολλοί είναι κατώτερου διανοητικού επιπέδου (αστικές θεωρίες των φυλετικών διακρίσεων και ευγονικής ), είναι αδρανείς, είναι οκνηροί (ερμηνεία του απανταχού της γης αντιαμερικανισμού των λαών που δεν επέτυχαν την πραγμάτωση του Americandream)!
Μήπως είναι αληθές ότι είναι στην ανθρώπινη φύση ο αγώνας για την απόκτηση πλούτου; Εδώ τίθεται το ερώτημα: Ποια φύση; Εκείνη που είχε ο άνθρωπος, ο πλασμένος κατ' εικόνα Θεού ή εκείνη, στην οποία ξέπεσε με την παρακοή και παράβασή του; Στους υλιστές το ερώτημα προκαλεί ειρωνικά μειδιάματα! Οι πιστοί οφείλουν να απαντήσουν, καθώς λόγω της ξεπεσμένης φύσεως μας ρέπουμε προς τον πλουτισμό και δίνουμε αφορμές να βάλλουν κατά του Χριστού οι εχθροί του. Οι κυριότεροι εκπρόσωποι της παγκόσμιας πλουτοκρατίας θεωρούνται, γιατί στην πραγματικότητα δεν είναι, πιστοί του ιουδαϊσμού ή του χριστιανισμού. Και οι πρώτοι έχουν κάποια ελαφρυντικά, καθώς προβάλλουν ως πρότυπο τον πλούσιο Αβραάμ, οι άλλοι όμως διαγράφουν το Ευαγγέλιο, καθώς έχουν χάσει από τον ορίζοντά τους τον πάσχοντα πλησίον, τον οποίο όχι απλώς αντιπαρέρχονται, όπως ο ιερέας και ο λευΐτης της παραβολής, αλλά είναι οι ίδιοι που επιφέρουν τις βαθειές πληγές στο σώμα του! Παραβλέπουν τα όσα είπε ο Χριστός για τον άφρονα πλούσιο, τον πλούσιο γείτονα του φτωχού Λαζάρου, τον νεαρό πλούσιο. Ο καπιταλισμός είναι άκρως αντιανθρώπινο σύστημα, το οποίο εκκολάφθηκε στους κόλπους «χριστιανικών» κοινωνιών και ανδρώθηκε ποτισμένο με τον ιδρώτα και με το αίμα των αποκλήρων του πλανήτη! Είναι το σύστημα, το οποίο εισήγαγε το φυσικό δίκαιο, στη θέση του θείου δικαίου. Αλλά το φυσικό δίκαιο είναι ανύπαρκτο και δεν είναι δυνατόν να ισχύει στις ανθρώπινες κοινωνίες ο νόμος της ζούγκλας, δηλαδή του ενστίκτου! Γι' αυτό και πρωταρχική κίνηση των θεωρητικών του αστισμού υπήρξε η απόρριψη της αυθεντίας του Θεού αρχικά, της ύπαρξής του στη συνέχεια. Ο μεγάλος ανατόμος της δυτικής φιλοσοφικής σκέψης, ο Φιοντόρ Ντοστογιέφσκυ, έγραψε χαρακτηριστικά: «Χωρίς Θεό όλα επιτρέπονται»! Παραλαμβάνει τη σκυτάλη ο Καμύ (υλιστής αυτός) και προσθέτει: «Νοείται δικαιοσύνη χωρίς Θεό;».
Χωρίς Θεό η αδικία επελαύνει ως πλημμυρίδα! Γιατί να μην κλέψω, γιατί να μην αδικήσω, γιατί να μην υπεξαιρέσω, γιατί να μην εξαγοράσω, γιατί να μην εξαγοραστώ, γιατί να μην ληστέψω, γιατί να μην ξεπουλήσω και την πατρίδα μου ακόμη, γιατί να μην οδηγήσω τον λαό μου, ως κυβερνήτης, στην εξαθλίωση, αν μ' αυτόν τον τρόπο πλουτίζω κατά τις τιμές και κατά τα υλικά μέσα, αφού αποδέχομαι ως θεμελιώδη τη φιλοσοφική σκέψη το «φάγωμεν, πίωμεν, αύριον γαρ αποθνήσομεν»; Και αν οι λαοί αποδέχονται μοιρολατρικά τα συμβαίνοντα καταντώντας να υποστηρίζουν ότι έτσι είναι στη φύση του ο άνθρωπος, αυτό οφείλεται στο ότι η υλιστική λαίλαπα δεν άφησε κανένα απρόσβλητο. Όλοι κρύβουμε μέσα μας έναν άγριο καπιταλιστή, ο οποίος είναι πρόθυμος να δώσει «άφεση αμαρτιών» σε κάθε άθλιο πρόσωπο της εξουσίας, προβάλλοντας το επιχείρημα: «Και εγώ στη θέση του το ίδιο θα έκανα»!
Η ιστορία έδειξε ότι το οικονομικό δεν είναι το μόνο κίνητρο. Υπήρξαν συνάνθρωποί μας που έδωσαν τα πάντα για τους συνανθρώπους τους και έμειναν πάμφτωχοι (πολλοί άγιοι της Εκκλησίας, μεταξύ τους οι Τρεις Ιεράρχες) ή μεγάλο μέρος της περιουσίας τους (ευεργέτες των νεωτέρων χρόνων, πρωτοπόροι στους εθνικούς αγώνες φιλικοί, επαναστάτες και οργανωτές στα μετόπισθεν), άλλοι που θυσιάστηκαν και δεν ενέδωσαν στην ιταμότητα των ισχυρών (οι ήρωες μας από τους αρχαίους χρόνους ως τον Καποδίστρια). Όλοι αυτοί είχαν θέσει ως θεμέλιο της ύπαρξής τους την πίστη στους θεούς ή στον Θεό.
Ας μη καρτερούμε λύτρωση βυθισμένοι στον πρακτικό υλισμό. Ο Σωτήρας μας ενανθρώπισε, για να μας λυτρώσει από τη φθορά της αμαρτίας και τον θάνατο. Σε μας εναπόκειται να αποδεχθούμε να άρουμε τον σταυρό μας και να τον ακολουθήσουμε ή να αποδεχόμαστε να μας σταυρώνουν οι εγκόσμιοι «σωτήρες» μας!
«ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ»
ΠΗΓΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου